.oO เรื่องสั้น ปั้นแต่ง Oo.

​

 

​

 

​

 

​

 

เรื่องที่ ๒๘

หอมกลิ่นอุบล ยลดวงจำปา​

นั่งคิดอยู่หลายวันว่าจะตั่งชื่อเรื่องว่าอะไรดี เพราะไปเที่ยวมาหลายที่ โดยการเดินทางในครั้งนี้ไปเป็นคณะใหญ่ ประมาณ ๑๕๐ คนเห็นจะได้ จากกรุงเทพมหานครสู่จังหวัดอุบลราชธานี ใช้เวลาทั้งหมด ๔ วัน ๓ คืน แต่ไปตั้งแต่วันไหน ไม่บอก อิ อิ เป็นความลับ มีพี่ๆ เคยชวนไปเที่ยวอุบลราชธานีหลายครั้งแล้ว ไม่สบโอกาสสักที อยู่ดีๆ โอกาสก็ลอยมาหาโดยไม่คาดฝัน ทีเด็ดของทริปนี้มี ๒ อย่าง แต่ตอนนี้ยังไม่บอก เดี๋ยวขอโม้ไปเรื่อยๆ ก่อน

ออกจากบ้านตีสี่ครึ่ง โบกรถแท็กซี่ไปส่งยังจุดนัดพบ มาถึงจุดนับพบเงียบเชียบไม่มีรถปรับอากาศ ๒ ชั้น วี.ไอ.พี. สักคัน นี่มาผิดวันหรือเปล่าชักไม่แน่ใจ หันไปหันมาอยู่นาน หงัยมีเรายืนอยู่คนเดียวรถสักคันก็ไม่เห็น สักครู่ใหญ่ๆ ผู้คนร่วมเดินทางค่อยๆ ทยอยมากัน โล่งอกนึกว่าหลงวัน อีกสักพักตีห้าครึ่งเห็นรถวิ่งมาจอด ๓ คน ใจชื้น รถมาแล้ว........

ออกจากกรุงเทพมหานครมุ่งหน้าสู่เส้นทางวิภาวดีรังสิต มุ่งสู่สระบุรีมาถึงตรงนี้นึกถึงคุณหญิงจัน ในระหว่างทางมัคคุเทศน์ประจำรถก็บรรยายไปเรื่อยๆ ว่า ๔ วันนี้ พวกเราจะไปที่ไหนบ้าง ทานข้าวที่ไหนบ้าง พักที่โรงแรมไหนบ้าง ต่อนี้ไปขอเรียกมัคคุเทศน์ว่า “ไกด์” เพราะสั้นดี เรียกยาวๆ แบบเต็มๆ เดี๋ยวจะอ่านเบื่อกันเสียก่อน ซึ่งไกด์ท่านนี้เป็นหัวหน้าไกด์ควบคุมรถทั้ง ๓ คันชื่อว่า พี่หนุ่ม ผู้ช่วยไกด์ประจำรถมี ๒ ท่าน ชื่อ น้องบิว กับ น้องบิ้ว ฟังชื่อครั้งแรกนึกว่าฝาแฝด แต่ไม่ใช่ อาหารมื้อแรกสำหรับวันนี้เป็นข้าวกล่องทานบนรถ ขลุกขลักนิดหน่อย แต่รสชาติอร่อยดี และแล้วก็มาถึงที่แรกที่จะแวะกัน วัดโนนกุ่ม จังหวัดนครราชสีมา ฟังดูหลายๆ คนไม่รู้จัก สร้อยฟ้ามาลาก็ไม่รู้จัก แต่ถ้าเรียกว่า วัดสรพงศ์ ชาตรี น้อยคนที่จะไม่รู้จัก ฉะนั้น มารู้จักวัดกันก่อนดีกว่า

​

​

วัดโนนกุ่ม

เป็นวัดหลวงพ่อโต สร้างโดยคุณสรพงศ์ ชาตรีตั้งอยู่ริมถนนมิตรภาพ อำเภอสีคิ้วมีเนื้อที่ประมาณ ๑๒๕ ไร่ห่างจากตัวเมืองโคราชประมาณ ๔๕กิโลเมตร หลวงพ่อโตหรือสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี)เป็นพระที่พุทธศาสนิกชนให้ความศรัทธา นับถือ บูชากันโดยทั่วไปโดยเฉพาะเกี่ยวกับพระคาถาชินบัญชร ถือกันว่าเป็นคาถาศักดิ์สิทธิ์ ตกทอดมาจากลังกาเจ้าพระคุณสมเด็จฯ ค้นพบในคัมภีร์โบราณได้ดัดแปลงแก้ไขให้ได้เนื้อถ้อยกระทงความสมบูรณ์ เป็นสิริมงคลแก่ผู้สวดภาวนา

​

 

รูปหล่อทองเหลืองรมดำของสมเด็จพุฒาจารย์โตพรหฺมรังสี ขนาดใหญ่ประมาณตึกสูง ๒ชั้นประดิษฐานอยู่ในพระวิหาร ซึ่งยังก่อสร้างไม่เสร็จ คุณสรพงศ์บอกว่าใหญ่ที่สุดในโลก

