ช่วงเวลากรรมให้ผลกรรมส่งผล ท้อกันมั่งรึเปล่าครับ และผ่านช่วงนั้นมายังไงครับ

อันนี้ผมผ่านมาแล้วนะครับ...ลำบากมาก ๆ เวลาจะซื้ออะไรคิดแล้วคิดอีก.
ผมทำงานใน กทม.แล้วจะส่งเงินให้บ้านเดือนละ 2-3 พันเสมอ
บ้านยากจนครับและเมื่อสองสามปีที่แล้วผม ซื้อ มอร์ไซด์ มือ 1 ให้พ่อคันนึง.(ผ่อน)
เพราะสงสารเวลาไปใหนต้องขับรถเก่า ๆ (Honda 70).. แล้วไม่นานนัก.
1 ปีต่อมา พ่อได้เงินมาจากมรดกแล้วดาวน์ Vios ให้ผมขับ...เป็นจังหว่ะที่ผมได้งานใหม่ เงินเดือนพอตัวเลย ก็มาคิดว่าใช่ผลบุญเราทำรึป่าวนะ...แล้ว ผมกู้เงินมาทำบ้าน
ให้พ่ออีกเกือบแสน.. (เพราะบ้านยังเป็นกระต๊อบมุงหญ้าคา ฝาบ้านเอาไม้ไผ่มาสาน ฝนตกทีนะ เปียกทั้งบ้าน พายุเข้าหลังคาเปิด ไม่มีที่อยู่อ่ะ ) คือปีที่ผ่านมาแหล่ะ ลำบากมาก ๆ
ทั้งค่าผ่อนรถ ค่าส่งงวดที่กู้มา เงินเหลือใช้เดือนละ 3000 กว่า ๆ แบบนี้เป็นปี
น้ำหนัก 70 kg เหลือ 59 kg ก็ ไม่ค่อยได้กินแหล่ะ..นึกแล้วน้ำตาจะใหล
พอมาเดือนนี้ มี.ค. 56 พ่อได้เงินมา ให้ผมปลดหนี้ 1 แสน ชีวิต เริ่มสบายขึ้นมาก ๆ.
ปลดหนี้ทุกอย่าง... มันคือผลบุญที่ผมทำให้พระอรหันต์ในบ้านรึป่าวนะ...
แล้ว...ผมจะทำเป็นประจำคือ เข้าวัด สวดมนต์ นั่งสมาธิ บริจากเงิน (เงินเหรียญที่เหลือทอน) ก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง
และล่าสุด ไปทำห้องน้ำถวายวัดสองห้อง (วัดป่า) รวมรวมปัจจัยจากเพื่อน ๆ ไปทำครับ...รู้สึกว่า ชีวิตเริ่มสบายขึ้นเรื่อย ๆ .
...ถ้าอยากได้อะไร ลองให้สิ่งนั้นกับพ่อแม่ดูสิ นั่นคือพระอรหันต์ของลูกจริง ๆ.

 

อนุโมทนาด้วยจ้า ทำบุญที่ไหนก็อย่าลืมทำบุญให้พระอรหันต์ในบ้านสำคัญที่สุด พรจากท่านเป็นพรอันประเสริฐและเป็นมงคลอันสูงสุดที่จะทำให้พ้นจากทุกข์ได้เสมอ

 

วันนี้ไปขายของค่ะ( วันนี้เปลี่ยนมาขายหมูปิ้งค่ะ) ทำไว้100ไม้แต่ขายได้ แค่50กว่าไม้

ยังไม่ได้ทุนคืนอีกเหมือนเดิม และก็นั่งมองร้านอื่นขายอีกเหมือนเดิม 55555555 กำไรก็ไม่ได้ ทุน
ก็ได้แค่ครึ่งนึง น้ำตาจะไหล "ไม่ท้อค่ะ จะสู้วันพรุ่งนี้ใหม่ สู้ให้มันรู้กันไปให้มันตายกันไปคนละ
ข้างเลย จะได้รู้ว่าชีวิตนี้จะไม่รู้จัก คำว่า กำไร"


