60.สุดเขตที่มุกดาหาร ข้ามด่านที่อุบลฯ ชุมพลที่โคราช

ตรงนี้ยังไม่ได้ไปเลย.... เคยเห็นในกระทู้ของคุณบุญตา....

 

ได้พักแค่ชั่วโมงกว่าๆ ก็ถูกเรียกให้ขึ้นรถไปทานอาหารค่ำ ไม่ได้แบกกล้องไปเพราะหมดแรง แต่พอถึงร้านอาหาร ก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้แบกกล้องไป เพราะริมแม่น้ำโขงยามดวงอาทิตย์ตก สวยงามยิ่งกระไร เห็นกระแสน้ำไหลเอื่อยๆ มีเรือคนหาปลา มีแสงไฟจากฝั่งลาวและแสงของดวงจันทร์มากระทบเป็นระยับกับผืนน้ำ ได้แต่คว้ากล้องโทรศัพท์มาถ่ายรูปกับกล้องคอมแพคอีกตัวนึง มันก็เก็บความงามไม่ได้หมด....ด้วยความมืดที่คืบคลานเข้ามาทีละน้อยๆ ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการเก็บภาพอย่างยิ่ง......

​

 

​

 

​

ได้แต่ถ่ายรูปแม่น้ำโขง ไม่ได้ถ่ายรูปอาหารค่ำ ถ่ายไปก็ดูไม่ดีเพราะแสงไม่พอ...
รู้อย่างนี้ทนแบกกล้องมาดีกว่า....

ทานข้าวเย็นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงเวลากลับโรงแรมที่พัก ระหว่างทางไกด์บอกว่า
ร้านอาหารแห่งนี้ขึ้นชื่อความอร่อยเป็นที่หนึ่ง แต่จากการชิมแล้ว ก็รู้สึกงั้นๆ
มาถึงโรงแรม พวกเพื่อนๆ ก็ชวนกันไปท่องตลาดกลางคืนของมุกดาหาร
สร้อยฟ้าฯ ขอตัวเพราะไม่ค่อยสบาย ขอนอนดีกว่า......

​

 

​

แต่ก่อนที่จะหลับ ก็คว้ากล้องมาเก็บภาพเมืองมุกดาหารยามค่ำคืน ก่อนนอน....(ภาพผิดกันเลยอ่ะ)

 

​

เช้านี้ตื่นมาก็เก็บภาพพระอาทิตย์ขึ้นกับลำน้ำโขงและภาพตัวเมืองมุกดาหาร วันนี้คณะของเราก็อำลาโรงแรมที่พักเพื่อมุ่งหน้าสู่จังหวัดอุบลราชธานี

 

​

 

ตำเตือน อย่ามองดวงอาทิตย์ด้วยตาเปล่า


​

 

ทางไกด์บอกว่าใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งวัน ดังนั้นเพื่อไม่ให้เงียบเหงา ไกด์จึงชวนเล่นเกมส์ไปเกือบตลอดทาง เป็นเกมส์ทายปัญหาบ้าง เป็นเกมส์ให้บอกชื่อละครบ้างโดยมีรางวัลเล็กๆ น้อยๆ สำหรับผู้ที่ชนะซึ่งก็เป็นของที่ระลึกที่ซื้อมาจากชายแดนในแต่ละทริป แต่ด้วยเหล่าคนในคณะต่างเจนจัดเรื่องละคร เรื่องทายปัญหา งานนี้ไกด์ขอยอมแพ้... คณะของเรามาถึงตัวเมืองอุบลราชธานีเป็นเวลาห้าโมงเช้าเศษ มาเร็วกว่ากำหนดซึ่ง ตามกำหนดการจะมาทานอาหารเที่ยงที่นี่ ก็เลยต้องนั่งคอยอาหารที่ร้านอาหารกัน จะว่าเป็นร้านอาหารก็ไม่ถูกนัก ต้องเรียกว่าภัตตาคารมากกว่า....