​

​

​

​

​

นอกจากนั้นพระอุโบสถก็ยังอยู่ระหว่างก่อสร้างยังมีรูปเหมือนขนาดเท่าองค์จริงคล้ายหุ่นขี้ผึ้งมีเส้นผมเหมือนจริงมากอีกองค์หนึ่ง

​

​

บริเวณโดยรอบวัดจะมี ศาลา สวนต่างๆ สวยงามมากภูมิทัศน์รอบ ๆ ก็ปราณีตสวยงามมีข่อยดัดตะโกดัดเรียงรายตั้งแต่เกาะกลางถนนก่อนถึงวัด
ของดีอย่างหนึ่งที่วัดนี้ซึ่งพี่ไกด์หนุ่มได้แนะนำไว้ก่อนที่จะลงจากรถรับรองว่าจะติดใจจนต้องแวะทุกครั้งที่ผ่านนั่นก็คือราดหน้าและก๋วยเตี๋ยวหมูที่โรงทาน คุณสรพงศ์บอกว่าทานให้ได้ ๙ชาม(ชามขนาด ๓.๕นิ้ว) แล้วเดินวนรอบรูปหล่อของสมเด็จพุฒาจารย์โต พรหฺมรังสี ๙ รอบจะรวย ๙ล้านงานนี้สร้อยฟ้ามาลาไม่ได้ทานแต่ช่วยทำบุญโรงทานแทน นอกจากนั้นยังมีไอศครีมกะทิ และน้ำแข็งเกล็ดใส่น้ำหวานด้วย แต่ทานแล้วอย่าลืมช่วยกันทำบุญโรงทานด้วย ที่นี่คนมากจริง ๆ

พี่ไกด์หนุ่ม​

พอได้เวลาอันสมควร แล้วก็ขึ้นรถเดินทางต่อ ทางพี่ไกด์หนุ่มบอกว่า นับจากตรงนี้ จะไม่แวะที่ไหนแล้วนอกจากแวะเข้าห้องน้ำและทานข้าวกลางวันซึ่งจะทานกันที่ร้านอาหารลักษณาขาหมู อำเภอนางรอง จังหวัดบุรีรัมย์ จนกว่าจะถึงที่พักที่โรงแรม สร้อยฟ้ามาลาเคยกางแผนที่จากกรุงเทพมหานครไปถึงอุบลราชธานี ไม่น่าไกลนี่ ทำไมวิ่งรถกันยาวขนาดนั้นเลยเหรอ จนกระทั่งรถวิ่งผ่านป้ายทางหลวงบอกว่า อุบลราชธานีอีก ๕๐๐ กว่ากิโลเมตร ไกลขนาด........... งานนี้นั่งรถเหนื่อย หลับแล้วหลับอีกก็ยังไม่ถึงสักที .....
จนรถมาเติมน้ำมันแถวๆ สุรินทร์ พี่ไกด์หนุ่มบอกว่าใครจะซื้อขนมซื้อน้ำที่เซเว่นนี้ซื้อตุนได้เลยเพราะว่าที่โรงแรมไม่มีขนมแล้วก็พรุ่งนี้พวกเราจะไปลุยกันอีกทั้งวันและสองข้างทางก็ไม่มีเซเว่นด้วย คราวนี้ก็เลยตุนกันเต็มคันรถ ตอนนั้นประมาณ เกือบบ่าย ๔ โมงครึ่ง เลยโทรศัพท์หาพี่แอ๊ด วาสนา กับครูติ๋งว่า ที่กะว่าจะเจอกันตอนเย็นวันนี้คงไปถึงไม่ทันแล้วหล่ะ ยังอยู่สุรินทร์อยู่เลย ผลสุดท้ายปรากฏว่าถึงโรงแรมที่พักประมาณทุ่มกว่าๆ หิวโซกันไปตามๆ กัน พรุ่งนี้เช้ามีมอร์นิ่งคอลล์ตีสี่ครึ่ง ตีห้าครึ่งทานอาหาร เจ็ดโมงเช้าเดินทาง กว่าดิฉันจะจัดของจัดกระเป๋าในที่พักเสร็จก็เกือบสี่ทุ่มครึ่ง กว่าจะหลับลง นอนไม่ค่อยหลับอีกต่างหาก ผิดที่............

..................................................

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.950648/[/MUSIC]

..................................................​

 

วันที่ ๒ ของการเดินทาง

เช้าตื่นมาตีสี่กว่าๆ ไม่เห็นมีมอร์นิ่งคอลล์เลย ปรากฏว่าโทรศัพท์เสีย ก็ไม่เป็นไรเพราะตื่นเองได้อยู่แล้ว เลยรีบอาบน้ำแต่งตัว ความกระเป๋ากล้อง ลืมบอกไปมาคราวนี้พกกล้องมา ๒ ตัว กันพลาด พอคว้ากระเป๋ากล้องได้ไม่รอเพื่อนร่วมห้องแล้ว ออกมาทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารของโรงแรมเสร็จ เดินลงแม่น้ำมูลเลย ถ่ายรูป เพราะตรงนี้ก็คือ แก่งสะพือ

​

 

แก่งสะพือ เป็นแก่งที่สวยงามที่สุดแห่งหนึ่งของจังหวัดอุบลราชธานี เป็นแก่งที่อยู่ในแม่น้ำมูล เขตอำเภอพิบูลมังสาหาร ห่างจากตัวจังหวัดอุบลราชธานีประมาณ ๔๕ กิโลเมตร ตามทางหลวงแผ่นดินหมายเลข ๒๑๗