"ขอสภาพ ตามตรงว่า ก็มีแอบท้อค่ะ แต่พอได้อ่านเรื่อง หลวงพ่อดีเนาะแล้ว ปัญญาก็เลย
เกิดค่ะ ก็เลยเปลี่ยนมุมมิงใหม่ ว่ามีงานอะไรให้ทำก็ยังดีกว่า เป็นคนว่างงาน แม้จะขายของไม่ได้
กำไร แต่เราก็ยังได้ทุนคืนกับมาเพื่อให้วันพรุ่งนี้ เราได้มีทุนไปคิดค้าขายต่อไป "



"บัวในตม คนที่มีกรรมหนัก"

 

สู้..สู้นะคะ ท้อได้แต่อย่าถอย คนขยันไม่มีวันอดตาย

 

คุณ tassumalee ไม่ทราบขายอยู่แถวใหนครับ

 

ขอให้สู้เข้าไว้ครับ แต่ไม่ใช่ด้วยการทำแบบเดิม ๆ ตลอดไปนะครับ การทำที่เหมือนเดิมผลลัพธ์ย่อมเท่าเดิม ผมตอบในฐานะที่เคยเจ๊งเกี่ยวกับการขายอาหารมาก่อนนะครับว่า บางครั้งนะครับ บางครั้ง มันไม่ใช่เรื่องของตัวสินค้าว่าดีแค่ไหนหรอกครับ แต่มันเป็นเรื่องของจังหวะด้วยครับ

อีกเรื่องที่สำคัญคือ จิตครับ ถึงหน้าจะยิ้มแต่ถ้าจิตตกคนเค้าสัมผัสได้ครับ หมาแมวมันก็สัมผัสได้ครับ ดังนั้นทำจิตให้เข้มแข็งไว้ครับ จะยิ้มให้ลูกค้าให้ยิ้มออกมาเพราะข้างในยิ้มด้วย อย่ายิ้มแห้ง ๆ แบบนางเอก MV ครับ แบบนั้นในชีวิตจริงมันทำให้ห่อเหี่ยวมากกว่าครับ เมื่อจิตคุณเข้มแข็ง ไม่มีพลังงานลบที่คอยวนเวียน (จะขายหมดมั้ยวะ ทำไมร้านนั้นไม่อร่อยแต่ขายดีกว่าชั้น ฯลฯ) ก็จะดึงดูดพลังงานดี ๆ และเรื่องดี ๆ เข้ามาครับ เรื่องนี้มันไม่ใช่ไสยศาสตร์ใด ๆ เลยครับ มันเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง เพราะทุกอย่างในโลก มันเป็นกระแส เป็นพลังงาน เป็นสิ่งเดียวกัน ไม่ว่าจะรถเข็น หมูปิ้ง เสื้อผ้าที่ใส่ เงินทองหรือแม้แต่ตัวคุณเอง มันคือสิ่งเดียวกันครับ ไม่ต่างกัน การกระทำของสิ่งนึงกระทบต่ออีกสิ่งเสมอครับ

ปล. การมองว่าคนที่ลำบากกว่าเราเป็นยังไง มันก็ดีในการปลอบใจตัวเองครับ แต่มันทำให้เราไม่พัฒนาการ (ก็เรายังดีกว่าคนที่ลำบากกว่าเรานี่นะ) ดังนั้นให้มองคนที่สูงกว่าประกอบไปด้วยครับ แล้วบอกว่า "ชั้นจะสู้กับกิเลสในใจชั้นเพื่อทำให้ตัวเองดีขึ้นในทุก ๆ วินาทีที่เป็นคนอยู่" แล้วโดยไม่รู้ตัว คุณอาจจะยืนอยู่เหนือกว่าคนที่คุณเคยแหงนหน้ามองเค้าก็ได้ครับ สิ่งที่แข่งด้วยยากที่สุดคือตัวคุณเองครับ (แต่ให้มองคนสูงกว่าเพื่อให้มีแรงกระตุ้นครับ ว่าชีวิตดี ๆ ในแบบโลก ๆ มีบ้านที่อยากอยู่ มีเงิน อยากกินอะไรได้กิน อยากไปไหนได้ไป จะเข้าโรงพยาบาลก็ไม่ต้องมานั่งกลัวว่าเงินจะพอมั้ย มันเป็นไปได้สำหรับทุกคนครับ อยู่ที่เราเลือกเป็น)

