ลูกศิษย์ใกล้ชิดพระดีก็หนีบาปไม่ได้ “เปรตลูกศิษย์เอก”

เปรตลูกศิษย์เอก

เขียนโดย พรายน้ำกัญญา SIA นักสืบกรรมทะลุมิติ (Spiritual intelligent agency)



ฉันเคยเห็นอดีตกรรมจากความฝัน หรือภาพปรากฏขึ้นมาในมโนจิตบ่อยครั้ง และหลาย ๆ อย่างสามารถพิสูจน์ได้จริง หากเป็นอนาคตังสญาณ แต่อดีตังสญาณนั้น ก็ต้องไปตามหา สืบค้นว่า เคยมีสถานที่แห่งนี้ คนนี้ เกิดเรื่องเช่นนี้หรือไม่ มีหลักฐานยืนยันอะไรบ้าง พอที่จะไม่ทำให้คนคิดว่า “ อีนี่บ้า! “


“วี๊ดดดดดดดดดดดด...” เสียงหวีดคล้ายเสียงงูตัวใหญ่ร้องต่อเนื่องยาวนาน แทรกมากับสายลมยามดึกของแนวป่าฝั่งขวาของเรือนแพฉัน ที่เป็นเขตป่าทิวเขารอบแนวเขื่อน


ตอนนี้ฉันเริ่มคุ้นชินกับการใช้ชีวิตกลางน้ำลำพังในยามค่ำคืน


เสียงร้องนี้มันบาดแก้วหูเกินจะวางเฉยได้ ทำให้ต้องลุกออกจากห้องนอนมาข้างนอกในคืนแรม 14 ค่ำ แปลกมาก ที่จันทร์ดับแบบนี้ดาวยังไม่มีสักดวง


ฉันยืนริมกาบแพ มองไปที่เกาะพ่อปู่เขาเขียว เจ้าป่าเจ้าเขาที่รักษาหมู่บ้านเขตนี้มาก่อนจะจมใต้น้ำ และแนวเขาเชื่อมกันที่ในอดีตเคยใช้เป็นเส้นทางผ่านทัพพม่ามาตีไทย ไทยตีพม่า มาหลายสมรภูมิแล้ว แม้นช่วงหลัง ๆ พวกลักลอบค้ายาเสพติดแอบมาใช้พื้นที่นี้พักยาบ่อยครั้ง


ความมืดมิด ย็นผิดปกติ เสียงที่ยังคงกระทบโสต ทำให้มีความระแวงว่า” นี่มันคงต้องมีอะไรที่ลี้ลับไร้ตัวตนจะพยายามติดต่อหรือต้องการสำแดงให้ฉันเห็นเป็นแน่ “


อะระหัง สัมมา สัมพุทโธ ภะคะวา,พุทธัง ภะคะวันตัง อะภิวาเทมิฯ

สะวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม,ธัมมัง นะมัสสามิฯ

สุปะฎิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,สังฆัง นะมามิฯ


นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ



นโม พุทธสิกขีพระพุทธเจ้า

นโม สรรพพุทธานัง

นโม สรรพธัมมานัง

นโม สรรพสังฆานัง

นโม อิติ อิติ โพธิสัตว์

โอม ฉัพพรรณรังสีพระพุทธเจ้า

โอม ท่านท้าวจาตุรมหาพรหม

โอม ท่านท้าวพยายมราช

โอม ท่านท้าวสักกะเทวราช

โอม ท่านท้าวจาตุรมหาราช


พระพุทธเจ้า,พระธรรมเจ้า,พระสงฆเจ้าเป็นดวงประทีปแก้วส่อง โลก ขอจงโปรดส่องสว่างทางนรก ทางสวรรค์ ให้ข้าพเจ้าเห็นจริงแจ่มแจ้งในกาลบัดนี้เถิด เมื่อข้าพเจ้าได้รู้เห็นสภาวะธรรมตามจริง จิตเป็นกุศลผลบุญพอประมาณหนึ่งถึงเจริญที่สุด ขอทุกผู้ทุกนาม สุขก็ดี ทุกข์ก็ดี ญาติก็ดี มิใช่ญาติก็ดี จงโมทนาและหากมีอันใดจักสำแดงให้รู้เพื่ออันใดก็ตามที่จักไม่ก่อเหตุขัดขวางกัน จงปรากฎ




...เสียงหวีดกรีดร้องแสบแก้วหูบาดลึกแทบปลิดขั้วหัวใจเงียงบลงหลังจากที่ฉันบริกรรมเสร็จ ดงไม้ขอบเขื่อน และรอบเขาที่นิ่ง กลับพัดไหวโยกอย่งแรงทันที ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าลมสงบมากแม้จะมีความเย็นยะเยือกมากระทบผิวกายให้รับรู้


ท่านปู่เขาเขียวกำลังให้บริวารของท่านที่ล้วนมีร่างกายกำยำสูงดำประมาณ100 ตน ถือตะบองไฟและเชือกขนาดใหญ่คล้ายเชือกประกำคล้องช้าง กระจายกันเป็นวงรอบ ไล่ต้อนวิญญาณต่าง ๆ ให้มารวมกัน