​

 

แก่งสะพือ เป็นคำที่เพี้ยนมาจากคำว่า "ซำพืด" หรือ "ซำปื้ด" ซึ่งเป็นภาษาส่วยที่แปลว่า งูใหญ่ หรืองูเหลือม แก่งสะพือ จะมีหินน้อยใหญ่สลับซับซ้อน กระแสน้ำไหลผ่านกระทบหิน แล้วเกิดเป็นฟองขาวมีเสียงดังตลอดเวลา ริมแก่งจะมีศาลาพักร้อนตั้งอยู่ สำหรับให้นักท่องเที่ยวนั่งชมทัศนียภาพของแก่ง

​

ช่วงเดือนมกราคม-พฤษภาคม แก่งสะพือจะมีผู้นิยมไปเที่ยวกันมาก เพราะน้ำจะลดทำให้เห็นแก่งได้ชัดเจนและสวยงาม ส่วนในฤดูฝนน้ำจะท่วมแก่ง นอกจากนี้แล้วในเดือนเมษายนของทุกปี ในช่วงเทศกาลสงกรานต์ เทศบาลตำบลพิบูลมังสาหาร ก็ได้กำหนดจัดงานประเพณีสงกรานต์แก่งสะพือขึ้น เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว และสืบทอดประเพณีอันดีงามไว้ ซึ่งในงานนี้ก็มีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวชมงานเป็นจำนวนมาก

​

ก็เป็นความเป็นมาของแก่งสะพือเล็กๆ น้อยๆ คณะที่มาด้วยกันเริ่มจะทยอยลงมาเดินเล่น และถ่ายรูปที่แก่งสะพือกันหลายคนแล้ว และนี่ก็คืออีกเหตุผลที่ทำไมต้องรีบออกมาก่อน เพราะเดี๋ยวคนจะเยอะแล้วถ่ายรูปลำบาก...........

 

จนกระทั่งเจ็ดโมงเช้าก็แล้ว ยังไม่ขึ้นจากแก่งกันเลย จนกระทั่งผู้ช่วยไกด์ต้องมาตามกันขึ้นรถ สร้อยฟ้ามาลาก็เป็นคนที่รั้งท้ายกว่าจะขึ้นรถ แต่.... แย่แล้ว ฉันลืมเสบียงไว้ในตู้เย็นของห้องพัก ไม่ได้หยิบติดมือมา ก็เลยต้องเลยตามเลย ลงไปไม่ได้แล้วเดี๋ยวโดนคว้างค้อนเอา......

นั่งรถมาประมาณ ๔๐ นาที แล้วก็มาถึงช่องเม็ก

​

ตอนนี้จะข้ามไปยังฝั่งลาว ทางบริษัททัวร์ทำบอเดอร์พาสให้ก่อนมาอีก ก็เลยเดินตัวปลิวผ่าน ตรวจคนเข้าเมืองเข้าไปเลยแล้วก็ไปคอยรถบัส ๒ ชั้น วี.ไอ.พี อีกที พี่ไกด์บอกว่า เราจะใช้รถบัสคันใหญ่ของเราลุยเข้าไปกัน ซึ่งตอนนี้พี่ไกด์หนุ่มของเราต้องถูกปลดจากตำแหน่งชั่วคราวเมื่ออยู่ในประเทศลาว เพราะต้องใช้บริการของไกด์ชาวลาวแทน เป็นไกด์ที่น่ารักมาก พูดเก่ง คุยสนุก ชื่อ น้องสิด......

น้องบอกว่าจะให้พูดภาษาไทยหรือภาษาลาว ทุกคนต่างบอกว่าภาษาลาว แต่น้องเขาก็พูดภาษาไทยได้ชัดแจ๋วเลยหล่ะ ภาษาลาวที่น้องสิดพูดบางคำฟังไม่ออกน้องสิดก็แปลให้ฟัง ตลอดระยะทางขาเข้าไปเกือบ ๒๐๐ กิโลเมตร น้องพูดน้ำไหลไฟดับ พูดไม่หยุดเลย พูดเก่งมาก ข้อมูลแน่นเอียด.....
มากล่าวถึงช่องเม็กก่อน

​

ช่องเม็กอยู่สุดทางหลวงหมายเลข ๒๑๗ (ถนนสถิตย์นิมานกาล) ตำบลช่องเม็ก อำเภอสิรินธรเป็นจุดผ่านแดนถาวรไทย-ลาวในภาคอีสานเพียงแห่งเดียวที่ไม่มีแม่น้ำโขงขวางกั้นนอกจากเป็นบริเวณที่ประชาชนทั้งสองประเทศผ่านไปมาหาสู่กันแล้วทั้งสองฝั่งยังมีตลาดการค้าชายแดนขนาดใหญ่มีสินค้าให้ซื้อมากมายหากอยากเที่ยวชมบรรยากาศและวิถีชีวิตของเพื่อนบ้านให้จุใจก็สามารถขอใบอนุญาตผ่านแดนเพื่อไปเที่ยวในเขตเมืองจำปาสัก ประเทศลาวซึ่งมีสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติและโบราณสถานที่สวยงาม เช่น เมืองปากเซ วัดภูน้ำตกคอนพะเพ็ง เป็นต้น

