เรื่องเด่น อดีตที่ผ่านพ้น ตอนที่ ๕๑ : ซ้อมมวยกับผี...!

อดีตที่ผ่านพ้น ตอนที่ ๕๑ : ซ้อมมวยกับผี...!

ขึ้นชื่อว่า “ผี” ไอ้ที่ไม่น่ากลัว เห็นจะมีแต่ผีเสื้อเท่านั้น แต่ก็ไม่แน่นัก ถ้าไปเจอผีเสื้อโลกล้านปี อย่างในเรื่อง “พระอภัยมณี” แต่ละตัวปีกเท่าเสื่อลำแพน แถมกินคนซะด้วย แบบนี้ก็ตัวใครตัวมัน วิ่งกันตูดแป้นไปตาม ๆ กัน...!

ตอนเด็ก ๆ ละก็ชอบนัก ใครเล่าเรื่องผีเป็นหูผึ่ง นั่งเบียดกันเป็นกระจุก กลัวก็กลัว อยากฟังก็อยาก พอถึงตอนแม่นาคพระโขนง เอื้อมมือยาวเหยียด หยิบไม้ทะเลาะครกที่ใต้ถุน ต่างคนต่างขยับหนีร่องกระดาน กลัวผีมันจะล้วงตูด...!

ปวดฉี่ก็ทนเอา จะออกไปก็กลัวผี จด ๆ จ้อง ๆ อยู่กันทั้งกลุ่มแค่หัวบันได ผู้ใหญ่แกล้งร้อง “เอิ๊บ...” ขึ้นทีเดียว ปล่อยซ่ารดกางเกงกันตรงนั้นเอง กลางคืนนอนคลุมโปงเหงื่อท่วมตัว จะเปิดก็ไม่กล้าเดี๋ยวผีจะเห็น เวรกรรมแท้ ๆ...!

อาตมาชะตาต้องกับผี ถูกหลอกมาแต่เล็ก นอนกับน้องชาย (น้องแสงชัย) อยู่สองคนแท้ ๆ ตื่นขึ้นกลางดึกกลายเป็นห้าคน แต่ละคนพระหน่อหุ่นชวนสยองทั้งนั้น ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเรากลัว มันก็เสือกมาซะทุกคืนไอ้ผีไม่มีมารยาท...!

ไปเก็บฝรั่งมากินกัน ก็มีนายบึ้กหุ่นแรมโบ้ตัวดำเป็นเหนี่ยง แต่ดันนุ่งแดงใส่แดง แถมผ้าโพกหัวสีแดง นั่งแกว่งเท้ายิ้มฟันขาวอยู่บนต้นฝรั่ง ผลคือวิ่งกันตีนพลิก สาปส่งฝรั่งต้นนั้นไปเลย...!

ไล่ทุบไอ้ผีหัวกะโหลก ที่ดันมารู้จักเราตอนไหนก็ไม่รู้ เรียกชื่อถูกซะด้วย ทุบไปทุบมา จะล่อกบาลพี่ชายเข้าให้ หรือโดนผีนางไม้ตามบีบคอ แทบจะตกลงมาคอหักตายที่ชายแดนตาพระยา แถมเหยียบอยู่บนกบาลผีตั้งสามศพ โดยไม่รู้เรื่องสักนิดว่ายืนอยู่บนหลุมของมัน ช่างซื่อบริสุทธิ์อะไรเช่นนั้น...!

โดนเจ้าของเสียงประหลาดไม่มีตัวตน ล้อมกรอบเอาที่หมู่บ้านทับเซียม รอดมาได้เพราะจะซัดมันด้วยเอ็ม ๑๖ ผีมันก็กลัวคนบ้าเหมือนกันนี่หว่า...นั่นโดนสมัยฆราวาส พอบวชมายิ่งเจอหนักเข้าไปอีก มันหลอกถนัดขึ้น..ว่าอย่างนั้นเถอะ...

รายแรกคือแม่ของยายแจ๋ว นังผีขี้โกงหลอกต้มกันกลางงานศพตัวเอง ถัดมาก็ป้ากุหลาบ อุทิศส่วนกุศลให้ตอนที่เผาแก กลางคืนแกตามไปขอบคุณซะแทบหัวโกร๋น ไปสวดศพที่วัดแก่นเหล็ก อำเภอมโนรมย์ จังหวัดชัยนาท ญาติ ๆ เมากันเละ...

