เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๒๐ เมษายน ๒๕๖๖

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๒๐ เมษายน ๒๕๖๖

​

 

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๒๐ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพต้องเดินทางออกจากที่พักตั้งแต่ประมาณตี ๓ ครึ่ง ผ่านอำเภอแม่ริม อำเภอเชียงดาว ขึ้นไปยังอำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งบริเวณนั้นอยู่ในเขตบ้านม่วงชุม ตำบลม่อนปิ่น อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งจะว่าไปแล้ว บริเวณนั้นก็มีวัดใหญ่ ๆ โต ๆ หลายต่อหลายวัดด้วยกัน ที่อยู่ใกล้ที่สุดก็คือวัดม่วงชุม

แต่คราวนี้เมื่อญาติโยมมีจิตศรัทธาถวายที่ดินเอาไว้บริเวณนั้น ท่านปลัดตั้ม (พระปลัดอาทิตย์ ชุตินฺธโร) ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดท่าขนุน ท่านก็ต้องรับศรัทธาญาติโยมไปเพื่อทำการบริหาร ในลักษณะของการจัดสร้างขึ้นมาเป็นที่พักสงฆ์ก่อน โดยที่กระผม/อาตมภาพสนับสนุนกุฏิเจ้าอาวาสให้ ๑ หลัง

วันนี้ในขณะที่เดินทางไปถึงนั้น ก็แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่แล้ว เหตุเพราะว่าช่วงสามวันที่ผ่านมาพักผ่อนไม่พอ ทำให้ไข้มาลาเรียกำเริบ ถึงขนาดร่างกายแทบจะรับไม่ไหว ท่อปัสสาวะอักเสบ เวลาปัสสาวะรู้สึกเหมือนอย่างกับเป็นน้ำร้อนเลย ต้องฉันยาระงับอาการเป็นระยะ ๆ ไป แต่ก็ต้องไปทำตามหน้าที่

ขณะที่กำลังเดินทางอยู่นั้น ก็มีรถตู้สายบ้านโป่งวิ่งแซงหน้าไป ตอนแรกก็ยังสงสัยอยู่ว่าแถวนี้มีบ้านโป่งด้วยหรือ ? แต่ปรากฏว่าเป็นรถตู้สายบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี ที่บรรดาเพื่อนฝูงของท่านปลัดตั้มนั้นได้เช่ามา เพื่อที่จะเดินทางมาร่วมงานในครั้งนี้

เมื่อกระผม/อาตมภาพทำการบวงสรวงขออนุญาตสร้างที่พักสงฆ์แห่งนี้ และขอให้ท่านปลัดตั้มประสบความสำเร็จในการสร้างขึ้นเป็นวัดเรียบร้อยแล้ว ก็ต้องเดินทางกลับไปยังที่พักของคืนนี้ ซึ่งดูจาก "พี่กู" ปรากฏว่าต้องใช้ระยะเวลา ๑๒ ชั่วโมงเศษ ถ้าหากว่ากลับถึงวัดท่าขนุนเลย ก็ใช้เวลา ๑๕ ชั่วโมงเศษ คาดว่าไม่สามารถที่จะกลับถึงวัดท่าขนุนได้ เพราะว่าพลขับคงจะไม่ไหว กระผม/อาตมภาพจึงต้องมาบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน ในขณะที่กำลังเดินทางอยู่อย่างนี้

 

ในส่วนของญาติโยมทั้งหลายซึ่งมาถวายสังฆทานและถามปัญหาธรรมที่ บ้านเลขที่ ๗๗/๒ ซอยโบฟอร์ต ๑ หมู่บ้านกุลพันธ์วิลล์ โครงการ ๙ นั้น มีอยู่บางส่วนถามว่า "เมื่อไรหลวงพ่อจะขึ้นมาอีก ?"