​

 

ช่องเม็กนั้น นับเป็นด่านชายแดน ที่เป็นเสมือนประตูสู่ประเทศเพื่อนบ้าน ที่มีความสำคัญยิ่ง เพราะเป็นเส้นทางสู่เมืองปากเซ ซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำโขง ที่ยังคงสภาพชีวิตความเป็นอยู่ของชาวลาว ที่เต็มไปด้วยสีสัน และยังสามารถเดินทางต่อไปยังน้ำตกหลี่ผี และน้ำตกคอนพะเพ็ง น้ำตกที่แม่น้ำโขงทั้งสาย ไหลต่างระดับกันลงมา อย่างยิ่งใหญ่ตระการตา

​

การเดินทางข้ามไปยังปากเซนั้น นักท่องเที่ยวชาวไทย สามารถนำหลักฐานไปยื่นคำร้องขอทำบัตรผ่านแดนชั่วคราว ได้ที่ ที่ทำการปกครองจังหวัดอุบลราชธานี (ฝ่ายความมั่นคง) ศาลากลางจังหวัดอุบลราชธานี ทุกวัน ในเวลาราชการ หรืออาจยื่นคำขอได้ที่ ที่ว่าการอำเภอสิรินธร ทุกวัน ไม่เว้นวันหยุดราชการ หรือที่ จุดผ่านแดนชั่วคราวช่องเม็ก ยื่นเรื่องแล้ว สามารถรอรับหนังสือผ่านแดนชั่วคราวได้เลย หากนักท่องเที่ยวมีพาสปอร์ตแล้ว ไม่ต้องทำหนังสือผ่านแดนชั่วคราว

บัตรผ่านแดนชั่วคราว มีกำหนดเวลาท่องเที่ยวในลาวได้ ๓ วัน ๒ คืนหากจะนำรถเข้าไปทางฝั่งลาว ต้องนำรถไปทำพาสปอร์ตรถที่สำนักงานขนส่งจังหวัดผู้ขับขี่จะต้องนำสำเนาใบอนุญาตขับขี่รถยนต์ และสำเนาใบเสียภาษีรถยนต์ไปยื่นเรื่องขออนุญาตด้วย

ด่านเปิดเวลา ๐๘.๐๐ – ๑๘.๐๐ น. ทุกวัน

ค่าใช้จ่ายฝั่งไทย
ค่าทำบัตรผ่านแดนชั่วคราว คนละ ๓๐ บาท

ค่าใช้จ่ายฝั่งลาว
ค่าเหยียบแผ่นดิน สปป.ลาว คนละ ๒๐ บาท
ค่าธรรมเนียมท่องเที่ยวลาว คนละ ๔๐๐ บาท
ค่าธรรมเนียมรถ ค่าใช้ทาง คันละ ๘๐๐ บาท
ค่าประกันภัยรถ ประมาณคันละ ๓๐๐- ๕๐๐ บาท

ค่าใช้จ่ายขากลับ
หากเกิน ๑๖.๐๐ น. ต้องเสียค่าล่วงเวลาที่ ตม.ฝั่งลาว คนละ ๑๕๐ บาท ส่วนฝั่งไทยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆ

จอดรถยนต์ได้บริเวณศูนย์การค้าซึ่งอยู่ด้านซ้ายมือก่อนถึงด่าน (ไม่เสียค่าบริการ)

บริเวณช่องเม็กไม่มีที่พักบริการสามารถพักได้ที่เขื่อนสิรินธร หรือ อุทยานแห่งชาติแก่งตะนะ ซึ่งอยู่ห่างออกไปราว ๑๕ และ ๒๐กม. ตามลำดับ

​

แม้ว่าจะมีการสร้างศูนย์ การค้าแห่งใหม่ที่ทันสมัยและเป็นระเบียบแต่พ่อค้าแม่ค้าก็ยังนั่งค้าขายอยู่ในเพิงผ้าใบพลาสติกหรือเพิงมุงจากเกะกะเป็นแนวทึบคล้ายกับตลาดนัดทั่วไป สินค้าส่วนใหญ่เป็นเสื้อผ้าเครื่องใช้ในครัวเรือน และอาหารแห้ง ตามความต้องการของลูกค้าจากฝั่งลาวสินค้าส่วนใหญ่ผลิตในไทย จึงอาจไม่มีสินค้าแปลกใหม่ในสายตาคนไทยถ้าไม่สนใจก็ผ่านเลยไปเที่ยวในฝั่งลาวเลยก็ได้

ถัดไปอีกประมาณ ๒๐๐ เมตรบนทางหลวงของลาว มีอาคารติดต่อข้ามแดนของลาวอยู่ด้านขวาระหว่างทางมีชาวเขาเผ่าม้งอาศัยอยู่ทางตอนเหนือของลาวมานั่งขายสมุนไพรแบกะดินจากนั้นมีทางแยกซ้ายมือ ไปยังตลาดการค้าของลาว แม้จะไม่ทันสมัยเหมือนฝั่งไทยแต่ดูเป็นระเบียบมากกว่า ส่วนสินค้าก็ไม่แตกต่างกันเท่าใดนักยกเว้นของป่าประเภทกล้วยไม้และสัตว์ป่า ซึ่งไม่แนะนำให้ซื้อ