หลวงพ่อพระครูวิชาญไชยคุณ วัดปากคลองมะขามเฒ่า ไม่รู้ว่าจะเทศน์ให้ใครฟัง มันเมากันทั้งศาลา เลยเทศน์ให้ผีฟังหน้าตาเฉย ไอ้ผีก็ยืนตัวขาวโพลน พนมมือฟังเทศน์งานศพตัวเอง ต้องอย่างนี้มันถึงจะแน่...!

ไปธุดงค์ ปักกลดในป่าช้ากะเหรี่ยง ตกค่ำมันมาซะหกตัว ยังดวงดีมีเทวดาช่วย ไม่งั้นม้วยไปแล้ว แถมผีเด็กมากระโดดน้ำหลอกอีก ด้วยความโมโหที่ถูกหลอก เลยไม่อุทิศส่วนกุศลให้ ไอ้ผีแสดงฟรีไป ไม่ได้ค่าแสดงซักเก๊...!

ออกไปทางด่านช้าง จังหวัดสุพรรณบุรี ก็ถูกผีหลอก มันมาขย่มโครม ๆ หลังคาแทบถล่มทลาย นอนดูมันขย่มไปเรื่อย เหนื่อยเข้ามันก็หยุดไปเอง ไม่แน่จริงนี่หว่า...ฯลฯ พวกนี้เป็นผีนอกวัด ถึงจะหลอกก็ไม่น่ากลัว ผีในวัดซิดุบรรลัยเลย...!

พระในวัดโดนกันบ่อย พวกมาช่วยเข้าเวรด้วย มีรายหนึ่งไปท้าพี่แกเข้า แกมาเขย่าป้อมยามไหวทั้งหลัง ต้องหนีไปนั่งที่โบสถ์จนสว่างคาตา อีกรายถูกถีบร่อนจากชั้นบน ออกหัวออกก้อยมาตามบันไดสบายไปซิ...!

พระอาคันตุกะเป็นสังฆาธิการทั้งสิ้น มาดูงานแล้วกลางคืนเขาเจริญกรรมฐาน พระคุณท่านก็คุยไม่เลิก โดนเคาะประตูเตือนก็ไม่รู้ตัว พี่ท่านเลยเขย่าตึกเล่นมันซะเลย รุ่งเช้ามีหน้ามาถามว่า “วัดนี้ผีดุหรือ...?”

อาตมานอนภาวนากรรมฐานที่ป้อมตะวันออก พวกมากัน ๔ – ๕ ตัว หิ้วหัวคนท้ายคน จับเราเปลี่ยนท่านอนใหม่ ยกเท้าขวาถีบมันจับเท้าขวาไว้ ถีบซ้ายมันจับซ้าย ชกขวามันจับขวา ชกซ้ายมันจับซ้าย จะทำอย่างไรดี...?

อธิษฐานเตโชธาตุเผามัน มันก็หลบได้ ว่าคาถาเป่ามันยังมองเห็น เบี่ยงตัวหลบนิดเดียว แถมเยาะเย้ยซะด้วยว่า “ไม่ถูก” แหม...เจ็บใจ จะขยับทำอะไรมันรู้ก่อนซะทั้งนั้น ทั้งผีผู้หญิงผีผู้ชาย ช่วยกันนั่งทับจากอกถึงเท้าเลย...

“บอกว่ากลัวซิ แล้วจะปล่อย...” ไม่มีทาง เอ็งจะแน่ซักแค่ไหนวะ...? สะบัดหลุด โผนเข้าชกเจ้าตัวข้างหน้าสุดแรงเกิด... “โครม” ไม่ใช่เสียงหมัดกระทบผี หากแต่เป็นเสียงอาตมาล้มตะครุบกบโครม สนั่นป้อมสะเทือนเลย...!

ไอ้ตัวข้างหลังนะซิ มันเตะตัดด้วยท่าเถรกวาดลาน ลุกขึ้นได้ก็ตามแก้คืน ทั้งชกทั้งเตะ ศิลปะมวยไทย ที่เรียนมาจากครูเขตร์ ศรียาภัย งัดมันขึ้นมาใช้ แม่ไม้พันลำที่ไม่ค่อยได้เห็นก็ได้เห็น...!

หมัด เท้า เข่า ศอก ถองกันอุตลุด ไอ้พวกนี้ก็นกรู้ มันสู้ไม่ไหวก็ถอยไปล้อมอยู่ห่าง ๆ คอยเราเผลอ ถ้าเผลอมันอัดทันที แบบนี้ก็แย่ซิ...อาตมาเป็นคนนี่หว่า พอเหนื่อยก็เสร็จมัน...!

