เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอบคุณครับ เชิญติดตามได้เลยครับ...มีแรงใจเขียนถ่ายทอด ไม่หนีหายไปไหนแน่

 

รอติดตามอยู่.....เยี่ยม

 

(ต่อ)...ขุดล้างป่าช้า...เผชิญหน้า"เสือสมิง"!!
----------------------------------------

หกล้อชาวเหมืองยอดทรหด โขยกมาจนมุมอยู่ตรงริมห้วยที่น้ำกำลังใหลครืนครัน ลำห้วยกว้างเอาเรื่อง คนขับกระโดดลงจากรถ เดินมาตบข้างกระบะ
" ขอแรงหน่อย หนุ่มๆ"...แล้วตัวเองก็รีบเดินไปหน้ารถ ปลดสลิงที่วิ๊นซ์ ลากสายเดินลุยน้ำที่ตรงกลางลึกถึงเอวเกือบท่วมหน้าอก ข้ามฝั่งเอาสลิงพันกับต้นไม้ขนาดไม่เล็ก เดินลุยน้ำกลับมาแล้วบอกพวกผมว่า..."ถ้าสลิงลากไม่ไหว ช่วยดันตูดหน่อยนะ"

ทุกคนกระโดดลงจากรถเหลือแต่โชเฟอร์คนเดียวเพื่อทำให้รถมีภาระน้ำหนักน้อยสุด พี่โชเฟอร์ขึ้นรถ เดินเครื่องวิ๊นซ์...เจ้าสลิงด้านหน้าก็ค่อยม้วนพันตัวเองราวกับงูกินหาง ดึงรถหกล้อลงน้ำแล้วฝ่าข้ามกระแสเชี่ยวกรากไปอีกฝั่ง พวกผมเพียงเฮโลเอามือดันตูดคนละเบาๆไม่ต้องออกแรงไรมากมาย พาหนะคันแรกที่นำเราเข้าเหมืองก็ตะกายขึ้นอีกฝั่งง่ายดาย

"พี่ พี่ ออกจากเหมืองทำไง?"...ผมอดถามพี่คนขับไม่ได้ แกตอบง่ายๆ...ก็กลับแบบเดียวกะขาเข้ามาสิเจ้าหนุ่มเอ้ย
รถตะกายต่อไป ขึ้นเนินดินสูงสีแดงเข้มที่กำลังเละได้ที่จากฝนกระหน่ำก่อนหน้า ท้ายรถปัดซ้ายที ขวาที ไม่สามัคคีกับหน้ารถเอาเลย อาศัยความเชี่ยวชาญของผู้ถือพวงมาลัย ทำให้รอดพ้นไปอีก ไม่ตกเขา บนเนินสูงนี้มองไปทางไหนก็มีแต่ป่าเขียวชะอุ่ม ไม่เห็นร่องรอยของเหมืองที่จะไปทำมาหากินว่าอยู่ตรงไหน
"เฮ้ย...มานี่คิดผิดหรือคิดถูกว่ะ"...เจ้าเกียรติหันถามผมกับจอนดังที่ใจนึกตรงกัน ผมสั่นหัวตอบเพื่อนไปว่า
" ไม่ลอง ไม่รู้"!!

 

คิดแบบเดียวกันเลยครับ คนรุ่นเรา ฝรั่งเรียกง่ายๆ สำนวนไทยว่า...นอสเตอเจีย หรือ ถวิลหา อ่านเรื่องเหล่านี้แล้วมีความสุขครับ

 

