89.ญี่ปุ่น(2) : หนาวกับฝน และ ฉันทนได้

๘๙


ญี่ปุ่น(2) : หนาวกับฝน และ ฉันทนได้



​

หลังกลับจากเที่ยวฮอกไกโดผจญอากาศติดลบ 19 องศา ก็ไม่สบายร่วมสองเดือน แต่เอฟเฟคที่ตามมาอีกหลายเดือนก็คือ อาการหายใจไม่อิ่มหายใจไม่ออก ไม่รู้ว่าเกิดจาก panic หรือว่าหลงจากอาการไม่สบาย แต่ตอนที่กลับมาได้ 2 – 3 วัน ก็หลับฝันถึงตอนที่เที่ยวอยู่ที่ฮอกไกโด ขณะเดินอยู่ริมถนนมีหิมะปกคลุม เจอกับผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา มองดูทีแรกเห็นว่าหน้าตาและแขนของเขาถูกหิมะกัดเป็นแผลซีดๆ เลยทักไปว่าจะทายาให้ แต่พอเข้ามาใกล้ๆ ปรากฏว่า เป็นผิวหนังที่ไม่มีหนังกำพร้า มีแต่ชั้นกล้ามเนื้อที่ปราศจากสีเลือด ตากลมๆ ที่ไม่มีเปลือกตา เขาแสยะยิ้มให้เห็นฟันจอบซี่ใหญ่ๆ ถ้านึกไม่ออกให้นึกถึงผิวหน้าแบบเฟรดดี้ ครูเกอร์.... ตื่นจากฝัน นั่งคิด เขาตามกลับมาหรือเปล่า ถึงได้ไม่สบายไม่ยอมหาย ....

​

ตอนนี้ เพื่อนในกลุ่มเที่ยวกำลังไล่สะสมเหรียญวิ่งแบบฟันรัน Fun run ตามงานต่างๆ ก็วิ่งในประเทศอยู่หลายที่หลายจังหวัด เพื่อนก็ชวนสร้อยฟ้ามาลาไปวิ่งและไปเที่ยวด้วย ถ้าเป็นเรื่องเที่ยวหน่ะไปได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องวิ่งไม่สามารถ เพราะว่า ตั้งแต่สร้อยฟ้าฯ เรียนอยู่ชั้นมัธยม 3 เกิดปลายประสาทไม่ทำงาน มีอาการชาที่ฝ่าเท้าจนขึ้นมาเกือบถึงหัวเข่า ฝ่ามือชา แขนและขาอ่อนแรง ทำให้ไม่มีแรงวิ่ง และกระดูกหน้าแข้งรับน้ำหนักกระแทกขณะวิ่งไม่ได้ เป็นแรกๆ เดินแทบไม่ได้ ทรงตัวไม่อยู่ เดินเหยียบอะไรอีกหลายวินาทีถึงจะรู้สึก ตกใจอะไรไม่ได้จะสั่นไปหมด ไปหาหมอให้ยามาทานได้ไม่เท่าไหร่ ใจสั่นมากเลยหยุดยาเอง และปล่อยตามยถากรรม เดินไปโรงเรียนมีแต่คนมองว่าเป็นคนพิการ ผ่านมาเป็นสิบปี อาการเริ่มดีขึ้น เดินเร็วได้ วิ่งยังไม่ได้....

​

 

​

แต่ในที่สุดถูกลากให้มาลงวิ่งจนได้ งานแรกที่วิ่งคืองาน TMC RUN FOR SHARE 2019 เป็นงานวิ่งเพื่อสมทบทุนซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์และสนับสนุนทุนการศึกษาของนักเรียน มีวิ่งระยะ 3 กม. กับ 5 กม. เรื่องอะไรจะลง 5 กม. ก่อนถึงวันวิ่ง ลองไปซ้อมวิ่งที่พุทธมณฑล ก้าวแรกที่ออกวิ่ง เฮ้ยๆๆๆ เราเริ่มวิ่งได้แล้ว กระดูกหน้าแข้งไม่ค่อยรู้สึกว่าเจ็บและร้าวเหมือนจะหักแล้ว แต่วิ่งได้ไม่เกิน 100 เมตร ต้องหยุดวิ่งมาเดินบ้าง ไม่ได้ออกกำลังมานานมาก เหนื่อย กลัวเป็นหอบและหายใจไม่อิ่มขึ้นมาอีก จึงเดินบ้าง วิ่งบ้าง.... ถึงวันลงวิ่งจริง ใช้วิธีเดินบ้าง วิ่งบ้าง ลากสังขารผ่าน 3 กม. ไปได้ ด้วยเวลาชั่วโมงครึ่ง แต่....เอ่อ.... ไม่น่าจะใช่แล้ว ตอนขายังเดินไม่ค่อยออก เคยจับเวลาเดินอย่างเดียว 1 ชั่วโมงได้ระยะทางตั้ง 4 กม. สงสัยวิ่งเกิน...