กระผม/อาตมภาพก็ไม่สามารถที่จะให้คำมั่นสัญญาใด ๆ ได้ เพราะว่าหน้าที่การงานต่าง ๆ นั้น ก็มากเสียจนกระทั่งแทบจะปลีกตัวไม่ได้ โดยที่ไม่ได้เดินทางไปสงเคราะห์ญาติโยมทางจันทบุรี ตลอดจนกระทั่งภาคใต้ ก็คือจังหวัดยะลา ปัตตานี นราธิวาส ตลอดจนฝั่งทะเลอันดามันอย่างจังหวัดภูเก็ตมาหลายปีแล้ว

ทางด้านเชียงใหม่นี้ยังดีว่าเวลามีงานที่เกี่ยวเนื่องกัน ก็ยังพอที่จะหลบหลีก หรือว่าหลีกหนีจากงานประจำมาได้สักวันหรือว่าสองวัน จึงทำให้ส่วนของการที่ญาติโยมต้องการรู้ว่าจะมาได้อีกเมื่อไรนั้น เป็นเรื่องที่กระผม/อาตมภาพไม่สามารถที่จะบอกได้เลย

อีกส่วนหนึ่งก็คือญาติโยมทั้งหลาย เวลาทำบุญก็ไม่ได้พินิจพิจารณา ว่ากระผม/อาตมภาพเองนั้นจะขนเอาสิ่งต่าง ๆ กลับไปได้อย่างไร ? เพราะว่าใครอยากจะถวายอะไรก็ขนมาถวาย โดยเฉพาะสิ่งของที่แตกหักเสียหายได้ง่าย แม้ว่าจะเป็นของดีของงามขนาดไหนก็ตาม ท่านควรที่จะคิดถึงด้วยว่า เมื่อรับแล้ว กระผม/อาตมภาพจะจัดการอย่างไรในการที่จะนำกลับไปให้ถึงวัด เพราะว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้นั้นจะห้ามไม่ให้ท่านถวายเลยก็ไม่ได้ แต่ว่าถ้าท่านทั้งหลายถวายโดยที่ใช้ปัญญาสักนิดหนึ่ง ก็จะรู้ว่าควรที่จะต้องทำอย่างไร

โดยเฉพาะหลายท่าน ถวายปัจจัยเป็นเงินเหรียญมาเป็นจำนวนมาก ซึ่งกระผม/อาตมภาพก็ต้องหอบต้องหิ้วกลับไปให้ได้ มีอยู่ครั้งหนึ่ง มีญาติโยมคนหนึ่งถวายเงินเหรียญมา ๗,๐๐๐ กว่าบาท กระผม/อาตมภาพถามว่า "ช่วยเปลี่ยนเป็นธนบัตรมาได้หรือไม่ ?" ท่านก็ยังยืนยันว่า "ไม่ได้..เพราะว่าสวดพระคาถาเงินล้านด้วยเหรียญเงินเหล่านี้" กระผม/อาตมภาพได้ยินแล้วก็ได้แต่ถอนใจ "ถ้าหากว่าลูกศิษย์ของกูยังฉลาดขนาดนี้ กูก็คงต้องเหนื่อยอีกนาน..!"

 

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ จึงอยากที่จะตักเตือนท่านว่า สิ่งที่ท่านทำนั้นมีผลต่อตัวของท่านเองด้วย ดังนั้น..สิ่งหนึ่งประการใดที่สามารถอำนวยความสะดวกให้แก่พระภิกษุสงฆ์ หรือว่าตัวแทนของคณะสงฆ์ได้มากเท่าไร ก็ควรที่จะทำ เพื่อที่ถึงเวลาแล้ว ท่านทั้งหลายก็จะได้รับความสะดวกสบายไปด้วย นี่เป็นประการหนึ่งที่อยากจะบอกจะกล่าวแก่ท่านทั้งหลายเอาไว้

อีกส่วนหนึ่งก็คือในเรื่องของสด ไม่ว่าจะเป็นผัก ผลไม้ ข้าวปลาอาหารอะไรก็ตาม ถ้าไม่จำเป็นแล้วอย่าได้นำมาถวายเลย โดยเฉพาะหน้าร้อนแบบนี้ กว่าที่จะกลับไปถึงวัด ดีไม่ดีก็กลายเป็นน้ำปานะไปตั้งแต่กลางทางแล้ว..! เพราะว่ารถราต้องวิ่งเขย่าไปตลอดทาง แล้วอากาศร้อนขนาดนี้ แค่จอดรถทิ้งไว้ชั่วโมงสองชั่วโมง ข้าวของบางอย่างก็แทบจะละลายหมดแล้ว..!

