ปกิณกะ เรื่อง เล่า บนเส้นทาง สาย "พุทธภูมิ"

...ขอ โมทนา เเละ สนับสนุน ท่านทั้งหลาย ที่ "ก้าวเดิน บนเส้นทางเเห่งการ ปรารถนา พระโพธิญาณ"

...ในหัวข้อ นี้ ผม มี ความตั้งใจ ..ว่า จะ นำเรื่อง ราว ...ของท่าน ผู้ ปรารถนา พุทธภูมิ มาลงไว้ ครับ


...เเต่ จะเป็น ในลักษณะ " คิดเรื่อง ใด ก่อนก็นำมาลง ก่อน "

 

เรื่อง "ชายชาวจีน ผู้ ปรารถนา พระโพธิญาณ"


เรื่อง นี้ "คุณโด่ง วัดถ้ำ" ..ใด้เล่า เอาไว้ ดังนี้


เมื่อสัก สองสามปีก่อน คุณโด่ง ท่านนี้ ไปเมืองจีน ...กับเพื่อนอีกสามคน

ใด้มีโอกาส เดินขึ้น บันใดคอนกรีต เล็กๆ ขึ้นสู่ ยอดเขาที่ เป็นวัดเเบบจีนโบราณเเห่งหนึ่ง

เมื่อ ขึ้นถึงวัด พากันกราบ พระเเล้ว "ใด้ พบคำถาม เขียนใว้ ว่า"


...."การที่สร้าง ทางคอนกรีต ขึ้น สู่ยอดเขา นั้น เพื่อ อะไร"


"หากตอบใด้ จะยกสมบัติ(ที่ผู้สร้างทางมีอยู่ในปัจุบัน) ให้ครื่งหนึ่ง"


คำถามเขียน ไว้เป็นภาษาจีน คุณโด่ง อ่านไม่ใด้จึง ให้เพื่อนอีกคน อ่านให้ฟัง


คุณโด่ง จึง บอกเพื่อนว่า จะเขียนคำตอบเป็นภาษาไทย เเล้วจึงให้เพื่อน โทรศัพท์เข้ามือถือ ของผู้เขียนคำถาม (ซึ่งก็มีผู้ มาตอบปัญหานี้หลายคน เเล้ว เเต่ ยังไม่ ตรงใจของผู้ถาม )

 

... เมื่อปลายสาย รับโทรศัพท์ ..." คำตอบ ที่เพื่อนคุณ ตอบ ถูกต้องเเล้ว ผมจะรีบไปหา พวกคุณเดี๋ยวนี้ ให้รออยู่พบผมให้ใด้นะ"



....เมื่อ เจ้าของคำถามเดินทาง มาถึง (ท่านผู้นี้เป็นชายชาวจีน อายุมากเเล้ว ท่าทางเเข็งเเรง เเละดูท่าทีเป็นคนฉลาด..ทั้งยังเป็นผู้ดูเเล วัดบนเขาเเห่งนี้มาหลายปี) ...คร้ันทักทายโอภาปราศรัยกันเเล้ว...ใด้หันหน้ามาสบตากับคุณโด่ง ...อยู่ ครู่หนึ่ง ..


...เเล้วจึงเอ่ย (เป็นภาาษาจีน เพื่อนคุณโด่ง เเปลให้ฟังอีกทอดหนึ่ง)..


" ผมดูเเลวัดนี้ ใด้สร้างทาง ขึ้นวัด ทั้ง บูรณะวัดเเห่งนี้ มาหลายปี คุณเป็นคนเเรก ที่ตอบ คำถามใด้ ถูกต้อง ผมจะ ขอทำตาม ที่ ประกาศ ใว้คือ จะขายที่ดิน (ซึ่งเป็นเเปลงเกษตร ) เเล้วยก เงินให้คุณครึ่งหนึ่ง "

....คำตอบที่คุณโด่ง เขียนตอบคือ ....