น้องสิด....
................................................​

 

​

เมื่อข้ามช่องเม็ก จะผ่านทุ่งนาและบ้านเรือนของชาวลาวเป็นระยะทางประมาณ ๓๘ กม. จึงถึงเมืองปากเซ ซึ่งเป็นเมืองหลวงของแขวงจำปาสัก (มีฐานะเหมือน อำเภอเมืองในประเทศไทย) เมืองนี้ตั้งอยู่ริมแม่น้ำโขงฝั่งซ้ายมีสะพานแขวนขนาดใหญ่เป็นสะพานมิตรภาพลาว – ญี่ปุ่น ทอดข้ามแม่น้ำโขงบริเวณบ้านโพนทอง มีความยาวถึง ๑,๓๘๐ เมตรจากเมืองปากเซ มุ่งหน้าลงทางทิศใต้ ตามทางหลวงหมายเลข ๑๓ กระทั่งถึงหลัก กม. ๓๐ เลี้ยวขวาลงแพขนานยนต์ข้ามไปฝั่งขวาของแม่น้ำโขง ถึงเมืองจำปาสักเก่ามีอาคารบ้านเรือนทรงยุโรปซึ่งได้รับอิทธิพลจากฝรั่งเศสเรียงรายอยู่สองฟากถนนที่นี่มีเกสต์เฮาส์ราคาถูกหลายแห่ง

​

จากเมืองจำปาสักเก่ามุ่งหน้าไปทิศใต้ไปตามถนนลูกรังระยะทาง ๑๓ กิโลเมตรจะถึงวัดภูซึ่งเป็นศาสนสถานที่สร้างขึ้นถวาย เทพภัทเรศวรเทพเจ้าจามปา ในสมัยอาณาจักรเจนละเป็นปราสาท ขอม ลัทธิไศวะนิกายในศาสนาฮินดู จนถึงพุทธศตวรรษที่ ๑๘ และถูกดัดแปลงเป็นวัดในพุทธศาสนา นิกายเถรวาทในสมัยหลังกลับมาที่ทางหลวงหมายเลข ๑๓ อีกครั้ง ที่ กม.๓๐ มุ่งหน้าไปทิศใต้ราว ๑๓๔ กิโลเมตรถึงน้ำตกคอนพะเพ็งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของหลี่ผี-น้ำตกกลางแม่น้ำโขงที่ยิ่งใหญ่จนได้รับการเปรียบว่าเป็นไนแองการาแห่งเอเชียบริเวณนี้มีร้านอาหารประเภทปลาแม่น้ำโขงตามสั่งบริการนักท่องเที่ยวราคาถูกกว่าเมืองไทยเล็กน้อย

​

หากมีเวลาเหลือ ควรพักค้างคืนที่เกาะดอนโขง สักคืนท่าแพขนานยนต์อยู่ห่างจากคอนพะเพ็งย้อนกลับขึ้นไปทางปากเซราว ๒๐ กิโลเมตรมีทางแยกซ้ายมือ มีป้ายบอกทางเป็นภาษาลาวและภาษาอังกฤษอย่างชัดเจนเกาะดอนโขงเป็นเกาะใหญ่ที่อยู่ในบริเวณมหานทีสี่พันดอนหรือสีทันดรหมายถึงแม่น้ำโขงที่มีบริเวณแผ่กว้างออกเป็นทะเลสาบประกอบด้วยเกาะแก่งถึงสี่พันเกาะนักท่องเที่ยวนิยมล่องเรือชมความงามของเกาะแก่งต่าง ๆหากโชคดีจะเห็นปลาโลมาน้ำจืดแหวกว่ายอวดโฉมให้ชม

​

ซึ่งข้อมูลที่หามานี้ไม่ได้ไปเลย อิ อิ จะไปก็แต่คอนพะเพ็ง แต่ก่อนที่จะไปนั้นพวกเราแวะช็อปปิ้งที่ตลาดดาวเรือง

​

คนไทยที่มาเที่ยวปากเซคิดว่าทุกคนคงต้องแวะที่ตลาดแห่งนี้ตั้งอยู่ไม่ไกลจากสะพานข้ามโขงหรือสะพานมิตรภาพ ลาว - ญี่ปุ่น มากนัก ตลาดแบ่งเป็น ๒ ส่วนส่วนที่เป็นอาคารหลังใหญ่ชั้นเดียวจะขายพวกของใช้เช่นเสื้อผ้าที่มาจากประเทศจีนและไทย พวกของใช้ในบ้านในครัวเรือนคล้ายกับตลาดโบ้เบ้ ภายนอกที่เป็นลานกว้างรอบอาคาร จะเป็นตลาดขายพืชผักต่างๆมีทั้งขายส่ง และขายปลีก คล้ายตลาดไทบ้านเรา

​

ส่วนริมถนนรอบตลาดก็จะเป็นลานจอดรถนานาชนิด ส่วนใหญ่จะเป็นรถสามล้อเครื่องสามล้อเล็ก รถสามล้อที่นี่ใช้คุ้มประโยชน์มาก ทั้งบรรทุกคนและขนสัมภาระเต็มท้ายรถ รวมทั้งบนหลังคา.. น้องสิดบอกว่า ที่นี่กฎหมายไม่บังคับจะขนสัมภาระและคนขึ้นรถจำนวนเท่าไหร่ก็ได้ถ้ารถแบกไหวเพราะเขาใช้ทุกพื้นที่บนรถคุ้มมาก

