60.สุดเขตที่มุกดาหาร ข้ามด่านที่อุบลฯ ชุมพลที่โคราช

​

 

ภายในองค์พระธาตุ
​

 

พระพุทธรูปปางประจำวัน
ในพระธาตุ
​

 

ประตูไม้พระธาตุ
จำหลักลายทวารบาล
​

 

​

ถัดมาด้านหน้าองค์พระธาตุจะพบเจดีย์ธาตุบรรจุอัฐิของพระยาศศิวงษ์ประวัติ(เมฆ จันทรสาขา) เจ้าเมืองมุกดาหาร

 

​

ที่บริเวณข้างๆ วัดจะพบศาลาภายในเป็นที่กเก็บเรือนางมณฑล ซึ่งเป็นเรือที่สำคัญในประวัติศาสตร์เมืองมุกดาหาร ลองอ่านประวัติของเรือกัน

 

ประวัติเรือนางมณฑล โดยท่าน ดร.สุรจิตต์ จันทรสาขา

เรือนางมณฑล เป็นเรือประวัติศาสตร์คู่บ้านคู่เมืองมุกดาหารมาตั้งแต่อดีต ซึ่งมีอายุร้อยกว่าปี ปัจจุบันได้เก็บรักษาไว้ที่วัดศรีสุมังค์ จ.มุกดาหาร เป็นเรือขุดจากต้นตะเคียนทั้งต้น เรือมีความยาว ๒๐ เมตร กลางเรือกว้าง ๑.๒๐ เมตร จุฝีพายได้ประมาณ ๔๕ คน จนเป็นที่เล่าขานกันว่าเป็นเรือที่สวยงามที่สุดและชนะเลิศมาตลอดในลำน้ำโขง

สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ทรงประทับเรือนางมณฑล
​

พระยาศศิวงศ์ประวัติ(เมฆ จันทรสาขา)เจ้าเมืองมุกดาหารคนสุดท้าย ซึ่งดำรงตำแหน่งเจ้าเมืองระหว่าง พ.ศ.๒๔๔๒-๒๔๖๐ ดำรงตำแหน่งจางวางกำกับราชการเมืองมุกดาหารและกรมการพิเศษจังหวัดนครพนม พ.ศ.๒๔๔๒-๒๔๖๐ ได้ชักชวนประชาชนชาวเมืองมุกดาหารร่วมแรงร่วมใจกันเสาะแสวงหาต้นตะเคียนในเขตเมืองมุกดาหารจนได้พบต้นตะเคียนที่งดงามและสูงใหญ่ที่สุดจาก ดงบังอี่ แล้วนำมาขุดถากเป็นเรือเสร็จเมื่อประมาณ พ.ศ.๒๔๓๖ และตั้งชื่อเรือว่า เรือมณฑล

​

เรือนางมณฑล เคยเป็นเรือรับเสด็จเมื่อ สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ เสนาบดีกระทรวงมหาดไทยเสด็จมาตรวจราชการภาคอีสาน(มณฑลอุดร, มณฑลร้อยเอ็ด) ซึ่งพระองค์ได้ประทับเรือนางมณฑล เพื่อล่องแก่งในลำน้ำโขงจากธาตุพนมมายังเมืองมุกดาหาร เมื่อวันที่ ๒๐ มกราคม พ.ศ.๒๔๔๙

ขณะเสด็จขึ้นจากเรือ
ริมฝั่งแม่น้ำโขง จังหวัดมุกดาหาร
​

เรือนางมณฑลลงน้ำครั้งสุดท้ายเมื่อพ.ศ. ๒๔๘๖ หลังจากนั้นก็ได้เก็บรักษาที่วัดศรีสุมังค์ซึ่งถือว่าเป็นเรือประวัติศาสตร์ของชาติและเป็นโบราณวัตถุอันล้ำค่าของเมืองมุกดาหาร และถือว่าเป็นสมบัติของชาวมุกดาหารทุกคน ชาวเมืองจึงได้ปรึกษาหารือร่วมกันเพื่อจะอนุรักษ์รักษาศิลปวัฒนธรรมอันล้ำค่า โดยขอให้สภาวัฒนธรรมเป็นผู้เสนอโครงการอนุรักษ์ซ่อมแซมเรือนางมณฑลต่อจังหวัดและกระทรวงวัฒนธรรมผู้ว่าราชการจังหวัดมุกดาหารได้เห็นชอบด้วย โดยได้ประสานงานไปยังกรมอู่ทหารเรือ กองทัพเรือเป็นผู้สำรวจและออกแบบการซ่อมแซม โดยขอให้องค์การบริหารส่วนจังหวัดมุกดาหารเป็นผู้สนับสนุนงบประมาณในการซ่อมแซม โดยมอบให้สำนักงานวัฒนธรรมและสภาวัฒนธรรมจังหวัดมุกดาหารเป็นผู้ดำเนินงานเพื่อให้เป็นมรดกทางวัฒนธรรมของจังหวัดมุกดาหารต่อไป

 

​

 

​

เดินออกจากวัดด้วยอาการเหงื่อโชกไปหมด จะไปวัดถัดไปก็ไม่ไหวแล้ว ตกลงกันเดินเข้าตลาดอินโดจีน ดีกว่า แต่ว่าตลาดอินโดจีนที่เขาว่านี่ไม่ได้อยู่เป็นอาคารร้านค้าเหมือนอย่างที่จังหวัดหนองคายหรืออย่างจังหวัดนครพนม แต่ตัวตลาดอินโดจีนของมุกดาหารจะอยู่ตรงริมตลิ่งแม่น้ำโขงซึ่งสร้างลงไปเหมือนอยู่ใต้ดิน ต้องเดินลงบันไดไป ด้านบนก็เป็นลานจอดรถริมแม่น้ำโขง ด้านล่างก็เป็นร้านขายของ ดีเหมือนกันแดดไม่ร้อน

 

​

 

​

 

​

ของขายก็เหมือนตลาดตามชายแดนทั่วไป ที่ส่วนมากเป็นของจากจีน เวียดนาม เป็นเสื้อผ้า ผ้าไหม ขนมของกิน ของที่ระลึก จิปาถะ

 

​

เดินซื้อของฝากได้สักพัก เพื่อนๆ ก็โทรศัพท์ตามให้กลับโรงแรม เพราะตอนหกโมงเย็นจะต้องไปทานอาหารค่ำที่ร้าน แถวๆ ริมโขง ว่าแต่ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายสามโมงกว่าๆ จะรีบโทรตามไปไหนเนี่ยะ.....กลับก็ได้

 

​

 

​

 

​

 

​

เดินไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ก็โบกรถสามล้อสกายแล็ปไปส่งที่โรงแรม คิดคนละ ๒๐ บาทเหมือนเดิน คราวนี้ไม่ได้ต่อราคานะ เพราะระยะทางไกลนิดนึง.... พอไปถึงโรงแรมเหมือนไข้จะขึ้น เป็นหวัดแดดเสียแล้ว...

 

ภาพนี้สงสัยจะที่หนองคายนะครับ จะไม่ใช่มุกดาหารหรือนครพนม ดูก้อนสามเหลี่ยมที่โผล่พ้นน้ำ เหมือนกัน ใน ๒ รูป

 

ตอบไม่ได้เหมือนกันอ่ะจ่ะ ว่าเป็นช่วงไหนของแม่น้ำโขง

 

พระธาตุหล้าหนองหรือพระธาตุกลางแม่น้ำโขงที่หนองคายครับ