" ทางขึ้นเขาเเห่งนี้ สร้าง เพื่อ ความสำเร็จ เเห่ง พระโพธิญาณ ที่ (ชายชรา) ใด้ตั้งความปรารถนาเอาไว้ "

 

...เท่าที่ผมจำใด้ ..ทางคณะ ไม่ตองการทรัพย์สิน ของชายชราผู้นี้


....เเต่ เเกก็คะยั้นคะยอว่า ...." ถึง อย่างไร ก็ต้องรับ สมบัติที่ ผมมีอย่างน้อย ครึ่งหนึ่ง มิฉะนั้นเเล้ว ผมจะ เสีย สัจจะ เเละ อธิษฐาน บารมีที่ใด้ตั้งใว้"


... ชาย ชราผู้นี้ เล่าให้คณะฟังว่า



...." พระพุทธเจ้า มา (ตรัส) บอก ผม (ชายชรา) ว่า หากผม มาเล่น ดนตรี ที่ วัดนี้ ..วันละ 2 ชั่วโมง ไม่ขาด (เเม้เเต่วันเดียว) จนกว่าจะตาย เเล้ว ..."เจ้าจะใด้ เป็น พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ หนึ่ง ในอนาคต".."

 

...หมอ ภาณุ ...


.... เป็นเรื่อง ราว ของ ..."นาย เเพทย์ ชาวอินเดีย ผู้ บำเพ็ญประโยชน์ เเก่สาธารณะชน"


ย้อนเวลาจากนี้ไป น่าจะมากกว่า 50 ปี ....ในเขตชนบทที่ห่างไกล ใกล้เชิงเขา "โรหิณี" ...ประเทศอินเดีย " นายเเพทย์ ภาณุ "...เป็น หมอหนุ่ม เปิดคลีนิค ร้กษาผู้ป่วย ในเชิง "สงเคราะห์" เเก่ผู้ยากไร้

เช่น " ไม่มีเงิน ก็รักษาให้ฟรี "....

 

...คืนหนึ่ง ขณะที่ ปิดคลีนิคเเล้ว.... มี เด็กหนุ่ม มาเคาะประตูเรียก ...หมอจึงถามว่า "ทำไมจึง มาตามหมอ ดึกดื่นเช่นนี้"

....เด็กหนุ่ม พูดอย่างรีบร้อนว่า " คุณหมอครับ รบกวนไป ดูอาการ พ่อผมด้วยครับ ตอนนี้ อาการ หนัก เพียบเเล้วครับ"


...เมื่อ สอบถาม
อาการ ลักษณะ ผู้ป่วย เเละ ทางไปคร่าวๆเเล้ว จึงจัด เครื่องมือ เเล้วจึง ให้เด็กหนุ่ม ขึ้นนั่ง รถยนต์ ส่วนตัว ของหมอ

(น่า จะเป็น คนไข้ในท้องถิ่นที่ หมอ พอรู้ จัก อยู่เเล้ว จึง กล้าเดินทางไปรักษาในยามวิกาล หรือ ไม่ก็ เป็น ความเสียสละ ของหมอ อยู่เเล้วด้วย)

 

....เมื่อ ขับรถไปใด้ สักครึ่งทาง ...ต้อง พากันจอดรถทิ้งไว้ เพราะ ทางเป็นหล่ม รถขับไปต่อไม่ใด้ ..

....ทั้ง เด็กหนุ่ม ทั้ง คุณหมอ ..ต่างพากัน ต้องหอบ เครื่องมือ ลงเดิน ท่ามกลางความมืด โดยใช้ไฟฉาย กระบอกเดียว เล็กๆ



....ใช้เวลา มากกว่า ชั่วโมง ทั้งสอง จึงมาถึงบ้านผู้ป่วย


บ้าน หลังนี้ มีสภาพ เป็น กระท่อม เล็กๆ สภาพเก่า .. " ชาย ชรา ผู้ป่วย นอนซมด้วยอารการไข้ หนัก "...อยู่บน เตียงที่มีฟูกขาดๆ


...หมอจึง "รีบ" รักษา โดยใด้เด็กหนุม เป็นผู้จัดเเจงช่วย

 

... เมื่อ ดูเเล คนไข้เเล้ว "หมอ ภาณุ"..จึงขอตัวกลับ ด้วยความเหนื่อยล้า


การรักษา ครั้งนี้ หมอ เอ่ยปาก กับลูกชายผู้ป่วย ว่า... " ผมไม่คิดค่า รักษานะครับ "