ขึ้นเขา ลงห้วยไปอีกสองสามหน ผมได้แต่นั่งปลงเวทนาตัวเอง กับอดแปลกใจไม่ได้ว่า มนุษย์ที่ไหนในโลกนี้หนอ มีความอุตสาหะ มานะเข้ามาทำเหมืองถึงในพงไพรลำบากปานนี้ พวกเขาหาแร่กันอย่างไร รู้ได้ไงว่ามีแร่เพียงพอกับการลงทุน....คิดเรื่อยเปื่อยจนหลับสับปะหงกไปอีกนานเท่าใดไม่รู้เพราะไม่มีนาฬิกา ก็สดุ้งตื่นเมื่อจอนเขย่า..เฮ้ย เฮ้ย ตื่นเพื่อน ถึงแล้ว ถึงสักที...
ผมตะกายขึ้นนั่ง ยืนเกาะที่นั่งหลังคนขับมองไปหน้ารถ ภาพเหมืองอันกว้างใหญ่ยามเย็นตะวันรอนปรากฏต่อหน้าราวกับภาพยนตร์ซีนีมาสโคป ทางขึ้นเหมืองเป็นดินลูกรังที่กรุยทางง่ายๆ สองฟากฝั่งทางคือขุมเหมืองที่ขุดแล้ว ลึกหลายท่วมหัวน่าหวาดเสียว แต่ความกว้างของขุมที่ขุดไว้ใหญ่ราวทะเลสาปขนาดย่อมๆลดทอนความน่ากลัวทางสายตาลงไปมาก

เจ้ารถยอดทรหด ทะยานขึ้นไปจอดหน้าเพิงสังกะสีใหญ่พอควร เพิงนี้คือร้านค้าประจำเหมือง เป็นสมัยนี้ต้องเรียกซุปเปอร์มาร์เก็ตชาวดง ทุกคนกระโดดลงจากรถ ผมเดินโคลงเคลงดังเรือต้องมรสุม ต้องเข้าไปนั่งพักในเพิงพักนึง

ไม่มีพิธีรีตรองอะไรมากมาย คนขายของออกมาขนของเข้าร้าน พวกผมคว้ากระเป๋าเดินตามเจ้าจอนไปตามเนินดินเตี้ยๆ บนเนินนั้นเป็นเรือนพักปลูกด้วยไม้ใผ่กับไม้สารพัดชนิดตามแต่จะตัดเอาจากป่าแถวนั้น เรือนพักเป็นแนวยาวชั้นเดียวสามารถรื้อถอนได้ง่ายๆ สร้างเป็นรูปตัวทีสองแถว แถวหนึ่งเป็นของคนไทย อีกแถวห่างกันประมาณสิบก้าว
เป็นของคนงานชาวมอญที่ห้ามเรียกพวกเขาว่า คนพม่าอย่างเด็ดขาด
ผมจองเรือนนอนได้ห้อง นอนกับเจ้าเกียรติ ส่วนจอนกับเพื่อนชาวใต้ที่ต่อมากลายเป็นเพื่อนผมด้วยนอนห้องติดกัน ประตูก็เป็นไม้สังกะสีขัดง่ายๆ เอาตีนถีบก็พัง เป็นที่ซุกหัวนอนอย่างเดียวจริงๆ แคร่นอนก็มีแฝกกั้นเป็นฝาไว้สามด้าน เหลือด้านมุดเข้าไปนอนด้านเดียว แคร่กว้างพอนอนสองคน ต้องกางมุ้ง แม้ยุงไม่มากในช่วงนั้น แต่หน้าฝนไข้ป่าหรือไข้มาเลเรียร้ายแรงเอาเรื่องถึงตายได้เหมือนกัน

รีสอร์ทยอดเยี่ยมระดับห้าดาวกลางป่าทึบแห่งนี้ เป็นที่ซุกหัวนอนของผมถึงสี่เดือนเกือบห้าเดือน...ใจกระหวัดคิดถึงเรือนนอนค่ายทหารที่ในตอนแรกเคยบ่นว่าลำบาก...พอมาเทียบกับที่เหมือง...เรือนค่ายทหารเปรียบดังสวรรค์บนดินทันที

เกือบ150วันที่ผมกลายเป็นชาวเหมือง มีการผจญภัยสุดเหลือเชื่อ พบเจอเรื่องมหัศจรรย์ทั้งทางโลกและทางวิญญาณ สิ่งลี้ลับที่โลกภายนอกมิอาจเข้าใจและเชื่อว่ามีจริง... การต่อสู้กับธรรมชาติทรหดเหมือนแร่ด...อารมณ์ก้าวร้าวของคนดี-คนเลว การเอาตัวรอด ความเห็นแก่ตัว ความกลัว ความรัก- อ่อนโยนดังสายลมที่พัดผ่านให้คลายร้อนและคลายเหงาใจ

ผมจะค่อยๆถ่ายทอดให้รับทราบกันว่า โลกในป่าได้หล่อหลอมให้ผมกลายเป็นนักต่อสู้อีกหนึ่งเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งขึ้นเยี่ยงไร ความเข้มแข็ง มีวินัยที่ผมได้รับจากการรับใช้ชาติ เมื่อมาหลอมรวมกับชีวิตชาวเหมืองกว่าสี่เดือน มันเหมือนชีวิตติดซุปเปอร์เทอร์โบ อะไรก็ไม่กลัวอีกแล้วครับท่าน....