จึงเป็นเรื่องที่ท่านทั้งหลายจะทำบุญก็ควรที่จะต้องใช้ปัญญาประกอบ จะได้ไม่สร้างโทษให้กับตนเอง เรื่องบางเรื่องกำลังใจของพวกเราเอง คิดอยู่แต่ในการบุญการกุศล แต่ไม่ได้คิดต่อไปว่าจะมีความลำบากอะไรเกิดขึ้นกับผู้รับหรือไม่ ? ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่น่าเสียดายว่า หลายต่อหลายคนก็ปฏิบัติธรรมมาเป็นเวลานาน แต่สภาพจิตของท่านทั้งหลายก็ยังขาดความละเอียดละอออยู่มาก

อีกรายหนึ่งก็นำวัตถุมงคลจำนวนมากมาถวาย กระผม/อาตมภาพดูแล้วก็บอกว่า "ให้นำกลับไปเถอะ ถ้าที่ไหนเขามีหล่อพระก็บรรจุไปเลย" เพราะว่าสิ่งที่ท่านทั้งหลายบูชามา โดยเฉพาะมีดหมอนั้น แค่มองด้วยสายตาก็รู้แล้วว่าปลอมแท้ ๆ..! เพราะว่ามีดหมอที่เป็นด้ามงาฝักงานั้น ถ้าหากว่าเป็นสีเหลืองเข้มในลักษณะสม่ำเสมอ ส่วนใหญ่ก็เป็นการ "แกล้งทำให้เก่า" ด้วยการรมควันมา ถ้าหากว่าเป็นสีน้ำตาลเข้ม ก็เป็นการแกล้งทำให้เก่าโดยการทอดน้ำมันมา เพราะว่าธรรมชาติของบุคคลที่ใช้มีดหมอนั้น งาที่เกิดเป็นสีเข้มตามการใช้จะไม่สม่ำเสมอกันแบบนั้น

โดยเฉพาะในส่วนของ "แหม" ก็คือในส่วนของรัดปลอก ถ้าหากว่าเป็นรัดปลอกที่ทำขึ้นมาจากการถักเส้นเงินก็ดี หรือว่าจากการถักเส้นโลหะอย่างอื่นก็ตาม ในด้านที่เราพกติดตัวเป็นประจำ ทางด้านนั้นอย่างไรเสียก็ต้องเกิดการชำรุด แล้วขณะเดียวกัน สีสันก็จะเข้มกว่าอีกด้านหนึ่งเป็นปกติ เป็นเรื่องที่ถ้าหากว่ามีความชำนาญพอ แค่ปลายตาดูก็รู้แล้วว่าจริงหรือปลอม บางทีภาษาเซียนเขาบอกว่า "เก๊ร้อยเมตร" ก็คือห่างขนาดนั้นก็ยังดูออกว่าไม่ใช่ของแท้..!

 

และญาติโยมท่านนั้นก็สารภาพว่า ท่านบูชามาในราคาแพงทีเดียว โดยเฉพาะกอบโกยบูชาเอามาเป็นจำนวนมากด้วยกัน เนื่องจากว่าคิดว่าเป็นของครูบาอาจารย์ออกมาจากวัด จึงได้รีบเร่งกอบโกยเอาไว้ โดยเฉพาะตั้งใจจะถวายให้กระผม/อาตมภาพนำไปใช้ประโยชน์บ้าง นำไปเข้าพิพิธภัณฑ์บ้าง

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ท่านทั้งหลายไม่ควรที่จะมากังวลแทน เพราะว่ากระผม/อาตมภาพสร้างพิพิธภัณฑ์ ก็แปลว่าสิ่งของทั้งหลายต้องมีพร้อมมูลอยู่แล้ว ถ้าหากว่าขาดสิ่งใด ค่อยมาบอกกล่าวแก่ญาติโยมทั้งหลายอีกทีหนึ่ง และการบอกกล่าวนั้น ก็จะบอกกล่าวแก่ญาติโยมที่ท่านมีความรู้ความสามารถในการเสาะหาของแท้มาให้ ไม่ใช่บอกกล่าวแก่บุคคลทั่วไป แล้วทุกคนก็แย่งกันหามา จะกลายเป็นประสบการณ์ว่า พระทั้งหลายทั้งปวงที่หามานั้น แท้เฉพาะกรอบทองคำเท่านั้น เรื่องเหล่านี้บรรดาญาติโยมทั้งหลายมักจะ "โดน" อยู่เสมอ