เด็กหนุ่ม กล่าวขอบคุณทั้ง เกรงใจ ทั้ง อายที่ ไม่มีเงิน เเต่ก็จนปัญญา เห็นพ่อป่วยหนัก จึง เดินดั้นด้นไปตามหมอ ตั้งเเต่หัวค่ำ

 

...ใน บันทึก กล่าวว่า "หมอ ใด้รักษาคนไข้ชรา ผู้นี้ มากกว่า 2 คราว จึงหายเป็น ปกติ"


หลาย วัน ผ่าน ไป ...ขณะที่ "นาย เเพทย์ ภาณุ "...กำลัง ตรวจคนป่วย อยู่ในห้อง ของคลีนิค (ในตอนสาย)

ผู้ช่วยของหมอ เดินเข้ามา บอกว่า .." คุณหมอครับ มีชายเเก่ กับลูกชาย ..รอพบ อยู่ หน้า คลีนิคครับ"..

( ซื่งวันนั้นเอง เป็น วันหยุดของทางการ ผู้ที่มารอรักษา รวมทั้งญาติ คนไข้ จึงมากกว่าทุกวัน)

 

.....เมื่อหมอ เดิน ออกมา .....ชายชรา คุกเข่าประนมมือ หันหน้าไปทางหมอ เเล้วกล่าวว่า


" เป็นพระคุณล้น เหลือ ของผมเหลือเกิน ที่ คุณหมอ ช่วยรักษา จนหาย เเล้ว เเต่ ผมไม่ มีเเม้เเต่ รูปีเดียว จะตอบเเทน ครับ "...


ชายเเก่ ทั้งกล่าว พร้อม ทั้ง ประนมมือ อยู่ อย่างนั้น


ผู้คน ที่อยู่ ในคลีนิค ต่าง รุมล้อมกัน มาเป็นไทยมุง (เเขกมุง) ทั้งพากับกระซิบกระซาบ ชมเชย "นายเเพทย์ ภาณุ" เป็นการใหญ่


หมอจึงกล่าวตอบ ชายเเก่ ว่า "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมช่วยเท่าที่จะช่วยใด้ "


...ชายเเก่ กล่าว ขอบคุณ อยู่ หลายรอบ ...เเต่ยังไม่ยอมลุกขึ้นยืน สักที



หมอทั้งสงสัย ทั้ง รีบไปดูผู้ป่วย จึงถาม ว่า .......


" เเล้ว ลุง มีอะไรอีกหรือ "

 

...ชายเเก่ จึงพูดด้วยความเคารพ ทั้งเกรงใจ ขึ้นว่า...



" กระผม ขอ เรียนถามคุณ หมอว่า ห่อเงิน ที่อยู่ปลายเตียง ของกระผม หายไป นับตั้งเเต่ คุณหมอไปรักษา กระผมครั้งสุดท้ายครับ"


" ไม่ทราบ เป็นเงินจำนวน เท่าใด " หมอถาม


" เงิน จำนวน 30 รูปี ครับ "...ชายเเก่ ตอบ


( เงินจำนวนี้ ชายเเก่ เก็บสะสมมานับ เป็นเวลา หลายปี ...ซึ่ง ถ้าว่าไปเเล้ว สำหรับชาวบ้าน ในอินเดีย ฐานะปาน กลาง เเล้ว ถือว่า เล็กน้อยมาก ...เเต่ ผู้ บันทืก เหตุการณ์ กล่าวว่า ...เป็น เงิน ที่เขาผู้นี้ เเละ ลูกชาย ..." เก็บสะสมมาทั้งชีวิต".. )

 

....เมื่อ ถึงตอนนี้ ชาวบ้านที่เป็นญาติ คนไข้ซึ่ง ต่างก็รัก เเละนับถือ หมอ "ภาณุ". จึงกล่าวขึ้นด้วยความ ไม่พอใจชายเเก่ ขึ้นว่า



"คุณ หมอไม่ หยิยเอาเงิน ของเเก หรอก ...อย่าพูด พล่อยๆ อย่างนี้อีก เงินเเค่ 30รูปี สำหรับคุณหมอของพวกเรา เเล้ว เป็นเเค่ เศษเงินเท่านั้นเหละ หย่ามากล่าวหาให้ท่าน ต้องเสียหายเลย "