“ พวกนี้เป็นวิญญาณอะไรคะหลวงปู่ นั่นยมบาลหรือเจ้าคะ ไม่คุ้นหน้าค่าตากันเลย “ จิตฉันสงสัยอะไรก็แปลเป็นคำถามทันทีโดยไม่ต้องอ้าปากและไม่ต้องใช้เวลานานเท่าพูดออกจากปากเอง


“ไม่ใช่ยมบาล แต่เป็นฝ่ายของข้าเอง นี่พวกสัมภเวสี ผีห่าผีลากไส้ ผีเปรต มันไม่สำรวมยำเกรง พากันข้ามเขตมาแถวนี้ เดินข้ามวัดข้ามที่อันควรสักการะ ไม่สำนึกว่าบาปกรรมหนักแล้วยังริสร้างบาปเพิ่ม ที่แห่งนี้พวกข้ามีหน้าที่อารักขาสมบัติทิพย์ สถานที่ที่พระพุทธเจ้าหลายพระองค์ได้มาสำแดงเขตพัทธสีมารามไว้ นั่นบนยอดเขานั่น รอยพระพุทธบาทอีกข้าง ที่ก้าวสลับมาจากเขาหน้าวัดโน่น “


ฉันเห็นผีหญิงวัยไล่เลี่ยกันกับตัวเอง ที่ก่อนหน้าที่เห็นถูกต้อน เป็นเปรตที่ผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก สูงมาก ขานี่ท่วมยอดเขาเลย มีขนขึ้นยาวทั้งตัว ตามขนมีหนอนยัก เห็บหมัดตัวเท่าหม้อข้าวเกาะกินยั้วเยี้ยน่าขยะแขยง ปากนางไม่ได้เท่ารูเข็มเหมือนที่เคยได้รู้ได้ยินมา นางมีปากที่ยื่นยาวออกมาเหมือนพยาธิปากขอ เหม็นมาก แขนที่ลีบเก้งก้างพอ ๆ กับขา ไม่น่าจะมีแรงรองรับ มือและเท้าที่ใหญ่กว่ารถเทรลเลอร์ ทั้งมือและเท้ามีไฟลุกท่วม แต่เป็นไฟที่ไม่มีแสง รู้ว่ามันคือไฟที่ทำให้เปรตนางนี้ต้องคอยสะบัดมือไม้และขาตลอดเวลาเพื่อหวังให้ไฟดับลดความทรมาน


“ กรรมอันใดหรือคะหลวงปู่ “


แล้วภาพกรรมในอดีตที่นางเปรตตัวนี้ทำมาก็ผุดมาเป็นเรื่องราวดังนี้


“ นางเป็นลูกหัวดื้อ นิสัยเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ฟังใครเลยในบ้าน เข้ากับใครก็ไม่ได้ พ่อแม่ก็มีฐานะดี ยังเอาไม่ไหว พอโดนคนในบ้านไม่พอใจ ก็ไปบอกคนนอกบ้านว่า ทางบ้านไม่เข้าใจ ไม่รัก เรียกว่าน้อยอกน้อยใจ คิดแต่ว่าตัวเองถูก คนอื่น ๆ ก็รับฟังไป แต่ไม่อยากบอกว่า ที่ทางบ้านเขาไม่เอาเพราะสันดานไม่เข้าท่าต่างหาก แต่ไม่มีใครกล้าจะเตือนเพราะดูท่าคงไม่เกิดประโยชน์มากกว่าโทษที่จะโดนนางด่ากลับหรือหาว่าคิดร้ายต่อนาง เอาไปด่าให้คนอื่น ๆ รับรู้เหมือนที่เคยด่าทางบ้านตัวเองให้ฟังกันทั่วนั่นแหละ เงียบไว้ดีกว่า ปล่อยให้หลงตัวเองไป...


ต่อมาติดตามเพื่อนเข้าวัดเข้าวา เผื่อจะช่วยให้ได้ความสงบบ้าง แต่ดูท่าจะหาเรื่องออกจากบ้าน ดีที่ออกจากบ้านมาอยู่วัดไม่ได้ไปผับไปบาร์ อดีตชาติเคยเป็นนกกาบินมาจิกกินหมากไม้ในวัดขี้รดคาคบหล่นลงพื้นให้พระเณรเถรชีตามเก็บกวาดหลายชาติ ก่อนจะมาเป็นไก่และสุนัขในวัด ได้อาศัยคอยกินข้าวก้นบาตร


..นางอยากมีโอกาสทำบุญบ้าง อยากทำตัวให้คนเห็นว่าเป็นคนดีเข้าวัดเข้าวา เลยขอมาอยู่รับใช้พระสงฆ์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ที่ในอดีตนางเคยเป็นม้าศึกของพระรูปนี้ในอดีตที่เคยเป็นนายทัพ