 

ขอบคุณมากครับ ที่สละเวลามาเล่าเรื่องสนุกฯ ลี้ลับ และน่าสนใจ
เป็นกำลังใจให้ครับ

 

เช้าแรกของชีวิตชาวเหมืองทุกคนไปชุมนุมกันหน้าร้านของชำ ซึ่งติดกันเป็นที่ทำการของผู้จัดการเหมืองที่เราเรียกภาษาใต้ว่า..."เถ่าชิ้ว"

คำนี้ไม่ใช่คนใต้เรียกไม่ค่อยถูกครับ...ไอ้เกียรติกับผมเรียกทีไร เป็น"เต้าจิ้ว"ทุกที ดีไม่เป็นเต้าเจี้ยว ต่อไปขอเรียก"ผู้การ"ละกัน ง่ายๆสั้นๆดี

เหมืองแห่งนี้ เจ้าของเป็นคนภูเก็ต พังงา หรือระนอง กระบี่ไม่แจ้งชัด ผมอาจลืมไปแล้วก็ได้ รู้แต่ว่าเรื่องทำเหมืองดีบุกต้องคนสามสี่จังหวัดนี้ที่ชำนาญมากที่สุด คนแถวอื่นอย่าสะเออะอยากเป็น"นายหัว"เชียวนา มีหวังหมดตัวง่ายๆ

การทำงานก็ปราศจากพิธีรีตรองอีก เออเป็นชาวเหมืองมันง่ายจังแฮะ หมายถึงเป็นกรรมกรเหมืองนะครับ ทุกคนเป็นลูกจ้างรายวันหมด ไม่มีใครมีเงินเดือนกิน ไม่ทำงานก็ไม่ได้เงิน ก่อนเข้างานก็ไปลงชื่อที่สมุดบนโต๊ะร้านชำตามกะที่ได้รับมอบหมาย วันไหนไม่มีชื่อตัวเองบนแผ่นกระดาษก็ไม่ได้รับการคิดเงิน

คงอยากรู้ค่าจ้างรายวันสิน่ะ....คนงานมาใหม่ ไม่มีทักษะ วันละ12 บาทครับ อย่าเพิ่งร้องโอ้โหว่าถูกกว่าเงินให้ขอทานสมัยนี้...ยุคนั้นทองบาทละ200 ที่เหมืองเขามีข้าวเปล่าให้ทานฟรีไม่อั้น หุงเป็นกระทะใบบัวสามมื้อกลางลานหลังร้านของชำ อยากกินเมื่อไหร่ตักได้ตลอดเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง ฝนตกก็ย้ายมาที่เพิงของชำ กับข้าวหาเอาเอง

คนงานมีทักษะหน่อยคุมเครื่องยนต์ได้15บาท... ถ้าขับรถแทรคเตอร์เป็นได้ 25-30บาทแล้วแต่อายุงาน เป็นรถแทรคฯแคทเทอร์บิวล่า หามีรถแม็คโครให้เห็นเช่นปัจจุบันนี้ไม่....ไอ้ตีนตะขาบแคทฯนี่แหละที่ทำลายป่า-ภูเขา เป็นลูกๆราบพณาสูรย์เป็นหน้ากลองทุกทิศที่มันคืบคลานเข้าไป

พวกซ่อมเครื่องเป็นเรียกเอ็นยิเนียร์มีรายได้สูงเป็นรายเดือน เพราะเครื่องยนต์เหมืองสมบุก สมบันมาก เสียเป็นรายวัน อาหลั่ย อุปกรณ์ ต้องมีเป็นโกดัง เสียทุกวัน ซ่อมทุกวัน อย่านึกว่าเป็นนายทุนแล้วจะนอนกินกำไรหมูๆ