​

 

ย้อนกลับมา ที่กลุ่มเพื่อน ตอนนี้กำลังฟิตเรื่องวิ่งกัน และกลุ่มนี้มีแผนที่จะไปเที่ยวญี่ปุ่นกันอีก จึงผนวกเรื่องวิ่งไปด้วย ประจวบเหมาะไปเจองาน Fujisan Marathon 42 km. แต่มีวิ่ง charity fun run 12 km. คือวิ่งเพื่อการกุศล ก็ถูกลากให้เข้าร่วมวิ่งด้วย โดยสมัครผ่านแพคเกจทัวร์ของ HIS ทีแรกสร้อยฟ้าฯ ขอไม่วิ่งเพราะเป็นระยะที่ค่อนข้างไกล ประกอบกับโรคประจำตัวและเป็นหอบด้วย จะไปเป็นตัวถ่วงเสียเปล่าๆ แต่เพื่อนก็ไม่อยากทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียว สร้อยฟ้าฯ จึงตัดสินใจ วิ่งก็วิ่ง แต่ทางทัวร์ขอใบรับรองแพทย์ว่าสามารถวิ่งได้ ก็เลยไปขอกับโรงพยาบาล หมอบอกลุ้มใจ ไม่อยากให้เสี่ยง เพราะถ้าเป็นหอบขึ้นมาระหว่างวิ่ง ก็ตายๆๆๆๆๆ สุดท้ายหมอก็ออกให้แต่มีข้อแม้ว่าต้องมียาพ่นขยายหลอดลมติดตัว ....

อืมม แต่ระยะวิ่ง 10 กม. เขาเรียกว่า มินิมาราธอน ไม่ใช่เหรอ ??? ....

​

 

ขอทบทวนไทม์ไลน์ก่อนเที่ยว....

6 เดือนก่อนวันเดินทาง ตรวจ passport ปรากฏว่า จะหมดอายุ เลยไปต่อไว้ ส่วนเรื่องแผนเดินทาง แผนเที่ยว การคอนแทร็คกับทัวร์ ก็ปล่อยให้เพื่อนจัดการไป พวกเราใช้วิธีไปเที่ยวกันเองก่อนถึงวันนัดของทัวร์ แล้วใช้บริการทัวร์ในเรื่องของการลงวิ่ง พอหมดแพคเกจของทัวร์ ก็เที่ยวกันเองต่ออีก 2 วัน

3 เดือนก่อนเดินทาง ไปขอหนังสือรับรองแพทย์ อัดวิตามิน ซี กันเป็นหวัด ขนเสื้อผ้าออกมาเลือกจะใช้ตัวไหน หรือจะซื้ออะไรเพิ่ม ไม่ได้เอาเสื้อหนาวไปเยอะ เพราะไม่ได้เจอหิมะ ถึงอย่างไรอากาศจะอยู่ที่เลขตัวเดียว ดูพยากรณ์อากาศล่วงหน้าของญี่ปุ่นบอกว่ามีฝนตกด้วย จริงเหรอ ?? ไม่มั้ง ....