เมื่อใด้ฟังดังนั้น ชายเเก่ทั้งอาย ทั้งตัวสั่น เเต่ด้วยความเสียดายเงินจึง พูดขื้นว่า


" ด้วยความ เคารพ ขอรับ ..กระผมเพียงเเต่ ขอเรียนถาม คุณหมอ เท่านี้ เเหละครับ"

ชายเเก่ หน้า ซีด ..มีท่าทีจะน้ำตาไหล

 

..ขณะที่ชาวบ้านกล่าวต่อว่า ชายเเก่ อยู่นั้น หมอภาณุ จึงกล่าว ขึ้นว่า

" อ้อ ห่อเงิน 30 รูปี หมอเป็น คนหยิบมาเอง "

.. ว่าพลางสั่งให้เลขาคลีนิค หยิบเงิน 30 รูปี ส่งให้ ชายเเก่

ชายเเก่ ไม่กล้ารับ เงินนั้น ในทีเเรก

เเต่หมอ กล่าวว่า "รับเอาไวเถอะ ผมเป็นคน หลงหยิบ ติดมือมาเอง "..


เมื่อชายเเก่ ใด้เงิน จึงรีบ ลาคุณหมอกลับในทันที

 

...ทั้ง คนไข้ ญาติ ..เเละผู้ คน ณ ที่ นั้น ต่างตกตะลึง..กับเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น...

นับเเต่ วันนั้น ผู้ คน ส่วนมาก ต่าง "หมดศรัทธา"...นายเเพทย์ ภาณุ

ทั้ง ยังพากัน ไม่ เข้า มารับการรักษาที่ คลีนิค นี้ อีก ..จน เกือบจะเป็น คลีนิคร้างอยู่ นานนับหลายเดือน


หลายคน ที่ พบคุณหมอ ต่าง กล่าว วาจา เยาะเย้ย ถากถางคุณหมอ อยู่เสมอๆ...


(ซึ่ง สังคมอินเดีย เเล้ว การจะรัก หรือเกลียด ผู้ใด เป็น กระเเส โดยง่าย เพราะเป็น สังคมเเห่ง ศรัทธา อยู่เเล้ว เเม่กระทั่งเวลานี้ )

 

...ผู้ บันทึกเรื่องนี้ เล่าไว้ว่า

....หมอภาณุ ทำใจล่วงหน้า กับเหคุการณ์ ที่จะใด้รับผลกระทบจากสังคม อินเดียอยู่เเล้ว...


....อยู่มาวันหนึ่ง ... มีคนมาขอพบ หมอ ปรากฏว่าเป็น "ชายเเก่คนนั้น" นั่นเอง


เขาเดินเข้ามา เเล้วทรุดตัวลงคุกเข่า พนมมือ ขึ้น เเล้ว "กล่าวทั้งน้ำตา " ว่า



.... " กระผมผิดอย่างมหันต์ เเล้ว หละครับ คุณหมอห่อเงิน 30 รูปี นั้น ผมพบว่า ตก หล่นลงอยู่ในซอก ของฟูกขาดๆ ที่ผมนอนอยู่นั่นเอง "


ั

 

...ชายเเก่ กล่าวพลาง พนมมือ ทั้งน้ำตา ...


...ทั้งรู้ สึกผิดอย่าง ไม่น่า ให้อภัยตัวเอง ที่ไม่รอบคอบ ทำให้คุณหมอ ถูก เกลียดชังจาก คนหมู่มาก เป็นเวลา หลายเดือน


คุณหมอจึงกล่าวขึ้นว่า

" ผมเอง ไม่เป็นไรหรอก ครับ ...ในวันนั้น ถ้า จะปฎิเสธว่า ไม่ใด้เอาห่อเงินไป ลุงก็จะ ไมยอมรับ เงินที่ผมจะ ชดเชยให้ เเล้ว จะเสียใจ มาก."

.. (เพราะ เงินนี้ ชายเเก่ สะสมมาหลายปี อาจทำ ให้ เขา ตรอมใจ ใด้ )

 

อนุโมทนาในธรรมทานที่นำมาบอกเล่าต่อค่ะ