บุหรี่ กาแฟ เหล้า เบียร์ ของใช้จำเป็นเช่น สบู่ ยาสีฟัน อาหารกระป๋อง มีขายสารพัดในร้านของชำราคาแพงกว่าข้างนอกพอเป็นกำไรค่าเหนื่อยคนทำไม่ถึงกับขูดเลือด ส่วนใหญ่เป็นกิจการของ"ผู้การ"ให้ญาติหรือลูกหลานมาทำ การซื้อทุกอย่างเป็นเงินเชื่อ หักบัญชีกันเมื่อเงินออกทุกอาทิตย์ คนงานใหม่ห้ามเชื่อเหล้า เบียร์ ต้องทำงานอย่างน้อยหนึ่งเดือน เพราะเคยมีปรากฏว่า มาทำงานวันสองวันเจองานหนัก ล่อเหล้า เบียร์เต็มคราบ รุ่งขึ้นแอบเดินป่าหายสาบสูญไปทางไหนไม่รู้...ผู้การจึงออกกฏเหล็กนี้

สำหรับผมคงไม่ต้องบอกว่า เป็นลูกจ้างระดับต่ำสุดกับเจ้าเกียรติ ส่วนจอนกับเพื่อนดีหน่อย มันขับรถเป็น...เงินรายวันจึงสูงกว่า...

วิธีการเป็นลูกจ้างจึงไม่มีอะไรพิศดารเลย ใครเดินเข้าเหมือง รับทำงานหมด เพราะคนงานหายากมาก เหมืองใหญ่แห่งนี้มีคนงานประมาณ 200 คนหรือมากกว่า มันตะกละตะกลามกลืนกินคนงานไม่อั้น เดินเครื่องตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง กะละแปดชั่วโมง หมุนเวียนกันไป...คนงานชาวไทยหนุ่มๆเป็นที่ต้องการมาก จอนก็เป็นหนึ่งในคนงานที่"ผู้การ"รู้จัก ด้วยเป็นคนบ้านเดียวกัน ให้ไปหาคนงานมาป้อน...จอนพบกับผมและเกียรติที่ลาดหญ้าจึงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เป็นความตั้งใจของเพื่อนเราอยู่แล้ว

พวกเราสี่คนจึงเป็นกรรมกรชั้นล่างสุด แต่เป็นคนงานที่ผู้การให้เกียรติพอควร ด้วยศักดิ์ศรีทหารเกณฑ์ปลดประจำการที่จอนบอกกับผู้การ...คนไทยจากภาคอื่น ซึ่งมีจากอิสานที่ราบสูงมากสุด ก็ไม่ค่อยมายุ่งขิงตอแยกับกลุ่มเรามากนัก กระทั่งพวกมอญที่เฮี้ยวๆอยู่หลายกลุ่ม มีคนงานมากที่สุดในเหมืองถึงร้อยกว่าคน ก็พยักเพยิดยิ้มๆให้เสมอเมื่อพวกผมเดินผ่าน

ผมเตือนเกียรติ จอน และเพื่อนใหม่ชาวใต้ว่า พวกเราต้องเกาะกลุ่มให้เหนียวแน่น...สามัคคีคือพลัง ดงป่า บ้านเถื่อน แดนเถื่อนเยี่่ยงนี้ อย่าให้คนอื่นมองเห็นเราอ่อนแอหรือหัวเดียวกระเทียมลีบ

ชีวิตในพงไพรดงสมิง ผู้อ่อนแอคือสมัน...ผู้แข็งแรงเท่านั้นคือผู้อยู่รอด นี่คือสัจธรรมการต่อสู้ที่สืบทอดกันมาตั้งแต่โลกนี้มีสิ่งมีชีวิต แต่ผมเชื่อว่าเหนือกว่าความแข็งแรงคือพลังสามัคคี

โชคดีที่กองทัพได้หลอมรวมและสร้างเรื่องนี้ไว้ให้พวกเราสองปีเต็ม...ความสามัคคี!!!