 

ก่อนอื่นก็ต้อง ขอบคุณ คุณบ้านแสนสุข และเพื่อนๆสมาชิกทุกท่านที่ให้กำลังใจและคำแนะนำ




อยู่ในตัวเมืองค่ะ จ.กาญจนบุรี คนแถวนั้นจะเรียกว่าแก้มลิง

 

ขอน้อมรับ ข้อคิดดีๆคำแนะนำดีๆ ของคุณ ปลาแมว ไว้และจะพยามทำให้ได้ค่ะ

คนเราเมื่อมีทุกข์ มันก็เหมือนเส้นผมบังภูเขา (พอดีนอนไม่หลับค่ะ กำลังคิดว่าพรุ่งนี้จะทำ
ยังไงดี จะขายอะไรดี อยู่) ก็เลยเข้ามาอ่านเม้นท์

 

ผมทำมา ๓๐ ปี สวดพระคาถาเงินล้าน แต่แค่ พอกินพอใช้ สวดแค่ ๙จบ แต่หลังเริ่ม พ.ศ.๒๕๕๐ สวด ๑๐๘ จบบ้าง ๒-๓ ครั้งบ้าง ฐานะ เริ่มดีขึ้นไปตามลำดับ เคยทำบุญ ๑-๕-๑๐-๒๐-๕๐-๑๐๐ บาท แต่เดี๋ยวนี้ ทำ พันสองพัน -บ่อยๆ นานๆ หมื่นสองหมื่น นานๆครั้งหรือหลายนานๆ เป็นแสน มันยังสบายใจ ได้เป็นเป็นปรกติครับ ถ้าเราเอาจริง ถ้าไม่ขี้เกียจ ตามที่หลวงพี่เล็กท่านว่าเลยครับสมปราถนาแน่นอนครับ ขอยืนยัน นั้นเลย


ถ้าคุยเรื่องนี้ ๓ วัน ๓ คืน ยังไม่จบเลยครับ เพราะผมได้ลองมา ๑๐๐ กว่าชนิดแล้ว ได้เจอ ทั้งวิบากกรรม ใช้กรรม และไปสร้างบุญใหม่ ทุกที่ที่ผมไป ถ้าบุญให้ผล ทำอะไร มันดีไปหมด เป็นนักบวช ปฏิบัติธรรม เหมือนจะได้มรรคผล สำเร็จง่าย พอกรรม ให้ผล มันอยู่ไม่ได้ แม้เป็นนักบวช เพราะมันแค่ฌาณโลกีย ทำอะไร ก็ไม่สำเร็จ มีแต่ปัญหาชีวิต ยุ่งเหยืองไปหมด ถ้าคุยที่นี่ เขียนหนังสือ ๓ เล่มใหญ่ๆ ก็ไม่จบ ทั้ง ป่าไม้ ตำรวจ เจ้าหน้าที่แทบทุกชนิด กลั่นแกล้ง แบบ ฆ่ามันให้ตายไปเลย ทั้งนักบวช เสื้อเหลืองเสื้อลาย


เจอมาทุกรูปแบบ แต่ก็ไม่วายครับ ทั้งท้อ ทั้งถอย สำผัสมาหมด เวลาท้อ หักมุมกลับ บางทีก็ทำตามมัน ประชดชีวิต สารพัด แต่ไปไม่รอดครับ บางครั้งถอย ยอมมัน แล้ว มาตั้งหลัก ลุก ขึ้นสู้กับมันต่อ แบบชนิด แพ้มันตลอด นานๆที ถึงจะชนะ ฝนตก ฝนแล้ง ของทำมา สัตว์กินยังไม่พอ คนยังลักขายอีก เฮ้อชีวิต ที่ผ่านมา เป็นกำไลชีวิต ที่ต่อสู้มาได้อย่างไร มาหลังๆ ยอมรับกฎของกรรม ไม่ยอม ก็ต้องยอม ไม่รับก็ต้องรับ มันไม่มีทางเลือกอีกแล้วครับ เรียนถูก เรียนผิด แก้ด้วยตนเอง ผู้อื่นได้แต่บอก ตนเท่านั้น ต้อง แก้ ต้องทำ ตนเป็นทีพึ่งแห่งตน