 

​

ตลาดดาวเรืองมีความใหญ่โตมากเป็นศูนย์กลางการค้าที่ใหญ่ที่สุดของลาวใต้เลยทีเดียวชาวบ้านทุกเมืองทุกตำบลจะต้องมาซื้อของกันที่นี่ซึ่งอาจมีราคาถูกและมีมากกว่าที่วางขายในท้องถิ่นของตนเอง สินค้าจากไทยที่ผ่านมาทางช่องเม็กก็จะมารวมกันอยู่ที่นี่เหมือนเป็นคลังสินค้าใหญ่จากนั้นก็จะมีพ่อค้าท้องถิ่นรับไปจำหน่ายยังหมู่บ้านตำบลของตนเองตลาดดาวเรืองจึงมีความคึกคักกันตลอดทั้งวันถือว่าที่นี่เป็นตลาดละลายทรัพย์ของนักท่องเที่ยวคนไทยที่เด่นๆและนิยมซื้อกัน ก็เป็นพวกเครื่องเงิน เครื่องทองเหลือง ผ้าลาว ส่วนของกินก็แนะนำทับทิมที่มาจากจีน บอกหวานและอร่อยมากพอรถจอดให้ซ็อปปิ้งหลายคนมุ่งไปร้านเครื่องเงินที่อยู่ด้านหน้าอาคารทันที

​

สินค้าอีกอย่างที่เป็นที่สนอกสนใจอย่างยิ่งก็คือ โทรศัพท์มือถือ และกระเป๋าก๊อปปี้เกรดเอ น้องสิดบอกว่าซื้อของให้ระวังของแท้....

​

หลังจากที่เพลิดเพลินกับการช็อปปิ้ง ดูของ ดูผู้คนเป็นที่เพลิดเพลิน ผู้ช่วยไกด์เดินมาตามเพราะว่าเหลือแค่กลุ่มของสร้อยฟ้ามาลาที่ยังไม่ถึงรถสักที อีกแล้วช้ากว่าเพื่อน อิ อิ......

​

 

พอขึ้นรถ สมาชิกมากันครบพวกเราก็มุ่งหน้าสู่น้ำตกไนแองการ่าแห่งเอเซีย ระยะทางห่างจากเมืองปากเซประมาณ ๑๕๐ กิโลเมตร นั่นก็คือ คอนพะเพ็งหรือเรียก อีกอย่างหนึ่งคือ ตาดคอน ภาษาไทยเรียกว่า แก่งจันทร์เพ็ญ

​

เมื่อมาถึง คณะของเราได้มาทานข้าวกลางวันที่นี่ ชื่อร้านสีสะหวาด พี่ไกด์หนุ่มบอกว่า เป็นร้านหนึ่งเดียวในนี้ที่สามารถรองรับจำนวนคนทั้งหมดในคณะ

 

​

คอนพะเพ็ง เป็นน้ำตกลาวใต้ที่ใหญ่ที่สุด ในเขตแม่น้ำโขงตอนใต้ และได้รับขนานนามว่า ไนแองการ่าแห่งเอเชีย ซึ่งน้องสิดเล่าว่า สมเด็จพระเทพฯ ทรงพระราชทานนามว่าอย่างนั้น น้ำตกนี้ยากที่คนมนุษย์จะข้ามไปได้จากกำแพงที่ธรรมชาติที่สรรสร้างขึ้นก่อนจะเข้าชมน้ำตกก็ได้ยินเสียงน้ำตกมาแต่ไกลน้ำตกคอนพะเพ็งเป็นน้ำตกที่สวยงามและยิ่งใหญ่ ซึ่งการชมน้ำตกที่สวยงามนั้นจะต้องชมที่ศาลาจุดชมวิวที่ทางอุทยานได้สร้างขึ้นน้ำบริเวณนั้นไม่เหมาะแก่การเล่นน้ำ เนื่องจากกระแสน้ำไหลแรง และมีโขดหินแหลมภายในบริเวณน้ำตกคอนพะเพ็ง

​

เชื่อกันอีกว่าบริเวณเกาะบนน้ำตกคอนพะเพ็งยังมีพันธุ์ไม้ชนิดหนึ่ง ชื่อว่า ต้นมณีโคตร หรือต้นชี้ตายปลายชี้เป็นถ้าใครได้กินผลนั้นก็จะมีชีวิตยืนยาวแต่ไม่มีใครกล้าฝ่าลำน้ำอันเชี่ยวกราดได้นี่คือหนึ่งในความยิ่งใหญ่มหัศจรรย์ของธรรมชาติส่วนใครที่มองคอนพะเพ็งว่าไม่สวยงามก็ไม่ควรจะทำร้ายทำลาย