ถูกจับขึงพืดกดกับพื้น แล้วพวกมันยื่นหน้ามาหัวเราะเยาะ... เออ...ทีเอ็งข้าไม่ว่าทีข้าเอ็งอย่าโวยแล้วกัน วันพระมีเดือนหนึ่งตั้งสี่ครั้ง ต้องมีทีข้าบ้างละวะ...! คิดอาฆาตเอาไว้ในใจ ขณะถูกกดจนกระดิกกระเดี้ยไม่ไหว...

พอสงบสติอารมณ์ได้บ้างก็พิจารณาดู เจ้าพวกนี้ถ้าหลับตาหรือลืมตา แต่ทำไม่รู้ไม่ชี้ จะเห็นเป็นเงาหนา ดูออกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ถ้าตั้งใจดูจะมองไม่เห็น เหมือนกับมองผ่านกระจกใส ๆ อย่างนั้นแหละ...!

ดูมือที่มันกดเราไว้ ก็เป็นรูปมือดี ๆ นี่เอง แต่ถ้าเพ่งดูจะเห็นแต่ร่างกายเรา แต่ความรู้สึกชัดเจนว่ามันกดเราซะแน่นปั๋งเลย ดูตัวของมันก็เหมือนกัน ถ้าไม่ตั้งใจก็ชัด ถ้าตั้งใจดูก็มองทะลุ เห็นข้างฝา เห็นโต๊ะ – เก้าอี้แทน...

ก็ตัวเป็นเงา ๆ ทำไมมันชกเราก็เจ็บ เราเตะมันก็ถูก กระชากมือซ้ายหลุดออกมาได้ เลยคว้าซะเต็มมือ ดันควานไปถูกเอวผีผู้หญิง ยายนี่ก็บ้าจี้..หัวเราะคิก ๆ น้ำหูน้ำตาไหล เนื้อมันก็นิ่ม ๆ เหมือนคนทั่วไปไม่มีผิด...!

รวบรวมเรี่ยวแรงสะบัดโครม หลุดออกมาได้ เจ้าพวกนั้นรีบเผ่นออกนอกรัศมีมือเท้าทันที อาตมากำหนดสมาธิ ขีดเป็นแนวป้องกันตัว เป็นวงกลมรัศมีสักวาหนึ่ง กำหนดสติระมัดระวังตัวตลอดเวลา...

ใครว่าผีหลอกกลางคืนอย่าไปเชื่อเชียว นี่กลางวันเที่ยง ๆ มันก็เอา...ตั้งแต่นั้นมา ก็เลยมีคู่มือชั้นดีมาช่วยซ้อมมวยให้ ใคร ๆ เขาโดนแค่พักเดียว พอนึกถึงพระนิพพานได้เขาก็เลิกซ้อม อาตมาโดนเป็นปี ๆ นึกถึงพระนิพพานไม่ได้ซักที...!

ต่อมาน้องแสงชัยบวช ตอนแรกจะเอาตั้งเดือนหนึ่ง พอครบเจ็ดวันรีบขอสึกบอกว่า “ไม่ไหวครับ...มันเล่นไม่ให้หลับไม่ให้นอนเลย ขืนอยู่ต่อไปผมคงจะบ้าแน่ ๆ...” นั่นไง...นึกว่าเราจะโชคดีคนเดียว มีเพื่อนจนได้ซิน่า...!

“หลวงพ่อ” บอกว่า พวกผีที่มาหลอกนั้น ส่วนมากคือเพื่อนเก่าของเราทั้งสิ้น เขามาทดสอบกำลังใจ ถ้าใครกลัวมากเขาก็จะไม่มาแกล้งอีก หรือกลัวแล้วใจเกาะความดี คือนึกถึงพระหรือคำภาวนาได้ เขาก็เลิกแกล้งเช่นกัน...

แต่ “เพื่อนเรา” ทำไมโหดร้ายนัก...? ทั้งกลางวันกลางคืนสองพรรษาหลอกไม่เลิก ถ้าไม่ย้ายหนีซะก่อน คงจับไข้หัวโกร๋น ไม่ต้องโกนกันเลยละมั้ง...?

๑๓ เมษายน ๒๕๓๓
พระใบฎีกาเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

ที่มา www.watthakhanun.com
ภาพประกอบโดย สำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี
#๖๐ปีพระครูวิลาศกาญจนธรรม