 

ไม่เป็นไรครับ สู้ก็ได้ สู้ไม่ได้ ก็ถอย เอาแรง มาตั้งหลักใหม่ ได้กำลัยชีวิต มีกำลัง มีแรง ก็ทยาน สู้ให้สุดขีด หนีชีวิตให้ สุดขั้ว เดี๋ยวก็มีกำลัง ใจขึ้นมาเอง จงดู คนที่ เขาต่ำ หรือจน กว่าเรา เรายังดีกว่าคนอื่นอีกเยอะครับ คนไทยที่หาเช้ากินค่ำ ยังมีอีกนับล้านคนครับ แค่นี้ จิ๊บๆครับ แต่มันหนักสำหรับคุณ คนเมืองกาญ เมืองกาญ เป็นแดน ทรัพย์ ยังมีทางเลือกอีกเยอะแยะครับ :cool:


ผมไม่ได้มาอวดตัว แต่อยากบอกว่า ผมทำงานมา มากเหลือเกิน ทำนาทุกชนิด จนกระทั่ง แบบสมัยใหม่ ตอนนี้เลิกมาหลายปีแล้ว รับจ้างขุดดิน แทงล่องสวน ฟันป่า เกษตรแทบทุกชนิด สัตว์ไม่ได้เลี้ยง ช้างแพะแกะ เท่านั้น นอกนั้น ที่ทางโลกเขา เลี้ยงกัน ผมทำมาแทบไม่เหลือ ทั้งเป็นลูกจ้าง และเลี้ยงทำเป็นของตนเอง เลี้ยงตั้งแต่ม้าลงมาครับ อยู่โรงงานอีก หลายโรง หลายแบบ ขายของขาดทุนก็บ่อยๆ เสมอตัว ก็มี แล้วแต่ สถาณะการณ์ อีกต่างหาก


เงินเหลือไม่มีไม่ถึง ๑๐ บาทยังมีเลยครับ ต้องไปหาหน่อไม้ ในป่ามาขาย พอให้มีมา เป็นทุน เคยเอาน้ำทะเลหุงข้าวกิน ๑ ครั้ง ได้กำลัยชีวิต ดีครับ พวกเจ้าหน้าที่ หลายหน่วยงาน ยืมมือผมฆ่าผู้อื่น ผมคิดจะจัดการ แบบภาคใต้ ยังเคยคิด ทำเลย แต่ไม่มีขบวนการแบบนั้น ผมคิดที่จะการบางจังหวัดด้วยซ้ำ มาตอนหลังจึงถีบตัวเองไปประชุม ร่วมองค์กรต่างๆ เพื่อต่อสู้ กับพวก เจ้าหน้าที่เลวๆ อย่างน้อยก็ ๑๐ กว่าองค์กร ผมคิดจะล้างบาง พวกเลวๆแล้วไปอยู่ป่า แต่ก็รอดมาชนิด หวุดหวิดๆๆๆ อันนี้ไม่ได้ ให้เชื่อ ให้เอาไป เทียบเคียง กับชีวิตของคุณ เท่านั้นครับ

 

ขออนุญาตินำเรื่องของ....ชะตากรรมพระเอกเจ้าชายนิทรา "อโนเชาว์ ยอดบุตร" หลังสิ้นแม่บังเกิดเกล้า มาให้อ่านเพื่อให้รู้ว่า ยังมีคนที่เหนื่อยและท้อแท้กว่าเรามากครับ

เป็นเวลากว่า 26 ปีมาแล้ว ที่อดีตพระเอกดาวรุ่ง เจ้าของรางวัลพระสุรัสวดี ประเภทผู้แสดงประกอบชายยอดเยี่ยม ปี 2525 "อโนเชาว์ ยอดบุตร" นอนแน่นิ่งเป็นเจ้าชายนิทรา หลังประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

