@@..คำครู ผู้ชี้-นำ-อุปถัมภ์ สู่พระโพธิญาณ & เรื่องเล่าจากกัลยาณมิตร.@@

หลวงปู่จันทร์ เขมิโย กับ ปลาพระโพธิสัตว์


หลายคนคงจะสงสัยว่า การเกิดมาเพื่อบำเพ็ญบารมีเพื่อจะไปเป็นพระพุทธเจ้า ในพระไตรปิฎกที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้นั้น มีจริงหรือไม่ ลองอ่านเรื่องนี้แล้วพิจารณาดู
เหตุเกิดที่จังหวัดนครพนม ณ วัดศรีเทพประดิษฐาราม โดยท่านเจ้าคุณพระเทพสิทธาจารย์ (หลวงปู่จันทร์ เขมิโย) ท่านเล่าเอาไว้ว่า มีอยู่คืนหนึ่งท่านกำลังทำสมาธิกรรมฐาน ก็ปรากฏภาพนิมิตขึ้นในสมาธิ เป็นภาพของแอ่งน้ำกำลังแห้งมีปลาอยู่ ๖ ตัว เป็นปลาหมอ ๓ ตัว ปลาดุก ๓ ตัว กำลังดิ้นรนกระเสือกกระสนอยู่ ท่านจึงกำหนดจิตถามว่า เป็นคู่เวรคู่กรรมมาทวงหนี้เวรกรรมหรือไม่
ปลาเหล่านั้นตอบว่า พวกเราเป็นพระโพธิสัตว์มาเกิดเป็นปลาเพื่อบำเพ็ญบารมี แต่ถูกกระแสกรรมทำให้ถูกนายบุญช่วย สุวรรณทรรภ จับมาขังเอาไว้ในตุ่มน้ำในสวนกล้วยติดหลังวัด ตอนนี้น้ำกำลังแห้ง ถ้าตายก่อนจะหมดโอกาสบำเพ็ญบารมี
หลวงปู่จึงถามว่า เหตุใดจึงมาปรากฏในข่ายฌานสมาธิของท่าน
ปลาโพธิสัตว์เหล่านั้นตอบว่า พวกเราตั้งจิตอธิษฐานว่า ด้วยกุศลผลบุญที่บำเพ็ญเพียรเพื่อปรารถนาพุทธภูมิในอนาคต ขอให้เราได้ปรากฏในข่ายฌานของผู้ทรงศีล ที่เคยเกื้อกูลกันมาก่อนในอดีตชาติ จึงได้มาปรากฏในข่ายวิถีฌานสมาธิของท่าน
ตอนแรกหลวงปู่คิดว่าเป็นนิมิตมายา จึงอธิษฐานจิตซ้ำว่าถ้าเป็นภาพนิมิตมายาขอให้ดับหายไป ถ้าเป็นนิมิตจริงขอให้ปลาเหล่านี้สวดพระพุทธคุณให้ได้ยิน ปรากฏว่าเมื่ออธิษฐานเสร็จ ปลาเหล่านั้นก็พากันสวดสรรเสริญพระพุทธคุณว่า นโม ตัสสะ ภควโต อรหโต สัมมาสัมพุทธัสสะ ตัวละ ๓ จบเรียงกันไปจนครบหกตัว ท่านได้ยินดังนั้นจึงรับปากว่าจะช่วย
รุ่งเช้าท่านออกบิณฑบาตไปจนถึงบ้านของโยมอุปัฏฐาก วันนั้นลูกสาวของโยมอุปัฏฐากชื่อ เยี่ยม หอมหวล อายุขณะนั้น ๑๐ ขวบ เมื่อใส่บาตรแล้วก่อนที่หลวงปู่จะไปบ้านอื่นต่อ จึงสั่งเด็กหญิงผู้นั้นว่า ตอนสางหลังกินข้าวเสร็จแล้วให้เอาขันน้ำใบใหญ่ๆ ไปหาท่านที่วัดด้วย
หลังจากนั้นเด็กหญิงก็เอาขันน้ำไปที่วัดตามที่หลวงปู่สั่ง เมื่อไปถึงหลวงปู่ก็สั่งว่าให้เอาน้ำใส่พอประมาณและให้ไปขอปลาหกตัวกับนายบุญช่วย ที่ขังเอาไว้ในตุ่มน้ำในสวนกล้วยติดกับหลังวัด ซึ่งเด็กหญิงผู้นี้ก็รู้จัก พร้อมกำชับไว้ด้วยว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตามต้องเอาปลามาให้ได้
เมื่อเด็กหญิงไปถึงพบนายบุญช่วย จึงบอกว่าเจ้าคุณปู่ให้มาขอปลาหกตัว เป็นปลาหมอ ๓ ตัวปลาดุก ๓ ตัวที่ขังไว้ในสวนกล้วย นายบุญช่วยแปลกใจ แต่ก็บอกว่าไม่รู้ว่าปลามีหรือไม่ ถ้าไม่มีให้กราบเรียนหลวงปู่ด้วยว่าไม่มี แล้วไปที่สวนกล้วย
พอไปถึงกระต๊อบท้ายสวน นายบุญช่วยก็นึกได้ว่าตนเคยไปหาปลาและได้นำมาขังไว้จริง แต่นานแล้วจนลืม จึงอุทานว่าหลวงปู่เก่งจังที่รู้ว่าตนขังปลาไว้จนลืมไปแล้ว จึงรีบไปดูที่ตุ่มกลางกอกล้วย ปรากฏว่าเห็นปลาอยู่หกตัวตามที่หลวงปู่บอกมาจริง จึงจับปลาใส่ขันให้เด็กหญิง แล้วตามมาจนถึงวัด
เมื่อพบหลวงปู่ จึงบอกว่าหลวงปู่เก่งที่รู้ว่ามีปลาถูกขังจนลืม
หลวงปู่บอกว่า ท่านไม่เก่ง ปลาเหล่านี้ต่างหากที่เก่ง เพราะสามารถส่งกระแสจิตไปขอความช่วยเหลือจากท่านได้ โชคยังดีที่ยังไม่ได้เอาไปทำอาหาร เพราะจะเดือดร้อนทั้งครอบครัว จากนั้นหลวงปู่ก็ทำน้ำมนต์พรมให้ปลาแล้วอธิษฐานให้ปลานั้นปลอดภัย สามารถบำเพ็ญบารมีต่อได้จนหมดอายุขัย แล้วนำไปปล่อยที่แม่น้ำโขง น่าแปลกคือ เมื่อปล่อยปลาลงน้ำแล้วแทนที่มันจะรีบว่ายหนี กลับพากันกระโดดขึ้นเหนือน้ำสามครั้งเหมือนกับจะแสดงการคารวะหลวงปู่ จากนั้นก็พากันว่ายน้ำหายไป
..............
จาก...หนังสือ “ชีวประวัติและปฏิปทาหลวงปู่จันทร์”
คณะศิษยานุศิษย์พิมพ์อุทิศถวายท่านเจ้าคุณปู่
พระเทพสิทธาจารย์ (เขมิยเถระ จันทร์ สุวรรณมาโจ)
ในงานเสด็จพระราชดำเนินพระราชทานเพลิงศพพระเทพสิทธาจารย์
ณ เมรุวัดศรีเทพประดิษฐาราม อำเภอเมือง จังหวัดนครพนม
วันเสาร์ที่ ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๒๒ ฉบับพิมพ์ปี ๒๕๕๐