1 เดือนก่อนเดินทาง จับตาดูอัตราแลกเปลี่ยนเงิน ซึ่งตอนนี้ค่าเงินบาทแข็งค่า

ครึ่งเดือนก่อนเดินทาง แลกเงินเยน แต่วันรุ่งขึ้นค่าเงินแข็งขึ้นอีก เซ็งเลย

1 อาทิตย์ก่อนเดินทาง เช็คกล้อง ใช้กล้องใหญ่ 1 ตัว เลนส์เดิม 10-22 มม. แล้วแบก 70-200 มม. F2.8 ไปด้วย เมม 64 กับ 32 gb กล้องเล็ก 1 ตัว เลนส์ 18-55 มม. เมม 32 gb กล้องมือถือ S7edge กับ A80…. จัดกระเป๋าเดินทาง เอาเสื้อขนเป็ดไปตัวเดียว เสื้อเจ๊คเกตแบบกันน้ำกันลม ฮีทเทค เสื้อยืด เสื้อสเวตเตอร์ ชุดนอน ถุงเท้า 7 คู่ รองเท้าวิ่ง 1 รองเท้าหนัง 1 หมวก 1 ถุงมือ 1 ขาดไม่ได้ ยาธาตุน้ำขาว 1 ขวดใหญ่กับ 1 ขวดเล็ก ยาพ่นแก้คัดจมูก คราวนี้ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไม่ได้เอาไปด้วย เพราะมีการตรวจเข้มเรื่องอาหารนำเข้าที่มีส่วนผสมของเนื้อสัตว์ ถ้าเจอถูกเข้าห้องเย็น จึงไม่เสี่ยงดีกว่า

1 วันก่อนเดินทาง ไม่ได้เตรียมอะไรอีก เพราะเอากระเป๋าไปฝากที่บ้านเพื่อนแล้ว

​

 

​

วันเดินทาง 20 พฤศจิกายน

ขับมอไซด์ไปรวมพลที่บ้านเพื่อน แล้วเดินทางไปสนามบินดอนเมือง ก็ไม่ได้ถ่ายรูปกับเทวดาเกษียรสมุทรสักกะที ถึงสนามบินเกือบ 3 ทุ่ม รอเคาน์เตอร์เปิด ขาไปพวกเราใช้บริการของ SCOOT เที่ยวบิน TR 868 (DMK-NRT) เป็นเครื่อง Boing 787-8 Dreamliner ชั่งน้ำหนักกระเป๋าเดินทาง เรียบร้อย ก็ไปหาอะไรกินรองท้องนิดหน่อย ก่อนเข้าผ่าน ตม.เหมือนเดิน ปลดทรัพย์ เข้าเครื่องสแกนสรีระ ก็ผ่านจุดตรวจต่างๆ ได้โดยราบรื่น ระหว่างเดินไปเกท 24 หาซื้อขนมของกินขึ้นเครื่องไปด้วย บนเครื่องเหล่านางฟ้าไม่ได้พูดภาษาไทยและอาหารบนเครื่องราคาสูงกว่า...

เดินมาถึงเกทเกือบเที่ยงคืน ผู้โดยสารส่วนมากเป็นคนไทย มองออกไปนอกอาคารเห็นนกยักษ์ของเรามาเทียบท่าคอยอยู่แล้ว สักพักเกทเปิด ถึงเวลาขึ้นเครื่อง เครื่องออกตามกำหนด 00.30น. ไม่เลท ไม่ดีเลย์นะจ๊ะ....

​

 

21 พฤศจิกายน

หลับๆ ตื่นๆ ใกล้ถึงบางช่วงมีขรุขระเหมือนนั่งรถเมล์ลงสะพานสูงเร็วๆ เพราะเจอกับอากาศแปรปรวน มาถึงสนามบินนานาชาตินาริตะ 6 โมงนิดๆ ยังไม่ได้อัพเดทเวลา บวกไป 2 ชั่วโมง ก็เป็น 8 โมงเช้านิดๆ ตามเวลาท้องถิ่น ก่อนเครื่อง Landing ลงรันเวย์ กัปตันก็รายงานสภาพต่างๆ เป็นภาษาอังกฤษ ยาวปรื๊ดดด ฟังไม่ทัน รู้แต่ว่า ภาคพื้น 10 องศา พอลงจากเครื่องได้ พวกเราก็วิ่งหาห้องน้ำ เข้าทำกิจวัตรประจำวัน แล้วมานั่งจับกลุ่มเปลี่ยนซิมเน็ทไม่อั้นโซนเอเชีย แต่ว่าของกินที่ซื้อมาก่อนขึ้นเครื่องยังเหลืออีกมาก และตอนเข้า ตม.ก็ต้องทิ้ง ทำไง ต้องนั่งกินให้หมด ผู้โดยสารคนอื่นๆ ที่ลงเครื่องมาพร้อมกัน เดินเข้า ตม.กันเกือบหมดแล้ว ชั่งเขาสิ เรา 5 คนไม่รีบ ค่อยๆ นั่งกินไป ผู้โดยสารจากเครื่องบินลำอื่นๆ ก็เริ่มทยอยเดินกันมาเรื่อยๆ พวกเราก็ไม่รีบ ให้ไปกันก่อนเลย จนไม่รู้ว่าเครื่องบินกี่ลำแล้วที่ลงมา