ด้วยความเคยพบกันหลายชาติในสภาวะต่าง ๆ ทำให้พระรูปนี้รับให้มารับใช้ใกล้ชิด ด้วยคิดว่า จะได้ช่วยให้มีโอกาสได้ปรับนิสัยให้จากร้ายมาเป็นดีบ้าง น่าจะเอาอยู่


แต่ดูแล้วนางน่าจะเอาไม่อยู่ เพราะนางยังคงหลงตน เข้าข้างตนเองว่าถูกและดีกว่าคนอื่นเสมอ


แรก ๆ นางทำตัวมีสัมมาคาระวะ แต่พอได้สิทธิพิเศษมากขึ้น ไม่เห็นหัวพระเณรเถรชี คนในวัดที่อยู่มาก่อน หรือแม้กระทั่งคนมาวัดมาทำบุญ หากไม่ยกยอนาง ก็จักเจอฤทธิ์ที่นางจะพยายามสำแดงให้รู้ว่า ถ้าอยากมาที่นี่ มาเพื่อทำบุญกับพระอาจารย์ของนาง ต้องซูฮกให้นางด้วย จะมาทำตัวให้เด่นหรือเข้าหาพระอาจารย์เองโดยพละการ ว่าแล้วก็เห็นภาพนางตอนเป็นหมานอนเฝ้าหน้ากุฏิ ไล่งับคนมาวัดมาวาไม่เลือก


นางได้รับมอบหมายให้ทำอะไรก็ใช้อำนาจนั้นเกินควร ยามมีการบอกบุญอันใดอันคณะของนาง หรือผู้ที่ประจบสอพลอ มีส่วนได้กับได้ร่วมกันจากชื่อเสียงของพระอาจารย์ นางจะรู้กันจัดเป็นธุระให้คณะนี้ได้ประโยชน์ก่อน ไม่สนใจว่าเป็นการละเมิดคำสั่งพระอาจารย์ หรือกระทำการโดยไม่สนใจว่าครูบาอาจารย์จะถูกคนที่เขาเฝ้ามองอยู่ติเรียนได้


พวกเลียแข้งเลียขานาง ก็นิสัยไม่ต่างกัน นุ่งขาวห่มขาวเข้าวัด ทำตัวสำรวม แต่ก็สนับสนุนพากันสร้างบาปกันโดยไม่รู้ตัว คิดว่ามีสิทธิพิเศษทำได้


คิดแต่ว่าเป็นคนใกล้ชิดพระผู้ปฏิบัติปฏิบัติชอบ เป็นเด็กรับใช้หลวงพ่อ หลวงตา หลวงปู่ ได้อานิสงส์สูงแล้ว ไม่ต้องสนใจ ถ้าตายไป ยังมั่นใจไม่ตกนรก


จังไรมากขนาดตวาดพระ เถร ชี และฆราวาสที่มาปฏิบัติธรรมมาทำบุญกับครูบาอาจารย์ และทำนุบำรุงวัด กินข้าวก็ให้ชีให้เด็กวัดตามเก็บตามล้างตาม อ้างต้องรีบไปรับใช้พระอาจารย์ วาจาที่เปล่งออกมา อยากจะด่าใครจะเอ็ดใคร ไม่มีเว้น


จ้องแต่จะคอยกำจัดคนที่กลัวจะมาทำให้ตนตกกระป๋อง กลัวเสียอำนาจ เสียรายได้อันงาม


คนที่เคยตั้งใจมารับใช้ใกล้ชิดพระอาจารย์มาร่วมสร้างบุญที่วัดนี้ ก็เริ่มระอา ขยาดกันทั่วกันนางสองหน้า ถอยห่างออกไป แต่ก็มีคนใหม่ ๆ มาให้นางอวดศักดาอยู่เรื่อย ๆ


อีกเปรต เป็นเปรตผู้ชาย นี่ก็พอกัน เข้าวัดเข้าวาเพื่อหวังชื่อเสียงให้คนยกย่อง ก็สมรู้ร่วมคิดกับนางหลังรู้ช่องทางทำชื่อเสียงและเงินทอง ยุให้อับาสกอุบาสิกาแตกแยก และกำเริบขนาดที่ว่าใส่ความพระในวัด จนต้องออกจากวัดไป ให้พวกเปรตพวกนี้มาใช้วัดใช้ชื่อเสียงครูบาอาจารย์เป็นแหล่งสร้างฐานอำนาจและเงินทองต่อไป


คณะเปรตพวกนี้ทำตามกันมาหลายชาติ ไม่เข็ด


สลดใจยิ่งนัก ฉันก็เคยเป็นหนึ่งในคณะนี้เมื่อหลายชาติก่อน จึงต้องมารับรู้


และขอบคุณที่มาสำแดงมาสื่อให้รับรู้ เพราะฉันก็ยังไม่รู้เลยว่า ตัวฉันเองจะมีกรรมเช่นเดียวกันในวาระที่กายสังขารดับหรือไม่


สัพเพพุทธามิฯ “