เรื่องราวของพระเอกหนุ่มยังได้รับความสนใจจากสื่อมวลชนและประชาชนอย่างต่อเนื่องโดยเฉพาะเรื่องความรักและทุ่มเทจากผู้เป็นแม่ "อำไพ ยอดบุตร" ซึ่งเฝ้าดูแลพยาบาลลูกชายคนเล็กของครอบครัวด้วยตนเอง แม้วัยจะล่วงพ้นมาถึงปีที่ 88 แล้ว

กระทั่ง เมื่อวันที่ 2 เมษายน ที่ผ่านมา "แม่อำไพ" มีอาการไอมาก เหนื่อย และหอบอย่างรุนแรง ลูกๆ หลานๆ จึงพาเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล และแพทย์ได้ตรวจพบว่าเป็นมะเร็งปอดขั้นสุดท้าย

"ตลอดเวลาที่แม่รับการรักษาตัว ทางครอบครัวได้ปิดไว้ไม่ให้ท่านรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เพราะถึงแม้แม่จะมีโรคประจำตัวอย่างโรคหัวใจ ซึ่งเป็นมานานกว่า 10 ปีแล้ว แต่สำหรับโรคมะเร็ง เป็นโรคที่คุณแม่ไม่อยากเป็นเลย เพราะกลัวว่าจะอยู่ไม่ได้นาน" เป็นคำบอกเล่าของลูกสาวคนที่ 3 "เอื้อมพร ยอดบุตร" หรือ "พี่เล็ก" ซึ่งภายหลังรับหน้าที่ดูแลน้องชายคนเล็กต่อจากแม่ ซึ่งเสียชีวิตในวันที่ 14 เมษายน ที่ผ่านมา

"พี่เล็ก" ยังเล่าอีกว่า แม่จะสอนให้ลูกๆ ทุกคนรักกัน ไม่ให้ทอดทิ้งกัน อดทน ไม่กระทบกระทั่งกัน แม่บอกว่าความสุขของแม่คือการได้เห็นลูกๆ ทั้ง 8 คน รักกัน

ด้วยความดีดังกล่าว "คุณแม่อำไพ" จึงได้รับการคัดเลือกจากสภาสังคมสงเคราห์แห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์ให้ได้เข้ารับประทานรางวัล "แม่ดีเด่นแห่งชาติปี2545 ประเภทแม่ผู้มีความมานะอดทน ขยันหมั่นเพียร" จากพระวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าโสมสวลี พระวรราชาธินัดดามาตุ

นอกจากนี้ กรุงเทพมหานครยังได้มอบเกียรติบัตรเชิดชูเกียรติ ยกย่องให้เป็น "แม่ตัวอย่างผู้เสียสละและพากเพียร" เนื่องในวันแม่แห่งชาติ ประจำปี 2550 อีกด้วย

 

คุณแม่ของอโนเชาว์ ยอดบุตร เหนื่อยมาไม่ต่ำกว่า 26 ปี เพียงแค่หวังให้ลูกชายฟื้นจากเจ้าชายนิทรา

26 ปี.........สำหรับความรักของแม่

26 ปี.........สำหรับความหวังของแม่

26 ปี.........สำหรับทุกข์ที่แม่แบกไว้

26 ปี.........ที่ยังไม่จบ และไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่

ผม...ผงธุลี เอาเรื่องนี้มาให้อ่าน เพราะอยากให้รับทราบถึงคนที่ทุกข์กว่าเรา ที่ยังมีอีกมากกมายนัก เรื่องนี้ที่นำมาเพราะมีทั้งความรักของแม่ ความทุกข์ของแม่ที่ชราแต่ก็มีความหวัง (ซึ่งความหวังก็ดับลงไปพร้อมกับคุณแม่)

ความทุกข์ของคุณอโนเชาว์ ยอดบุตร ที่ต้องมานอนอย่างไม่รู้ว่า ตัวเองจะรู้ตัวเมื่อไหร่

ความทุกข์ของพี่ๆน้องๆที่ต้องมาดูแลต่อจากคุณแม่ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะจบเมื่อไหร่

 