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

ทานอาหารกันเสร็จแล้ว ก็เดินทางไปทัศนาจรต่อ สถานที่ต่อไปจะออกจากตัวเมืองไปไม่ไกลนักคือ ศูนย์หม่อนไหมเฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ อ่านแล้วก็คงเดาไม่ยากว่าที่นี่เขาทำอะไรกัน ก็คือ การปลูกหม่อนเลี้ยงไหม การพัฒนาเครื่องมือสาวไหม การพัฒนาพันธุ์หม่อนไหม การแปรรูปผลิตภัณฑ์จากหม่อนและไหม ฯลฯ เมื่อมาถึง ทางศูนย์ฯ ได้จัดโต๊ะโชว์ผลิตภัณฑ์ มีน้ำดื่มที่ทำมาจากผลหม่อน มีลูกหม่อนให้ลองชิม เหล่าท่านทั้งหลายลงรถได้ก็แตกฮือไปชิมลูกหม่อน หยิบกันไปเป็นกำมือ รู้สึกอายแทนเลยคนกรุงเทพมหานครอันศิวิไลซ์แต่ขาดความเป็นระเบียบ สักพักไกด์จึงได้ต้อนให้ไปนั่งเพื่อเตรียมฟังบรรยายความเป็นมาการการดำเนินงานของศูนย์ฯ โดยท่าน ผอ.ศูนย์ฯ ได้กรุณามาบรรยายเอง....

 

ถ่ายภาพสวยมากครับ แต่พระ รู้สึกจะเป็นหลวงพ่อเจ็ดกษัตริย์นะครับ

 

ขอบคุณจ้า...

ได้ความรู้ใหม่
และคิดว่าใช่หลวงพ่อเจ็ดกษัตริย์ หรือ พระพุทธสิริสัตตราช จริงๆ ด้วย....

ข้อมูลวัด ไม่มีผู้ใดเขียนเลย เขียนแต่เป็นหลวงพ่อศิลานาคปรก
แต่ถ้าเป็นพระนาคปรกทั่วไป ที่เห็นๆ กัน การแผ่พังพานจะเป็นอีกลักษณะนึง....

ข้อมูลอ้างอิงเกี่ยวกับหลวงพ่อเจ็ดกษัตริย์


http://www.luangphorjedkasatra.com/

มีไฟล์ PDF โหลดด้วยนะ.....

 

​

ศูนย์หม่อนไหมเฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ (อุบลราชธานี) ตั้งอยู่ที่บ้านบุ่งมะแลง หมู่ที่ ๑ ตำบลบุ่งมะแลง อำเภอสว่างวีระวงศ์ จังหวัดอุบลราชธานี แยกจากทางหลวงหมายเลข ๒๑๗ เส้นทางวารินชำราบ – พิบูลมังสาหาร บริเวณกิโลเมตรที่ ๒๑ แยกเข้าไปเป็นถนนลาดยาง รพช. ประมาณ ๔ กิโลเมตร ห่างจากกรุงเทพมหานคร โดยทางรถไฟ ๖๒๕ กิโลเมตร และทางรถยนต์ ๗๘๗ กิโลเมตร และห่างจากตัวเมืองอุบลราชธานี ๓๐ กิโลเมตร

 

ท่าน ผอ.ศูนย์ฯ บรรยายเอง
​

ผ้าไหมมีถิ่นกำเนิดในประเทศจีนและประเทศอินเดีย การทอผ้าไหมมีขึ้นราว ๒,๖๔๐ ปี ก่อนคริสตกาล พ่อค้าชาวจีนได้เผยแพร่ผ้าไหมสู่พื้นที่อื่นในแถบเอเชีย สำหรับประเทศไทยนักโบราณคดีพบหลักฐานที่แหล่งโบราณคดีบ้านเชียงซึ่งบ่งชี้ว่ามีการใช้ผ้าไหมเมื่อ ๓,๐๐๐ ปีก่อน
การทอผ้าไหมในประเทศไทยในอดีตมีการทำกันในครัวเรือนเพื่อใช้เอง หรือทำขึ้นเพื่อใช้ในงานพิธี เช่น งานบุญ งานแต่งงาน ต่อมาในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ ๕) ได้ส่งเสริมให้ใช้ผ้าไหม ส่วนการปลูกหม่อนเพื่อเลี้ยงไหมได้รับการสนับสนุนจากประเทศญี่ปุ่น แต่การดำเนินงานของโครงการก็ทำได้เพียงระยะหนึ่งมีอันต้องหยุดไป เนื่องจากเกษตรกรไทยยังคงทำในลักษณะแบบเดิมเพราะความเคยชิน ไม่ตอบรับต่อการเปลี่ยนแปลงไปสู่แบบใหม่ที่ได้รับการพัฒนาขึ้นจากความช่วยเหลือของญี่ปุ่น