 

ผมจะไม่บอกเล่าหรือสอนวิธีทำเหมืองล่ะครับ เพราะบอกไปก็ไม่มีเหมืองให้ทำ หรือมีให้ทำก็ไม่มีโอกาสได้เป็นนายหัวเหมือง ใครอยากรู้ชีวิตชาวเหมืองแร่ดีบุกอย่างละเอียดถี่ถ้วน ต้องไปหาหนังสือคุณอาจินต์ ปัญจพรรค์ อ่านเอา นั่นนะใกล้เคียงสุดๆ แต่ชีวิตในเหมืองของผมโหดกว่า ไกลกว่า เข้มกว่า ถ้าจะว่ากันไป แต่อย่าไปเขียนนิยายชาวเหมืองแข่งกะพี่เขาเลย ของพี่ท่านนั้นขึ้นหิ้งเป็นอมตะแห่งนิยายเหมืองแร่ไปแล้ว

ชีวิตกรรมกรของผมผ่านไปเกือบเดือน ก็มีข่าวเหมืองกำลังจะย้ายขุมฉีดขึ้นไปในป่า ทางสัมปทานแห่งใหม่ เพราะขุมเดิมซึ่งเป็นขุมที่สอง ฉีดจนหมดเนื้อที่ หาแร่จนเหวลึกท่วมหัวเกินกว่าห้าท่วมแล้ว เรียกว่าคุณไม่มีปัญญาปีนขึ้นจากขุมเหมืองตรงๆได้ ถ้าไม่ขึ้นตามทางลาดที่ทำไว้

เหล่าเอ็นยิเนียร์กับเครื่องมือหนัก รถแทรคเตอร์ไปกรุยทางเพื่อเตรียมที่ฉีดก่อน พวกมันต้องถล่มต้นไม้ใหญ่ให้ราบเป็นหน้ากลอง ก่อนที่กองทัพเครื่องฉีดและรางล้างแร่จะตามไปก่อสร้างขุมแร่แห่งใหม่

เพียงวันแรกก็เป็นเรื่องครับ....เจ้าแคทฯอันทรงพลัง ตะกุยเอากระดูก หัวกะโหลกศพสารพัดขนาดขึ้นมาหลายสิบโครง กระดูกเหล่านั้นถูกขุดขึ้นมากองพะเนินในวันแรก จน"ผู้การ"มาเห็นต้องรีบสั่งให้หยุด เพราะผู้การเป็นคนจีนเชื้อสายโพ้นทะเลมาจากฮกเกี้ยน เรื่องพวกนี้เหล่าเถ้าแก่ชาวจีนถือนักหนา

จากการสำรวจโดยไม่ขุดก็พบว่า สถานที่แห่งนี้คือ "คิลลิ่ง ฟิลด์"แห่งยุคสงครามไทย-พม่าครั้งอดีต แต่ไม่รู้เป็นสงครามยกไหน กระดูกทั้งหมดน่าจะทับถมกันมายาวนานเกินร้อยปี เป็นสุสานมหึมากลางป่าดงดิบที่ชวนขนหัวลุกยิ่ง!!!

 

มีธุระแทรกแซงด่วน ขอมาต่อตอนค่ำครับ

 

แหมกำลังได้เลย รอนะครับ

 

เข้ามารอ :boo:

 

เสร็จจากธุระ กลับมา ปะ ฉะ ดะ ต่อ...ขอขอบพระคุณทุกโพสท์กำลังใจ
หากว่าตอบเป็นรายท่านไม่ได้ หรือไม่ทั่วถึงต้องขออภัย...วันนี้คอมพ์ฯรวนครับ พิมพ์หลุด พิมพ์หาย แต่หลานบอกว่าคงเป็นที่เว็ป ไม่ได้เป็นที่เรา เพราะคอมพ์เครื่องนี้หนูซื้อใหม่เอี่ยมให้ใช้แก้อัลไซเมอร์นะ

 

ผมเป็นคนค่อนข้างกลัวพี่นะแต่ไม่เคยเจอ แล้วก็ไม่อยากเจอด้วยครับ แต่ก็มีบางครั้งบางที่เหมือนมีควารู้สึกขนหัวตั้ง 5555

 

(ต่อ)...ขุดล้างป่าช้า...เผชิญหน้า"เสือสมิง"!!!
________________________________________________