 

ไม่เกินวิสัยแห่งกรรม
การอธิษฐานขออะไรก็ตาม ครูบาอาจารย์สอนไว้ว่า เมื่ออธิษฐานสิ่งที่เราปรารถนาเสร็จแล้วให้พูดตบท้ายว่า “ถ้าไม่เกินวิสัยแห่งกรรมได้โปรดเมตตาสงเคราะห์...ให้สำเร็จด้วยเถิด” คำนี้จะไม่ดูเป็นการไปสั่งบังคับท่าน แล้วโอกาสสำเร็จจะมีมากกว่า

คำสอนของพระอาจารย์เอ

 

ที่มา https://youtube.com/@Uttayarndham?si=yGtQMcYpKICxEc1j

 

https://www.youtube.com/shorts/LWMsyOF-uAk?feature=share

 

"..พระพุทธเจ้าต้องการให้จิตมันเห็นจิต มันไม่เห็นให้บริกรรมให้เห็น ต้องการให้มันเบื่อหน่าย ให้มันเห็นว่าไม่ใช่ตน สิ่งเหล่านี้ ธาตุทั้ง ๔ ก็ดี ล้วนตกอยู่ในไตรลักษณ์ทั้งนั้น อายตนะก็ดีตกอยู่ในไตรลักษณ์หมดทั้งนั้น เรามาสำคัญว่าหู ว่าจมูก ว่าตา ว่าลิ้น ว่ากาย ว่าใจเป็นของเรา เป็นเหตุให้ยึดมั่นถือมั่น นั่งก็ให้มีความเจ็บ เจ็บบั้นเอว ปวดหลัง ปวดเอว ปวดขาอะไรนั้น สมาธิก็ต้องออก ท่านจึงให้สู้มัน ไม่ต้องหลบมัน เราจะสู้ข้าศึกก็ต้องอย่างนั้นแหละ ต้องมีขันติความอดทน ทนสู้กับความเจ็บปวดทุกขเวทนา ดูมัน จิตมันถูกอันใดอันหนึ่ง จะหาความสุขใส่ตนก็มีแต่ฝึกฝนทรมานตนนั่นแหละ พระพุทธเจ้าท่านว่า สจิตฺตปริโยทปนํ เอตํ พุทฺธานสาสนํ ให้ทรมานจิตฟอกฝนจิตของเรา ฝนจิตให้มันว่าง ให้มันรู้เท่าความเป็นจริง ไม่ยึดมั่นถือมั่น จิตนั่นแหละจะทำประโยชน์มาให้ในชาตินี้ คือนำความสุข คือนิพพานมาให้ หรือจิตเรายังไม่พ้น ก็จะนำสวรรค์มาให้ นำเอาความสุขมาให้ตราบเท่าตลอดเวลา ตราบเท่าชีวิต แล้วมีสติคติโลกสวรรค์เป็นที่ไป..''
====================
หลวงปู่ขาว อนาลโย
วัดถ้ำกลองเพล อำเภอเมือง จังหวัดหนองบัวลำภู

