อนาคตังสญาณของหลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง

อนาคตังสญาณของหลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง
โดย พล.อ.ต.มนูญ ชมภูทีป

เมื่อประมาณปี พ.ศ.2512 ในวันหนึ่งหลังจากที่หลวงพ่อ
ฉันอาหารเพลในแพริมแม่น้ำของวัดท่าซุงเสร็จ ก็ชวน
ข้าพเจ้าและผู้ติดตามเคลื่อนย้ายจากแพไปกุฏิ ระหว่าง...
ทางหลวงพ่อได้หยุดยืนใต้ร่มไทรต้นหนึ่งริมแม่น้ำ
แล้วพูดบอกข้าพเจ้าว่า

“ณ ที่แห่งนี้บริเวณนี้ต่อไปในอนาคตอันใกล้จะมีลูกหลาน
และญาติสนิทมิตรสหายของฉันในอดีต จะกี่ภพกี่ชาติ
มาแล้วก็ตามที่มาเกิดทันฉันในชาติปัจจุบัน จะพากันมา
ชุมนุม ณ ที่แห่งนี้เป็นหมื่นๆ แสนๆ คน”

ข้าพเจ้าในขณะนั้น ได้ฟังหลวงพ่อพูดแล้วก็ให้นึกสงสาร
หลวงพ่อสุดหัวใจและรำพึงอยู่ในใจว่า “โถ! จะมีใครมา
เป็นหมื่นเป็นแสนคน ทุกวันนี้ก็ดูเหมือนจะมีแต่ผู้คนในชุด
ของข้าพเจ้าเท่านั้นเอง”
และข้าพเจ้าก็เชื่ออย่างเหลือเกินว่า หากผู้ใดเป็นข้าพเจ้า
ในขณะนั้นก็คงต้องคิดเช่นเดียวกับข้าพเจ้า เพราะรอบกาย
ที่ยืนอยู่ไม่ว่าจะเหลียวไปทางด้านใด ก็เห็นแต่ความรกร้าง
ว่างเปล่า และสิ่งปรักหักพังทั้งสิ้น

ถาวรวัตถุอันเป็นหลักของวัด อาทิเช่นโบสถ์,วิหารก็ชำรุด
ทรุดโทรมไปหมดไม่มีแม้แต่หลังคา,ศาลา 1 หลังก็ตั้งอยู่
บนเสาที่โย้เย้มีสภาพเอียงกระเท่เร่พร้อมที่จะล้มพังเมื่อไร
ก็ได้ ส่วนหอไตรเล็กๆ อีก 1 หลัง ก็มีแต่โครงส่วนเมรุโบราณ
ที่เผาศพด้วยฟืนนั่น ก็มีแต่คราบตระไคร่น้ำจับดำไปหมด
คงมีแต่กุฏิเจ้าอาวาสเก่าๆ 1 หลัง กุฏิเล็กๆของหลวงพ่อ
อีก 1 หลังและแพริมฝั่งแม่น้ำเท่านั้นที่พอใช้การได้บ้าง

ทั้งหมดที่กล่าวนี้ก็คือวัดท่าซุงในขณะนั้นจริงๆ ส่วนฝั่งวัด
ตรงข้ามถนนที่เป็นโบสถ์ใหม่ หรือศาลานวราชก็ดี,ศาลา
2 ไร่ 4 ไร่ หรืออาคารอื่นใดก็ดีหามีไม่คงมีแต่ป่าไผ่ดงดิบ
ตลอดแนว สรุปความว่าวัดท่าซุงในตอนที่หลวงพ่อพูด
กับข้าพเจ้านั้น อยู่ในสภาพของวัดร้างจริงๆ

หลวงพ่อเห็นอาการอันเงียบสงบและแววตาของข้าพเจ้า
ก็คงจะทราบว่าในใจข้าพเจ้านึกคิดอย่างไร ท่านก็ได้เมตตา
พูดต่อไปว่า