ผู้การหายไปจากเหมืองเกือบอาทิตย์แล้วกลับมาพร้อมอุปกรณ์มากมายทางศาสนา

เหมืองประกาศล้างป่าช้า เป็นเจ้าภาพงานสำคัญยิ่งใหญ่ที่สุดตั้งแต่มีการเปิดเหมือง

คนงานทุกคนได้รับการแจ้งว่า สามารถไปช่วยขุดป่าช้าโดยได้รับค่าแรงครึ่งแรงทุกคน แต่ต้องทำงานเต็มเวลาเหมือนเวลางาน...การเปิดขุมเหมืองใหม่ เลื่อนไปไม่มีกำหนด หากขุมเก่ายังขุดได้อีกกว่าสามเดืิอน เพราะงานย้ายขุมเหมืองเรื่องใหญ่มาก ทุกอย่างต้องทำล่วงหน้าไม่ต่ำกว่าร้อยวัน แค่สร้างรางแร่มหึมา ลำรางทอดยาวนับร้อยเมตร ความสูงเท่าตึกไม่น้อยกว่าตึกทั่วไปสองชั้นครึ่งกลางป่า ติดไฟพราวเหมือนมีงานรัฐธรรมนูญเป็นร้อยพันดวง ก็ใช้เวลาไม่น้อยแล้ว

งานขุดป่าช้า จึงถูกผมสมัครทันทีไม่รอช้า!!

จากขุดหาพระ มาขุดหาแร่ ตอนนี้ผมกำลังขุดหาศพ...หรือชะตาชีวิตของผมมันถูกโฉลกกันจังกับเรื่อง ขุด !ขุด !ขุด !ต้องขุดจนแก่ตายโดยไม่คาดฝันว่าจะเป็นได้ถึงเพียงนี้

 

ที่ตั้งสุสานนิรนามที่พบโดยบังเอิญนี้ต้องเดินเท้าตามทางเดินป่าเล็กๆลึกขึ้นเขาไปอีกหลายร้อยเมตรจากเหมืองเดิม ด้านข้างเดินเป็นหญ้าสูงรกท่วมหัว หนามไหน่ขึ้นเต็ม รอการเอาเจ้าแคทฯผู้กระหายและไร้จิตวิญญาณในการทำลายมากวาดทิ้ง

เส้นทางนี้ผมทราบจากเพื่อนชาวมอญที่เริ่มสนิทกันภายหลังว่า สามารถเดินเท้าถึงทะวายบ้านพวกเขาได้ภายในเวลาสองวันสำหรับคนพลังหนุ่มอย่างเรา

(น่าสนมั้ยครับ...ถ้าสนผมจะเล่าเรื่องขุดขุมทรัพย์เมืองมอญที่ทะวายให้อ่านกันโอกาสหน้า แทบเอาชีวิตไปทิ้ง เพราะถูกมอญหักเอาหลังแอ่น)

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่เป็นเส้นทางเดินทัพโบราณเส้นหนึ่งในบรรดาหลายสิบเส้นที่พม่ายกมาตีไทย หรือทัพไทยเดินทัพไปล้างแค้น มีชาวมอญเป็นกันชนอยู่ตรงกลาง ถ้าพม่าเหนือกว่าก็ต้อนพวกเขาอยู่ในกองทัพ เมื่อไหร่ฝ่ายไทยเป็นต่อ ก็เอามอญเป็นทัพหน้า เดินทัพเข้าทะวายเป็นด่านแรก เมืองแรก

ผมมั่นใจว่า ศพนิรนามทั้งหลายที่ทอดร่างร้างลาอยู่ใต้ผืนพสุธาบริเวณนี้ล้วนเป็นนักรบ...ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือถูก

ต่อเมื่อเริ่มขุดผ่านไปหลายวัน ผมรู้ว่าคิดถูก...พวกเขาคือนักรบล้วนๆ!!!

