.oO เรื่องสั้น ปั้นแต่ง Oo.

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

......................................................



สุดท้ายจากการที่ได้ทำบุญ ไหว้หลวงพ่อเพชรในครั้งนี้
กุศลที่ข้าพเจ้าได้กระทำ
ข้าพเจ้าขออุทิศถวายแด่ คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์
คุณบิดาคุณมารดา วงศาคณาญาติทั้งหลาย คุณครูบาอาจารย์
ถวายเป็นส่วนในพระราชกุศลพระมหากษัตริย์ไทยทุกพระองค์
พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว พระปิยมหาราช
สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ พระบรมราชเทวี
สมเด็จพระศรีสวรินทิรา บรมราชเทวี พระพันวัสสาอัยยิกาเจ้า
สมเด็จพระศรีพัชรินทรา พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนี พระพันปีหลวง
พระวิมาดาเธอ กรมพระสุทธาสินีนาฏ ปิยมหาราชปดิวรัชดา
พระอรรคชายาเธอ พระองค์เจ้าเสาวภาคย์นารีรัตน์
พระอรรคชายาเธอ พระองค์เจ้าอุบลรัตน์นารีนาค กรมขุนอัครวรราชกัญญา
พระราชชายาเจ้าดารารัศมี
เจ้านายพระบรมวงศานุวงศ์ทุกพระองค์
ผู้ที่เกี่ยวข้องกับการสร้างพระพุทธรูป พระอารามและบูรณปฏิสังขรณ์
เทพยดาทั้งหลาย พระอินทร์ พระพรหม พระยม พระกาฬ ท่านท้าวจตุโลกบาล
ท่านท้าวเวสสุวรรณ เจ้ากรุงพาลี ภูมิเจ้าที่ทั้งหลาย
คุณแม่พระธรณี พระคงคา พระพาย พระเพลิง พระโพสพ
พระพิรุณ พระยายมราช นายนิรบาล
พระสยามเทวาธิราช
หลักเมือง เสื้อเมือง ทรงเมือง
ตั้งแต่ชั้นจตุมหาราชิกาจนถึงเบื้อบนที่สุดพรหมมา
เบื้องล่างตั้งแต่อเวจีขึ้นมาจนถึงมนุษยโลก
โดยรอบสุดขอบจักรวาล อนันตจักรวาล
เทวดารักษาตัวของข้าพเจ้า
บริวารของข้าพเจ้า
เจ้ากรรมนายเวร
สัตว์โลก วิญญาณโลก และวิญญาณทุกดวงในสถานที่ที่ข้าพเจ้าได้ไปเยือน

ด้วยกุศลนี้ คำว่าไม่มี จงไม่บังเกิดแก่ข้าพเจ้า
จงเป็นเหตุปัจจัยให้ข้าพเจ้าได้พบพระพุทธเจ้า
และศาสนาของพระองค์ในทุกๆ ชาติ
ได้สดับรับฟังคำสั่งสอนของพระองค์ทุกภพทุกชาติ
ได้อยู่ท่ามกลางกัลยาณมิตร
ให้ข้าพเจ้าได้ละอายและเกรงกลัวต่อบาป
หมดซึ่งกิเลสและตัณหา
จนถึงพระนิพพานเป็นที่สุด


........................................
​

 

ที่มาของข้อมูล

หลวงพ่อเพชร วัดท่าหลวง พระอารามหลวง จังหวัดพิจิตร

http://th.wikipedia.org/wiki/วัดท่าหลวง_(พิจิตร)
www.dhammathai.org/watthai/north/watthaluang.php


ภาพโดย สร้อยฟ้ามาลา

 

เรื่องที่ ๖๒​

ล่องใต้...ชมเกาะ เลาะหาด


​

คราวนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ได้มาภาคใต้แบบเต็มๆ ตัว แต่ก็ไม่ได้ถึงกับลงใต้สุดชายแดน ทุกทีที่เคยมาก็มาแค่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ไกลสุดตรงเขาตะเกียบ...


ก่อนวันจะล่องใต้...