​

เมื่อก่อนฝรั่งเศสปกครองลาวในยุคล่าอาณานิคมฝรั่งเศสมองคอนพะเพ็งว่าเป็นอุปสรรคต่อการขนถ่ายทรัพยากรออกจากลาวเพราะคอนพะเพ็งมีชัยภูมิและลักษณะทางกายภาพของ“จุดสกัด” ที่ทำให้การเดินเรือในแม่น้ำโขงขาดช่วงไม่ต่อเนื่อง "...เมื่อคอนพะเพ็งเป็นอุปสรรคก็ระเบิดทิ้งซะเลย..." นั่นคือความคิดของผู้นำฝรั่งเศสที่ปกครองลาวในสมัยนั้น

​

แต่เนื่องจากคอนพะเพ็งมีความใหญ่โตอลังการจึงระเบิดไม่สำเร็จส่งผลให้การขนส่งทางเรือไม่สามารถทำได้ ฝรั่งเศสจึงหันไปสร้างทางรถไฟสายสั้นๆขึ้นบนดอนคอนแทนซึ่งวันนี้ทางรถไฟสายนั้นก็ยังคงอยู่แต่ว่าเก่าคร่ำมากใช้การไม่ได้

​

เมื่อชมธรรมชาติเสร็จแล้ว ก็ช็อปปิ้งต่ออีกตามระเบียบปฏิบัติ จะตรงไหนก็ร้าน
ค้าที่น้ำตกนี่แหล่ะ..........

​

 

​

ถึงเวลานั่งรถกลับช่องเม็กแล้วระหว่างทางน้องสิดก็ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม เล่าถึงวิถีชีวิตของชาวลาว วัฒนธรรม กฎหมาย การศึกษา ชนเผ่าต่างๆ รวมถึงประวัติศาสตร์เล็กๆ น้อยๆ ทำให้เห็นความเรียบง่ายของการดำรงชีวิต ความซื่อของชาวบ้าน และเห็นความภูมิใจในเชื้อชาติของเขา

แบ่งเขตแดนไทย - ลาว

​

เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราก็มาถึงวังเต่าฝั่งประเทศลาว ช่องเม็กฝั่งประเทศไทย ก็ต้องกล่าวคำล่ำลาน้องสิดและแผ่นดินลาว แต่ก่อนที่ก้าวย่างสุดท้ายจะพ้นดินแดนลาวเข้าสู่บ้านเกิดฝั่งไทย มีหรือจะรอดพ้นไปได้นั่นก็คือ การช็อปปิ้ง Duty Fee ซื้อไปซื้อมาก็คงต้องมีบางคนที่ไปซื้อของฝั่งลาวแต่กลับเป็นสินค้าเมดอินไทยแลนด์ มีข้อห้ามบางอย่างของสินค้าที่ห้ามนำเข้ามา เช่น สุรา บุหรี่ บางยี่ห้อก็ต้องระวังกันด้วย ช็อปปิ้งเสร็จก็เข้าตรวจคนเข้าเมือง แล้วก็ยังมาช็อปปิ้งร้านค้าฝั่งไทยอีก โอ้โห งานนี้มาเพื่อซื้อของกันหรือไงก็ไม่รู้ แต่สร้อยฟ้ามาลาไม่ค่อยได้ซื้ออะไรเลย ซื้อมาแต่แหวนเงินกับผ้าไม่กี่ชิ้น

ถึงฝั่งประเทศไทยแล้ว
​

วันนี้กลับมาพักที่โรงแรมเดิม ถึงโรงแรมทุ่มกว่าๆ หมดแรงเพราะอากาศร้อน ทานข้าวเสร็จเข้าห้อง อาบน้ำนอนแล้ว..................

​

 

วันที่ ๓ ของการเดินทาง

เช้าตื่นขึ้นมา เหมือนเดิม อาบน้ำแต่งตัว คว้ากล้องไปถ่ายรูปแก่งสะพือต่อ มีรูปแก่งสะพือเยอะกว่ารูปอื่นๆ เพราะมีเวลาถ่ายมากกว่าที่อื่น
​

​

​

 

วันนี้จะมาเล่าเรื่อง ตำนานเล็กๆ น้อยๆ ของเจ้าแม่พระพือ ที่แก่งสะพือเจ้าแม่พระพือเป็นที่นับถือของชาวบ้านนานามาแล้ว กล่าวกันว่าเป็นเจ้าแม่ที่สิงสถิตย์อยู่ที่แก่งสะพือแห่งนี้แต่โบราณกาล สะพือ ซึ่งชาวส่วยอยู่ที่นี่แต่โบราณกล่าวว่า เจ้าแม่ซำพืด หรือ เจ้าแม่งูใหญ่ หรือ พญานาค ครั้นต่อมาชาวไทยอิสานก็กล่าวเปลี่ยนจาก ซำพืด เป็น แก่งสะพือ ดังนั้นแก่งอันสวยงามแห่งนี้ จึงเปลี่ยนจากเดิมจากแก่งเจ้าแม่ซำพืดเป็นเจ้าแม่สะพือแต่นั้นมา วันนี้ย้ายโรงแรมไปนอนในตัวเมืองอุบลราชธานี ถ่ายรูปเสร็จก็มาเก็บสัมภาระ หิ้วไปไว้ที่ลอบบี้ ขึ้นรถประมาณ ๘ โมงเช้า วันนี้พวกเราจะไป ผา แต้ม กัน....