“ฉันนั้นได้เคยปรารถนาพุทธภูมิไว้ แต่หากดำรงเจตนาเดิม
ก็จะต้องมาเกิดอีก 7 ชาติ จึงจะได้พบและอุปการะลูกหลาน,
ญาติมิตรที่เคยเกี่ยวข้องผูกพันกับฉันมาแต่ในอดีตชาติ
ได้ทั้งหมด ซึ่งนับเป็นภาระที่หนักมาก และฉันก็เบื่อหน่าย
โลกมนุษย์นี้เต็มทน จึงได้ลาพุทธภูมิและได้เอาชาตินี้
เป็นชาติสุดท้ายของฉัน

ดังนั้นภาระในชาตินี้ของฉันจึงมีมากเพราะจะต้องอยู่ช่วย
ลูกหลาน ญาติมิตร ที่เคยเกิดร่วมภพร่วมชาติกับฉันมา
ในอดีตชาติ และมาเกิดทันฉันในชาตินี้ทั้งหมด ให้พ้น
จากอบายภูมิด้วย หากผู้ใดมีบุญบารมีก็จะไปถึงพระนิพพาน
หากผู้ใดบุญบารมียังน้อยก็จะพยายามให้สร้างบุญกุศลเพื่อ
ไปพักในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ไว้ก่อนเมื่อพระศรีอาริย์มาตรัสรู้
ก็จะลงมาเกิดเป็นมนุษย์ในสมัยของพระศรีอาริย์พอดี
ด้วยวิธีนี้จะช่วยให้เขาเหล่านั้นพ้นจากอบายภูมิไปได้

แต่กุศลผลบุญหลักที่จะช่วยให้ไปสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ก็คือ
การถวายสังฆทานและการสร้างวิหารทานนั่นเอง ดังนั้น
ต่อไปในอนาคตที่นี่จะมีการก่อสร้างวิหารทานมาก
บริเวณวัดท่าซุงในขณะนี้จะไม่พอ จะต้องขยายวัด
ไปทางดงไผ่ฝั่งตรงข้ามวัดท่าซุงด้วย”

ในขณะนั้น แม้หลวงพ่อจะได้เมตตาบอกข้าพเจ้า
โดยละเอียดแล้ว เช่นไรก็ตาม ข้าพเจ้าหาได้เข้าใจไม่
ด้วยไร้ปัญญา คงคิดอยู่แต่ในใจว่าคนจะมาเป็นหมื่น
เป็นแสนคนได้อย่างไร? และการก่อสร้างที่จะต้องขยาย
ไปถึงดงไผ่ฝั่งตรงข้ามยิงไม่น่าจะเป็นไปได้ใหญ่
เพราะเอาแต่บูรณะโบสถ์,วิหาร,ศาลา,หอไตร และกุฏิเดิม
ในวัดเก่า ที่มีอยู่ก็ใช้เงินมากมหาศาลอยู่แล้ว จะทำได้อย่างไร

“แต่ท่านผู้อ่านทั้งหลายในปัจจุบันนี้ที่วัดท่าซุงก็เป็นไปตาม
ที่หลวงพ่อบอกข้าพเจ้าไว้ล่วงหน้า ตั้งแต่ปี พ.ศ.2512
แล้วทุกประการ ในพิธีเป่ายันต์เกราะเพชร และพิธีตางๆ
ผู้คนก็พากันไปเป็นหมื่นเป็นแสนจริงๆ และการก่อสร้าง
วิหารทานก็ได้กระทำกันเกินกว่าที่ข้าพเจ้าวาดภาพ
เอาไว้เสียอีก และดูเหมือนจะไม่มีการจบสิ้นด้วย

ดังนั้น หากข้าพเจ้าจะคิดวาหลวงพ่อระลึกชาติ
ในกาลก่อนได้(ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ)รู้ที่มา
ของคนและสัตว์ที่มาเกิดว่ามาจากที่ใด
(จุตูปปาตญาณ)และรู้เหตุการณ์ต่อไปในอนาคต
ของคน,สัตว์,สิ่งของ และสถานที่ได้(อนาคตังสญาณ)
ก็คงไม่มีผู้ใดว่าใช่ไหมครับ”