นั่งทำงานอยู่ พี่ที่ทำงานก็คอยแต่จะแหย่ว่า “หัวหน้า ระวังเมาเรือนะ เพราะตอนที่ไป ลงเรือเล็ก คลื่นแรงมาก นึกว่าจะตายเสียแล้ว” เอาหล่ะสิ สร้อยฟ้ามาลาก็ว่ายน้ำไม่เป็น เกิดมาก็ไม่เคยเมาเรือ เมื่อตอนไปเกาะเสม็ดก็ไม่เมาเรือ แต่เมายาแก้เมาเรือแทน กินแล้วมึนไปครึ่งวัน เพราะว่ากลัวจะเมาเรือ จึงกินดักไว้ก่อนปรากฏว่า ทะเลราบเรียบ เรือโคลงเคลงบ้างตามคลื่นทะเลเล็กๆ น้อยๆ และอีกอย่างชักใจไม่ดีเพราะเขาบอกว่า ลงเรือเล็ก แล้วลงทะเลเนี่ยะนะ ตายหล่ะหว่า ถ้าคลื่นแรงอย่างที่เขาว่า คงจะตายแน่ๆ แต่ทำไงได้กลับตัวไม่ทันแล้ว เป็นไงเป็นกัน...

นาเกลือ จังหวัดสมุทรสงคราม

​

ที่ผ่านๆ มา ไปเที่ยวทะเลทีไร ถ่ายรูปมา ดำมืดตึด ทั้งๆ ที่ แสงแดดจ้าขนาดหนัก แล้วล่องใต้ครั้งนี้ ก็ไม่ได้มีเวลาและโอกาสมากันง่ายๆ จึงเปิดตำราจากกูเกิ้ล หาวิธีการถ่ายภาพวิวทิวทัศน์ โดยเฉพาะทะเล ให้ภาพสว่างใส วิธีแรกคือใส่ฟิวเตอร์ ND CPL เมื่อสำรวจราคาดูแล้วก็แพงปาดเหงื่อ แต่ที่ใช้อยู่กับหน้าเลนส์ขนาด ๗๗ มิลลิเมตร ก็เป็นฟิวเตอร์แบบ UV ราคาเกือบๆ ๑,๕๐๐ บาท เลยไปอ่านคุณสมบัติของฟิวเตอร์ที่ใส่อยู่ก็พอใช้ได้น่ะ....
และอีกวิธีคือ ใช้โหมด M ให้ปรับค่ารูรับแสงหรือ f ที่ ๘ – ๑๓ สปีดชัตเตอร์ที่ประมาณ ๒๐๐ ISO ๑๐๐ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับแสง อ่ะจดๆๆๆ ตามที่เขาบอกมา... แล้วก็ถึงเวลาไปลุยกัน ทะเล ทะเล....

แม่น้ำแม่กลอง จังหวัดสมุทรสงคราม
​

ออกจากกรุงเทพมหานครประมาณหกโมงเย็นโดยรถบัสสองชั้น ๓ คัน มีเพื่อนไปด้วยกันหลายคนแต่ส่วนมากไม่รู้จักกันหรอก หุ หุ นั่งรถไปหลับไป…

..............................................................

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.2684782/[/MUSIC]

..............................................................
​

 

เช้าวันแรก...

ไปเช้าที่จังหวัดภูเก็ต รถวิ่งข้ามสะพานสารสิน ๒ ทีแรกนึกว่าจะข้ามสะพานสารสินเดิมแต่พอหาข้อมูลจึงได้รู้ว่าสะพานสารสินเดิมไม่ได้เปิดให้รถขึ้นแล้ว แต่ปรับปรุงเป็นที่สำหรับนักท่องเที่ยวเดินและมีหอชมวิวอยู่กลางสะพานและรถก็ไม่ได้จอดให้ชมวิวทั้งไปและกลับ ก็อดไป...

คณะของเรามุ่งตรงสู่ตัวเมืองภูเก็ต ไปทานข้าวเช้ากันที่โรงแรม ชื่อโรงแรมอะไรไม่รู้ไม่ได้จำมา อาหารมื้อนี้เป็นบุฟเฟ่ต์...

​

ช่วงอาหารเช้านี้พอมีเวลาให้ไปถ่ายรูปได้บ้าง ก็สะพายกล้องเดินถนนหน้าโรงแรมได้แป๊บเดี๋ยวซึ่งตอนนี้มีฝนหยดเล็กๆ ท้องฟ้าครึ้มๆ ก็ไม่รู้ว่าที่ครึ้มนี้ ครึ้มเพราะเมฆฝนหรือว่าครึ้มเพราะเพิ่งจะเช้า แหงนหน้าดูท้องฟ้ามีเมฆพอสมควร เป็นที่ทราบๆ กันดีว่า กล้องกับฝนไม่ถูกโรคกันเพราะจะเกิดความชื้นและราที่เลนส์ แต่ด้วยว่ามาถึงแล้วต้องได้ภาพบ้างก็เลยดื้อฝ่าละอองฝนถ่ายรูป...