ศพมากมายถูกพบพร้อมอาวุธขึ้นสนิมผุกร่อน มีทั้งเหล็กและสัมฤทธิ์ ทั้งดาบสั้น ดาบยาว มีดสั้น มีดยาว หอกที่เหลือแต่ใบผุกร่อนเพราะด้ามไม้ละลายเป็นดินสิ้นแล้ว โซ่ตรวนสนิมกรัง กำไลแขนสัมฤทธิ์ เศษหัวธนู กับบางส่วนที่สันนิษฐานหรือเดาได้ง่ายว่า เป็นองค์ประกอบหน้าไม้ เรายังเจอกระดูกสัตว์ปนอีกมาก อาจเป็นม้า วัว ควายที่เป็นทั้งอาหารและพาหนะ

 

นี่เป็น หลักฐานทางโบราณคดีครั้งสำคัญสุดครั้งหนึ่งที่ผมเจอในชีวิต เสียดายที่สมัยนั้น แถบถิ่นนี้คือดงป่า บ้านดิบ ย่านเถื่อนไม่เคยพบเห็นแม้แต่เจ้าหน้าที่สักคนเดียวเคยย่างกรายเข้ามา...ลำพังความคิด ความเข้าใจของผู้คนพื้นฐานต่ำต้อยอย่างพวกผม ซึ่งล้วนต้องดิ้นรนเพื่ออิ่มท้อง ให้มีชีวิตรอดไปวันๆ ปราศจากความรู้ความเข้าใจทางการศึกษา ไม่มีใครเข้าถึงคำว่า..."โบราณคดี"แม้แต่คนเดียว

ป่าดงที่เงียบเหงา จู่ๆพลันครึกครื้นขึ้นมาเหมือนถูกวิญญาณบางอย่างปลุกจากความเหงาเงียบ...ผู้คนบ้านป่าที่ผมไม่เคยรู้เลยว่า บ้านช่องห้องหออยู่ตรงไหน ทั้งเด็กหญิงชาย หนุ่ม-สาว ผู้เฒ่า ผู้แก่ ปรากฏกายมาจากป่าทุกทิศ

เกียรติ จอน เดช และผมได้แต่มองหน้ากัน เมื่อพวกคนเหล่านี้ มาที่สุสานนิรนามทุกวัน ช่วยขุดศพอย่างไม่รังเกียจประคองกระโหลก กระดูกอย่างเกรงกลัวตกหล่นแตกหัก ให้ความเคารพและสำรวม...พวกผมเคยพยายามชวนคุยถามไถ่ว่ามาจากไหน

พวกไม่ค่อยตอบครับ...ตอบก็พูดกันไม่รู้เรื่อง เพื่อนชาวมอญบอกว่า เป็นคนอีกเผ่าในพม่านี่แหละ เป็นมิตรกับมอญ เกลียดพม่าเหมือนเรา อย่ายุ่งกับเขาเลย

ส่วนชาวบ้านป่าคนไทยจริงๆก็มามากไม่น้อย เหมืองหุงข้าวเลี้ยงฟรีไม่อั้น กับข้าวไปหากินเอาเอง แต่ผมทราบจากจุมโผ่(หัวหน้าแม่ครัวเหมือง)ว่า วันทำพิธีเผา ส่งวิญญาณเหมืองจะเลี้ยงอาหารด้วย สามวันเต็มๆ

น้ำใจไทย-จีน เห็นกันตั้งแต่ยุคโบราณไม่บานบุรีแล้วครับ ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่คือสุดยอดคุณสมบัติที่ไม่ว่าคนชาติใดในโลกนี้ก็ไม่เข้าใจคนไทยเชื้อจีน หรือจีนเชื้อไทยพวกเราหรอก ผมกล้าท้า

 

อินเตอร์มิชชั่นอีกหน่อยครับ ไปได้ช้ามากครับ พิมพ์หายหลายหน เเมื่อยนิ้วเอาการแฮะะ ผมจิ้มดีดครับ ไม่ใช่พิมพ์ดีด ไม่ออกแรงก็จริง แต่ล้าทั้งแขน

 

ติดตามอย่างใกล้ชิดครับ

 

ขอบคุณกำลังใจครับ

 

ให้หลานสาวโอนปัจจัย 1,000 บาท(หนึ่งพันบาทถ้วน)
สมทบทุนเป็นค่าโฮสท์เว็ปที่ได้อาศัยมาใช้พื้นที่
โอนเข้าบัญชี ธ.กรุงไทย 4930359392 เมื่อวันจันทร์ที่17ต.ค.ที่ผ่านมา
เวลาโอน14.00น.....ขออนุโมทนากับเว็ปด้วยครับ