เห็นด้วยค่ะ ตอนบุญให้ผลอะไรก็ดีไปหมด พอกรรมให้ผลแม้เป็นเทวดาก็ยังตกสวรรค์ สิ่งที่ทำได้คือฝึกใจอย่างไรให้รับกับสถานการณ์ที่มันมีขึ้นมีลงไ้ด้ตลอดเวลา ไม่ใช่ขึ้นก็พอง ลงก็เหี่ยวเช่นนี้ (กำลังเป็นอยู่ ตอนขึ้นก็พองเต็มที่พอลงก็เหี่ยวไปเลย) แต่คงไม่ได้ฝึกกันวันสองวันแล้วจะได้เลยก็คงต้องใช้เวลาแล้วก็ความอดทนต่อไป

 

ชีวิตคนเรา ต้องมีสติ ต้องระวัง ต้องไม่ประมาท

1 เวลาผลบุญให้ผล ร่ำรวยมีเงินทองมาก ทำอะไรก็ดี ให้ระวังอย่าประมาท พญามารกิเลสในใจเรามันกำลังรอโอกาส นำเราไปสู่ทางที่ชั่ว ด้วยการ เสพกามราคะ เสวยสุขเต็มกำลัง สุดท้ายจะทุกข์ เพราะประมาท และนำกำลังบุญที่มีไปใช้ในทางที่ผิด

2 เวลาวิบากกรมไม่ดีให้ผล ให้ระวังไม่ประมาท ดวงชะตาจะตกชีวิตตกต่ำ แต่อย่าให้จิตตก ให้รักษาจิตไว้ให้ดี หมั่นสวดมนต์ภาวนาไว้ ปฏิบัติธรรมไว้ให้ดีแล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี

3 สุดท้ายผู้ไม่ประมาท ไม่ว่าจะจนสุดๆหรือมั่งมีวาสนารำรวยดีพร้อมบริบูรณ์สุดๆ ก็เป็นเรื่องธรรมดาของมัน เราไม่ได้สนใจในสิ่งที่เรามี เราสนใจแค่ว่า เราได้สวดมนต์ รักษาศีลไม่ทำบาบ ทำความดี ทำบุญไหว้พระ ชำระจิตใจเราทุกวัน มากยิ่งขึ้นหรือยัง นี่แหละคือความสุขอันประเสริฐของเรา
คือพรหมจรรย์ของเรา

 