พอจัดการกับขนมเสร็จแล้ว พวกเราก็พากันเดินเข้า ตม. แต่ว่า คนล้นหลามมากมาย ต่อแถวพับคดไปคดมายาวเหยียด ก่อนที่จะเข้าเคาน์เตอร์ มีเครื่องสแกนนิ้ว สแกน passport โดยให้ผู้สูงอายุมาทำงานอำนวยความสะดวกตรงนี้ด้วย รู้สึกดีนะ ทำให้ผู้สูงอายุมีอะไรทำไม่เหงา.... แต่แล้วก็ไม่ทันกับจำนวนผู้โดยสารที่มีจำนวนมาก เจ้าหน้าที่จึงไม่ตรวจเข้มอะไรมากถ้าไม่มีอะไรผิดสังเกต นึกว่าคราวนี้จะจุกจิกถามโน่นนี่นั่นอีก ก็ผ่านได้สบาย มีเกร็งหน่อยนึงนะ เพราะก่อนหน้านี้ได้ยินว่า เขาจะตรวจเข้ม และคนไทยก็อยู่ในกลุ่มที่น่าจับตาด้วย เพื่อนเล่าให้ฟังว่า เพื่อนที่ไปเที่ยวก่อนหน้านั้น เขาให้ผ่ากระเป๋าเกือบทุกคน ก็เลยเกร็ง กลัวยาธาตุน้ำขาวของเราไม่ผ่าน ตม.

​

 

​

พอรวมพลกันครบแล้ว ก็เดินผ่านศุลกากร เขาก็ถามถึงสิ่งของต้องห้ามเหมือนเดิม ผ่านไปเรียบร้อยพร้อมรอยยิ้มของเจ้าหน้าที่และคำว่า thank you… พวกเราไปซื้อตั๋วรถไฟฟ้า Keisei Skyliner เป็นรถด่วน แล้วก็เลยจองตั๋วขากลับด้วยคือตั๋วรถไฟนี้ต้องจองที่นั่ง พร้อมกับซื้อตั๋วรถไฟฟ้าแบบขึ้นไม่อั้น 48 ชม.

พวกเราใช้เวลาเดินทางจากสนามบินนาริตะมาลงที่สถานีอุเอโนะ 45 นาที



.

 

.​

 

.​

 

พอลงจากรถไฟได้ ก็เดินลากกระเป๋าเดินทาง 20 กว่ากิโล กับกระเป๋าเป้สะพายหลังอีกเกือบ 10 กิโล ขึ้นบันได ลงบันได ในสถานีรถไฟใต้ดิน บางช่วงดีหน่อยเป็นบันไดเลื่อน แต่ช่วงขึ้นไปข้างบนส่วนมากจะเป็นขั้นบันได ต้องลากกระเป๋าขึ้นทุลักทุเล

.​

 

.​

 

ตอนช่วงเช้าพวกเราต้องเอากระเป๋าเดินทางไปฝากที่พัก เราพักกันที่ KIKKA Hostel ไปถึงยังไม่ถึงเวลาเช็คอิน แต่เขาก็ให้ฝากกระเป๋าไว้ก่อนได้ พวกเราพักที่นี่ 2 วัน ฝากกระเป๋าเรียบร้อย เช็คกล้องพร้อมถ่าย ก็ออกเที่ยว....

.​

 

.​

 

ที่แรก พวกเราไป วัดเซนโซจิ (Sensoji temple) หรือวัดอาซากูซะ หรือวัดโคมแดง (Asakusa Kannon Temple) มีหลายชื่อจัง ชื่อวัดจริงๆ ชื่อ เซนโซจิ ระหว่างทางเดินไปวัด พวกเราต้องแวะเติมพลังกันก่อน มีร้านอาหารให้เลือกอยู่มากมาย

.​

 

.​

 

.​

 

.​

 

.​

 

​

 

อิ่มแล้วก็เดินเข้าวัดกัน

​

.​