 

ที่มา https://www.youtube.com/@Power_of_Buddha

 

https://www.youtube.com/shorts/CyxIzkSza40?feature=share

 

ที่มา https://www.youtube.com/@noina456

 

...อย่าอ้าง ว่าตนเป็นพุทธภูมิ

เมื่อตนยัง.....มีจิตใจยังไร้เมตตา ไร้พรหมวิหาร
ทำทุกอย่างเพื่อลาภสักการะของตน
ฟาดฟันตอบโต้ทุกชีวิตที่ไม่เห็นด้วยว่าเป็นมาร เป็นคนเลว

มีมานะกล้า เห็นตนไม่เท่าเทียมกับสรรพชีวิต

....หรือ ที่แท้ มองไม่เห็นจิตใจตน ไม่รู้จักตนเองว่า....
แค่ เอาคำว่าพุทธภูมิมาใช้ เพื่อสร้างอัตตาทิฐิ มานะอันแรงกล้า
และกิเลสรูปแบบใหม่ที่สร้างฉาบทา เคลือบตัวตนอันไร้สาระที่ยึดมั่น

 

https://palungjit.org/threads/ปรารถนาพุทธภูมิ.809110/

 

ที่มา https://www.youtube.com/@malamokitchen

 

การสอนเด็กทำสมาธิ เด็กจะได้สภาวะทิพย์หรืออายตนะละเอียดง่ายกว่าผู้ใหญ่

แต่ถ้าคนสอน ป้อนข้อมูลที่เป็นความเห็นส่วนตัวลงไปมาก

ก็เป็นโทษกับเด็ก เหมือนกับการทำร้ายเค้าทางอ้อมได้เช่นกัน



*******************

สมาธิ คือ การรวม ความเห็น ความจำ ความคิด ความรู้(รู้ในสิ่งสัมผัสทางอายตนะทั้งหก) หรือ เรียกภาษาบาลีคือ เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ อันเป็นขันธ์ทั้งสี่ในขันธ์ห้า
เข้าด้วยกันจนเป็นหนึ่ง

ทั้งสี่นี้ เรียกว่า องค์ประกอบของ ใจ


ยังเป็นเครื่องปรุงได้


ถ้าสติสัมปชัญญะ และ การฝึกโยนิโสมนสิการบนทางอริยมรรคยังน้อย
และสมาธิแบบที่ฝึก มักเป็นสมถะแบบที่เรียกว่า อารัมณูปนิชฌาณ
สังขารขันธ์ที่ยังไม่หยุดนิ่งดีตามอริยมรรคมีองค์แปด จะสร้างรูปและนามละเอียดขึ้นมาภายในใจ ให้ยึดเกาะ
ประกอบกับ ยังไม่มีผู้สอนที่เข้าใจ เค้าจะไม่ทราบที่มาที่ไป และวิธีละวางรูปนามละเอียดนั้น การใช้รูปนามละเอียดนั้นอย่างถูกวิธีได้ เมื่อรวมกับกิเลสอาสวะเก่าก็จะเหนียวแน่นขึ้น

ในที่สุด สิ่งที่สัมผัสทางใจ ที่บิดเบี้ยวไปทีละนิดตั้งแต่เด็กๆ จะสร้างตัวตนละเอียดทางอกุศลได้ ยากจะแก้ไข


ขึ้นกับว่า ใครเป็นผู้สอน และ นิสัย วาสนาเก่าของเด็ก ไปทางกุศลหรืออกุศลมากกว่า


ดาบสองคม ที่ขาดการฝึกจากครูที่เชี่ยวชาญ ก็สามารถย้อนกลับมาทำร้ายตนได้

 

“เกิดเป็นมนุษย์ก็อยากได้พร”
”เกิดเป็นเทวดาก็อยากได้พร“
“เกิดเป็นพรหมโลกก็อยากได้พร”
”ถ้ายังไม่ถึงพระนิพพานก็ขอพรตลอดเวลา“
“พวกท่านทั้งหลายจงยินดี ในนิพพาน”
#ไม่เกิดไม่เจ็บไม่แก่ไม่ตาย นิพพานัง ปรมัง สุขัง”
“#สุขใดในโลกเท่าพระนิพพานไม่มี”
#หลวงปู่ศิลาสิริจันโท