ดิฉันเชื่อว่าทุกคน ณ ทีนี้เคยผ่านและเคยได้รับความทุกข์อย่างสุดใจกันมาแล้วและเพราะทุกท่านมีธรรมะ ในหัวใจ ในยามทุกข์เรากำหนดรู้ ทำให้เราอยู่ได้อย่างไม่สะเทือนใจนัก เพราะยังละไม่ได้ซึ่งกิเลสทั้งหมด แต่มีสติที่จะคิดและรู้ว่าปัญหาคืออะไร ต้องเดินอย่างไร จึงจะเจอทางออก ปฎิบัติอย่างไรไม่ให้เจอทางตัน สำหรับดิฉันเองก็อาศัยความเพียรเป็นสิ่งสำคัญ โดยพยายามคิดดีทำดี ปฎิบัติดี ปฎิบัติชอบ ที่ต้องใช้คำว่าพยายามเพราะว่าต้องพยายามอย่างมากจิงจิงนะคะช่วงแรกๆ หลายหนเหนื่อยแสนเหนื่อย โดยมากจะเป็นที่ใจ ทั้งงานประจำ ทั้งเรื่องครอบครัวพี่น้อง เรียกได้ว่าชีวิตประจำของเรานั้นเหมือนนั่งเรืออยู่ในทะเล ทะเลสงบบ้าง มีขึ้น มีลง คลื่นซัดเข้ามาแรงบ้างเบาบ้าง บางทีมีพายุ ก็หนักหน่อย ทั้งหนาว ทั้งป่วย ทั้งเครียด ว่าถ้าเจอพายุแรง ๆ และพลัดตกน้ำ จะจมน้ำตายหรือเราจะรอดไหมหนอ?? มีแค่ใจของเราเท่านั้นที่มีศรัทธา ว่าฉันต้องผ่านได้แน่ อย่าได้คิดเลยว่าเราจะพึ่งใครได้บ้าง ตนแลเป็นที่พึ่งของตน ต้องฮึดและตะกายขึ้นฝั่งให้ได้ แม้ว่าจะต้องขึ้นมาสู้ชีวิตบนฝั่ง และเปียกปอนนอนอยู่หลังติดพื้นทราย ก็จำเป็นต้องยกเท้ายันปัญหาไว้ก่อน..อย่างน้อยปัญหาจะยังไม่ทับถมเราให้จมดินทันที ยังมี 2 มือ 2 เท้าที่สู้กับชะตากรรมของชีวิตอยู่..แม้จะเมื่อยก็ต้องทน จวบจนเมื่อแดดส่อง ฟ้าใสสว่าง เสื้อผ้าแห้งเพราะแรงลมและแสงแดด ถึงตอนนั้นเราจะวางมือเท้าลง และลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบ ๆ กายเพื่อเรียนรู้และดูว่า เอ๊ เราจะลุกยังไงหว่า..ก็ขอนั่งยัน ยืนยันอยู่ดีนะคะว่า ก็จะมีแค่ 2 มือของเราเท่านั้นที่จะพยุงตัวเราให้ลุกขึ้นมายืนได้ แม้จะยืนและเดินสะเปะสะปะ เพราะพื้นยังเป็นทราย เราก็ประคองตัวเราไปให้ถึงถนนหลักให้ได้ ก่อนจะถึงพื้นคอนกรีต เราต้องผ่านพื้นยางมะตอยก่อน นิ่ม ๆ พอให้เดินถนัดขึ้น พอถึงพื้นคอนกรีต นั่นละ เราจะเดินได้อย่างมั่นคงและถาวร หากว่ายังพอได้สั่งสมบุญมาบ้าง ระหว่างทางก็อาจจะมีคนยื่นมือเข้ามาช่วย ส่งอาหารให้บ้าง ปัจจัยให้บ้าง มีที่ให้พักค้างชั่วคราว ให้มีกำลังที่จะก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคงและถาวร... ขอให้ทุก ๆท่าน เชื่อและศรัทธาในผลของกรรมดีและวันนึงเราจะหลุดพ้นกันนะคะ >_<

 

กรรมในอดีต ให้ผลในปัจจุบัน ทั้งดี และ ร้าย

ส่วนการกระทำในปัจจุบันนี่แหละ จะให้ผลในอนาคต

เหมือนเริ่มปลูกต้นไม้ไว้ข้างเรือน เลือกดินที่ดี ใช้เมล็ดพันธุ์ทึ่ดี ดูแลอย่างถูกต้อง สักวันย่อมได้กินผล

ควรจะหักห้ามใจ ระวังใจ ไม่ให้ความทุกข์ในตอนนี้มันบีบคั้น ให้เราไปสร้างกรรมชั่วเพื่อความอยู่รอดอย่างผิดศีลธรรมก็พอครับ เอาตามพอสมควรของสังคมนะครับ

 

เปลี่ยนไปขายอย่างอื่นที่ไม่ต้องสั่งเขาฆ่าทั้งทางตรงหรือทางอ้อมดีกว่ามั๊ยครับ...
ขอขมาขออโหสิกรรมครับ

 

ขายไม่ดี ก็ แจกไปเลยครับ เป็นทานบารมี พอคนเขากินแล้ว เขาชอบ เขาก็มาอุดหนุน ยิ่งให้ยิ่งได้ ยิ่งตระหนี่ ก็ยิ่ง อด

"ทาน" การให้ เป็นปฐมบทเริ่มต้น
แห่งการลดความยึดมั่นถือมั่น
ที่มีอยู่ในตัวของเราได้เป็นอย่างดี
คนที่ไม่รู้จักการให้ ย่อมไม่ได้
ซึ่ง "พระบารมี"​

 

อนุโมทนา สาธุ ครับ
เห็นด้วยเลย ครับ

 

========

กล่าวได้ดีครับขอชื่นชมครับ

นี่แหละคือสัจจธรรมที่แท้จริงครับ พระพุทธเจ้าจึงกล่าวว่า ตนนั้นแลเป็นที่พึ่งแห่งตนครับ สาธุครับ