​

แล้ว ๔ วันต่อจากนี้ไปขออย่าได้มีฝนเลยเห็นข่าวเมื่อวันก่อนฝนตกหนักน้ำท่วมที่กระบี่ก็อยู่ไม่ไกลกันมากกับภูเก็ต ถ้าฝนตกทุกวัน เซ็งแน่ๆ เป็นที่ทราบกันดีว่าภาคใต้ขึ้นชื่อว่า ฝนแปดแดดสี่ คือ ฝนแปดเดือน แดดสี่เดือน แล้วสร้อยฟ้ามาลาจะเจอฝนแปด หรือว่าแดดสี่หล่ะ มีลุ้น ขึ้นต้นก็เจอฝนซะแล้ว...

 

​

 

​

 

​

ที่ตัวเมืองภูเก็ตนี้มีตึกเก่าๆ ตั้งเรียงรายอยู่สองฟากถนนเป็นช่วงๆ บางช่วงก็เป็นตึกแบบใหม่ๆ แต่ที่ถือได้ว่าเป็นเอกลักษณ์ของภูเก็ตคือตึกที่มีสถาปัตยกรรมแบบ ชิโน – โปรตุกีส(Sino-Portuguese) ซึ่งสามารถแบ่งเป็นสองประเภทคือ ตึกแถว หรือ "เตี้ยมฉู่" และคฤหาสน์หรือ "อั่งม้อหลาว อั่งม้อหลาว เป็นภาษาจีนฮกเกี้ยน "อั่งม้อ" แปลว่า ฝรั่ง หรือชาวต่างชาติ ส่วนคำว่า "หลาว" แปลว่า ตึกคอนกรีต อั่งม้อหลาว ก็คือคฤหาสน์แบบฝรั่งที่นายหัวเหมืองแร่ของ ภูเก็ตสร้างเป็นที่อยู่อาศัยในสมัยนั้น โดยบ้านหลังแรกที่สร้างขึ้นตามแบบชิโน-โปรตุกีส โดยช่างชาวจีนจากปีนัง ก็คือ บ้านชินประชาของพระพิทักษ์ ชินประชา นายเหมืองต้นตระกูลตัณฑวนิชตั้งอยู่ถนนกระบี่ ถือว่าเป็นต้น แบบของบ้านคหบดีจีนที่กระจายอยู่ทั่วทั้งเมืองภูเก็ต ตึกแถวเป็นอาคารสองชั้นกึ่งร้านค้ากึ่งที่อยู่อาศัย ลักษณะ ลึกและแคบ ชั้นล่างแบ่งพื้นที่ใช้สอยไปตามความลึกได้ถึงห้าส่วนด้านหน้าเป็นร้านค้าหรือสำนักงาน ถัดไปเป็น ห้องรับแขก ห้องพักผ่อน ห้องอาหาร ห้องครัว ภายในอาคารมักมีฉิ่มแจ้ หรือบ่อน้ำบาดาลหนึ่งบ่อและเจาะช่อง ให้อากาศถ่ายเทและแสงส่องเข้าอาคาร ตึกแถวในภูเก็ตจึงเย็นสบาย ส่วนที่ชั้นสองเป็นห้องนอนหน้าตึกแถวมีทาง เดินเท้า ทำเป็นช่องซุ้มโค้งเชื่อมกันไปตลอด ทั้งแนวตึกแถว เรียกว่า อาเขต (arcade) โดยมีชั้นบนยื่นล้ำ ออกมา เป็น หลังคากันแดดกันฝนซึ่งตกเกือบตลอดปี นับเป็นสถาปัตยกรรมที่สัมพันธ์กับ สภาพภูมิอากาศอีกทั้งยังแสดงให้เห็นถึงความเอื้ออาทรของเจ้าของบ้านกับผู้สัญจร ที่ชั้นสองด้านหน้าอาคารเน้นการเจาะช่องหน้าต่างเป็นซุ้มโค้งคูหาละสามช่อง ขนาบข้างด้วยเสาแบบกรีกและโรมัน บนพื้นผนังตกแต่งด้วยลายปูนปั้นทั้งแบบจีนและตะวันตกผสมกันอย่างลงตัว...

ก็อีกหล่ะนะ รถไม่ได้จอดให้ถ่ายรูปเพราะไม่อยู่ในโปรแกรม จึงต้องฉกชิงจังหวะกันบนรถนี่หล่ะ...