แม้กระทั่งการเดินทางไปปลุกเสกวัตถุมงคลที่วัดอาวุธวิกสิตารามที่ผ่านมา ก็มีเถ้าแก่ท่านหนึ่ง นำเอาพระหลายสิบองค์ที่เลี่ยมกรอบทองคำ อยู่ในสร้อยทองคำเส้นละ ๕ บาทบ้าง ๑๐ บาทบ้าง นำมาให้ท่านเจ้าคุณท่านหนึ่งที่วัดนั้นดู ท่านเจ้าคุณเห็นกระผม/อาตมภาพอยู่ก็ส่งมาให้ช่วยดู กระผม/อาตมภาพดูแล้วก็ได้แต่ส่งคืนไปแล้วบอกว่า "สวยดี" แต่ไม่ได้บอกกับเถ้าแก่ท่านนั้นว่า สิ่งที่ท่านบูชามานั้น มีของแท้อยู่แค่ ๒ ชิ้นเท่านั้น ก็คือเม็ดขนุนทองแดงของวัดหลวงพ่อสดธรรมกายาราม กับพระร่วงรางปืนจากสุโขทัย นอกนั้นแท้เฉพาะกรอบและสร้อยของท่านเท่านั้น..!

เพราะว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าบอกไปก็มักจะเป็นเรื่องใหญ่โต เนื่องจากว่าคนมีเงินนั้น ถ้ารู้ว่าโดนหลอก ก็จะวิ่งไปเล่นงานบุคคลที่หลอกลวงตัวเอง บุคคลที่หลอกลวงตัวเองก็จะมาเสาะหาว่าใครเป็นคนบอกเรื่องนี้ ? แล้วผู้บอกก็จะเดือดร้อนตามไปด้วย..!

ดังนั้น..บรรดาเซียนพระทั้งหลายส่วนใหญ่เมื่อมองก็มักจะบอกว่า "ไม่สวย ไม่ชอบ ไม่เล่น" เป็นต้น ซึ่งเป็นการถนอมน้ำใจกัน แต่ถ้าหากว่าท่านได้ยินคำนี้แล้ว ก็ขอให้รู้ว่า อันดับแรก ถ้าของของท่านเป็นของแท้ แปลว่ากำลังจะโดนจิตวิทยาในการกดราคา แต่ถ้าหากว่าท่านดูของไม่เป็น ขาดความมั่นใจ ก็ให้เข้าใจเลยว่า สิ่งนั้นในท้องตลาดเขาไม่เล่นกัน เพราะว่าสามารถที่จะเสาะหาได้ทีหนึ่งเป็นเข่ง ๆ..!

 

เรื่องพวกนี้กระผม/อาตมภาพขอเตือนท่านทั้งหลายอีกครั้งว่า ถ้ายังไม่ได้ศึกษาให้รู้จริง อย่าได้เที่ยวไปหยิบไปจับเลย เพราะว่าของเราถึงเป็นของแท้ เขาก็กดราคาต่ำติดดิน ของเขาต่อให้เป็นของปลอม เขาก็พูดจนเป็นของแท้ แล้วเราก็ต้องไปซื้อหาในราคาแพงโดยใช่เหตุ

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้มีมาทุกยุคทุกสมัย กระผม/อาตมภาพที่ตักเตือน ก็เพราะว่าเสียดายเงินแทน ท่านทั้งหลายถ้าหากว่ามีเงิน ก็ถวายทำบุญไปตามรายการบุญต่าง ๆ ที่ทางแต่ละวัดนั้นระบุเอาไว้ ว่าจะทำกองบุญการกุศลใดไปเลยก็จบแล้ว ไม่ต้องไปซื้อหาสิ่งของมาเพื่อถวายแก่ท่านเจ้าอาวาส แล้วให้ท่านเจ้าอาวาสนำไปจำหน่ายเพื่อที่จะเอาเงินกลับมาอีกทีหนึ่ง เรื่องเหล่านี้ภาษิตจีนเขาใช้คำว่า "ถอดกางเกงผายลม" ก็คือไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องไปทำอย่างนั้นเลย

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๒๐ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)