รูปแก่งสะพือยังมีอีกมาก เดี๋ยวจะนำมาลงในช่วงเก็บตกนะจ๊ะ.....​

 

อุทยานแห่งชาติผาแต้ม

มีพื้นที่ประมาณ ๑๔๐ ตารางกิโลเมตร ในเขตอำเภอโขงเจียม อำเภอศรีเมืองใหม่ และอำเภอโพธิ์ไทร ได้รับการประกาศเป็นอุทยานแห่งชาติเมื่อวันที่ ๓๑ ธันวาคม ๒๕๓๔ สภาพภูมิประเทศเป็นที่ราบสูง และเนิน เขามีหน้าผาสูงชันซึ่งเกิดจากการแยกตัวของผิวโลก สภาพป่าโดยทั่วไปเป็นป่าเต็งรังมีหินทรายลักษณะ แปลกตากระจายอยู่ทั่วบริเวณมีพันธุ์ไม้ดอกที่สวยงามขึ้นอยู่ตามลานหิน

การเดินทางจากอำเภอโขงเจียมใช้ เส้นทาง ๒๑๓๔ ต่อด้วยเส้นทาง ๒๑๑๒ แล้วแยกขวาไปผาแต้ม อีกราว ๕ กิโลเมตร รวมระยะทางจาก โขงเจียมประมาณ ๑๘ กิโลเมตรสถานที่น่าสนใจในอุทยานฯ ได้แก่

​

เสาเฉลียง

เสาเฉลียง ตั้งอยู่ที่ ตำบลห้วยไผ่ อำเภอโขงเจียมการเดินทางใช้ทางหลวงหมายเลข ๒๑๗ จากจังหวัดอุบลราชธานี ไปอำเภอพิบูลมังสาหารแล้วใช้ทางหลวงหมายเลข ๒๒๒๒ไปอำเภอโขงเจียม จากอำเภอโขงเจียมใช้เส้นทางสาย ๒๑๓๔ (โขงเจียม - ศรีเมืองใหม่) ประมาณ ๕ กิโลเมตร แยกขวา เข้าเส้นทางสาย ๒๑๑๒ อีกประมาณ ๙ กิโลเมตร มีทางแยกขวาไปผาแต้ม จะถึงเสาเฉลียงประมาณ ๑.๕ กิโลเมตรก่อนถึงผาแต้มซึ่งเป็นแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์ของจังหวัดอุบลราชธานี

​

เสาเฉลียงเป็นลักษณะที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติสืบเนื่องมาจากกระบวนการกัดเซาะและกัดกร่อนด้วยอิทธิพลของน้ำและลมโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากการสึกกร่อนโดยแม่น้ำหรือธารน้ำไหลกัดเซาะเป็นเวลาชั่วนาตาปีเกิดขึ้นในชั้นหินที่วางตัวอยู่ในแนวราบหรือเกือบราบและในแต่ละชั้นมีส่วนประกอบของแร่ที่แตกต่างกันจึงทำให้มีความแข็งและทนทานที่ไม่เหมือนกัน

​

ประติมากรรมชิ้นเอกร่วมกันของหินทราย ๒ ยุค คือ หินทรายยุค ครีเตเซียสซึ่งมีอายุประมาณ ๑๓๐ ล้านปี เป็นส่วนดอกเห็ดอยู่ท่อนบน และหินทราย ยุคไดโนเสาร์มีอายุประมาณ ๑๘๐ ล้านปี เป็นส่วนต้นเสาหินท่อนล่างโดยผ่านการถูกชะล้างพังทลายอันเกิดจากสภาพอากาศฝนและลมพายุเป็นเวลาหลายล้านปีซึ่งคุณสมบัติทางธรณีวิทยาของหินทรายนั้นง่ายต่อการสึกกร่อนกว่าหินชนิดอื่นที่จัดอยู่ในกลุ่มหินชั้นเดียวกันและเมื่อผ่านการสึกกร่อนไปได้ระยะหนึ่งก็มีสิ่งที่เรียกว่ากระบวนการต้านทานทางธรรมชาติ และแรงกดทับของเม็ดฝนทำให้หินทรายแข็งยิ่งขึ้นเป็นผลให้สามารถรักษาสภาพให้คงรูปได้ดังที่เห็นอยู่ในรูปข้างๆนี้ "เสาเฉลียง" แผลงมาจาก "สะเลียง" แปลว่า "เสาหิน"

​

ลานหินแตก

ลานหินแตกเป็นลักษณะที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติสืบเนื่องมาจากกระบวนการกัดเซาะและกัดกร่อนด้วยอิทธิพลของน้ำและลมโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากการสึกกร่อนโดยน้ำหรือธารน้ำไหลกัดเซาะเป็นเวลาชั่วนาตาปี

​

 

​

ภาพเขียนสีโบราณ
หรือศิลปะถ้ำ คือ ศิลปะหรือภาพที่เกิดจากการวาด เขียนเป็นสี และทำรูปรอยลงบนพื้นหินมักพบตามถ้ำเพิงผา ผนังหิน ก้อนหิน ที่มักเรียกรวมๆ กันไปว่าถ้ำ จึงมักเรียกงานภาพเขียนถ้ำนี้ว่าศิลปะถ้ำ ศิลปะถ้ำที่สร้างขึ้นด้วย ๒เทคนิคใหญ่ๆ คือ

​