 

​

ช่วงสายๆ นี้คณะของเราไปแวะชมแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์บ้านบางโรง ซึ่งข้อมูลตรงนี้ไม่ได้ประสานกับทางเจ้าของพื้นที่ไว้ ทีแรกคิดว่าสถานที่ที่จะไปดูคือป่าชายเลนและมีการบรรยายสรุปจากชุมชนก่อน ชุมชนที่นี่ส่วนมากเป็นชาวมุสลิมซึ่งคนในชุมชนเวลาไปศึกษาดูงาน เขาไม่เคยถือว่าเป็นพุทธหรือมุสลิม เขาเข้าไปดูหมด วัดก็เข้าไปดูไม่ได้แบ่งว่านี่พุทธว่านี่มุสลิม เพราะถือว่านั่นคือ “ความรู้” ปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชุมชน ถ้าเป็นที่อื่นชาวชุมชนก็จะร้องเรียนไปยังหน่วยงานของรัฐ เช่น อบต. อบจ. อำเภอ แต่ชุมชนที่นี่ไม่ใช่ ที่นี่ชาวชุมชนจะแก้ปัญหาของชุมชนเอง เพราะชุมชนนั่นแหล่ะจะรู้ปัญหาของตัวเองดี แล้วปัญหาก็เป็นของชุมชนทำไมต้องให้ทางภาครัฐเดือดร้อน นั่นคือการสอนให้ชุมชนพึ่งพาตนเองได้(ตอนนี้หันกลับมามอง ชาวกรุงเทพมหานคร ศิวิไลซเซชั่น มีอะไรๆ ก็ร้องเรียนภาครัฐตลอด ไม่ยอมช่วยเหลือตนเองก่อน ยกตัวอย่างที่เคยรู้ๆ มานะ... หมาตาย... ตอนเลี้ยงก็เลี้ยงได้ มีเจ้าของ พอตอนมันตาย หาเจ้าของไม่ได้ ก็โทรศัพท์เข้ามายังภาครัฐให้ช่วยเก็บซากหมาให้หน่อย, หรือว่าบางบ้านยกพื้นมีใต้ถุน ดันทิ้งขยะลงใต้ถุนบ้านแล้วไม่มีปัญญาเก็บ ก็ร้องเรียนบอกว่าชุมชนที่ตัวเองอยู่นี้มีแต่ขยะไม่ยอมเข้ามาเก็บขยะ อ้าว ทิ้งเอง อะไรเอง แต่เก็บเองไม่เป็น, หรือว่าหน้าบ้านฉันไม่สะอาดมีแต่เศษขยะ หญ้าก็รกขึ้นหน้าบ้านทำไมภาครัฐไม่รู้จักมาทำความสะอาด อ้าวก็หน้าบ้านตัวเองทำไมไม่รู้จักดูแลหล่ะ มัวแต่ขอยืมมือของคนอื่นเข้ามาช่วย นี่แหล่ะคือการไม่พึ่งพาตนเอง อะไรๆ ก็จะให้แต่ภาครัฐเข้ามาช่วย ทั้งๆ ที่เรื่องแต่ละเรื่อง ตัวเองเป็นผู้ทำขึ้นทั้งนั้น หรือว่าภาครัฐมีแต่นโยบายโอบอุ้มโอ๋ประชาชนจนตอนนี้จะเป็นง่อยช่วยเหลือตัวเองไม่เป็นกันอยู่แล้ว สอนแต่สิทธิประโยชน์ที่ตนเองที่จะได้แต่ไม่นึกถึงการอยู่ร่วมกันในสังคม นั่นคือ ความเห็นแก่ตัว (แรงนิดนึง แต่เป็นเรื่องจริงในสังคมเมือง) การบรรยายกินเวลามากและทางคณะก็ไม่ทราบว่าป่าชายเลนต้องเดินเข้าไปอีก ๗๐๐ เมตร จึงหมดเวลากันพอดี สรุปคือ อดดูป่าชาเลนกับลิงแสม ถ้าอยากดูป่าชายเลนไปดูแถวๆ ชายทะเลกรุงเทพ หรือสมุทรสาครก็มีนะ มีลิงด้วย ตรงนี้ผู้บรรยายบอกเคล็ดลับว่าถ้าเจอลิงอย่ามองหน้ามันเพราะว่ามันคิดว่าเราจะไปหาเรื่องมันและมันจะจู่โจม ให้เราเดินเฉยๆ อย่าไปมองมัน ตรงนี้จึงคิดว่าคนที่มองหน้ากันไม่ได้คงติดนิสัยเดิมที่มาจากลิงนี่เอง...

 

พวกเราออกจากบ้านบางโรงเป็นเวลาเกือบสิบเอ็ดโมง จึงต้องไปเติมพลังงานกันก่อนที่จะเป็นลมแดด เพราะฝนหายหมดแล้วเหลือแต่ดวงอาทิตย์(คำขอเป็นจริง อิ อิ)... หน้าตาอาหารกลางวัน มีดังนี้....

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​