เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

จบตอนก็ พักยก พักนิ้ว พักสายตาตามธรรมเนียม ขอบพระคุณที่ติดตามอ่านกันอุ่นหนาฝาคั่ง เป็นกำลังใจให้ผู้สว.ไปเรื่อยๆ ก็จะเข็นบันทึกนี้ออกมาต่อ...ประสาวัยรุ่นยุคใหม่ที่เขาว่า ชอบกดไลค์ ไลค์กดเลิฟ เทือกนั้น นะแหละครับ...ศัพท์แสงคนรุ่นใหม่ ผิดถูกไม่ว่ากันหนา

 

ลุ้นระทึกดีแท้ครับ เหมือนได้อ่านพงศาวดารปนนิยายล่าขุมทรัพย์เลยครับท่าน

 

ขอบคุณครับ...ลุ้นกันต่อครับ มีเรื่องให้ลุ้นอีกหลาย

 

ขุดล้างป่าช้า....เผชิญหน้า"เสือสมิง"!!!
--------------------------------------------------------

กว่าครึ่งปีที่สนิทสนมกับคุณพี่เอ็กซ์ นั่งซดกาแฟยามบ่ายแถว ร.ร.ศูนย์การค้าเมโทร ประตูน้ำ ยุคเก่าสัปดาห์ละ 5วัน....ผู้เขียน ฟัง ถาม จด มือเป็นระวิง...ยิ่งถามเก่งซอกแซก พี่เอ็กซ์ก็ขยันตอบ ชอบใจ ถามได้สาระ ถามถูกจุด เท่ากับได้ฟื้นความทรงจำของพี่เค้าด้วย

(และขอสารภาพไว้ตรงนี้ว่า...ที่สนิทกับพี่เค้า เพราะอยากมีความรู้เรื่องพระเก่าๆ และอยากได้พระจากพี่เอ็กซ์สักองค์สององค์....ซึ่งสุดท้ายก็สมหวังครบ เอาไว้ค่อยเล่าไล่เรียงกันเป็นเรื่องๆไป)

ตะละเรื่องจึงไม่มีการเรียงลำดับ แล้วแต่เหตุการณ์สนทนาจะพาไป บางครั้งพี่เอ็กซ์มาพร้อมกับปึ้งกระดาษวางตรงหน้า....

"เอ้า พวกนี้เขียนมาให้ เล่ามากแล้วมันมีอารมณ์อยากเขียน ลองเอาไปขัดเกลาละกัน"

กระดาษปึกนั้น เพิ่งพบเจอในตู้หนังสือเมื่อวานนี่้..เก่าจนลืมเลือนการได้มา ถ้าหากไม่หยิบเรื่องพี่เอ็กซ์มาเขียน

เพื่ออรรถรสในการอ่าน ผู้ถ่ายทอดนำเรื่องที่พี่เอ็กซ์เขียนเองมาบรรเลงเลย...ขอแก้ไขสำนวนบ้างไม่ให้มั่ว เพราะบางตอนพี่แกเขียน"ผม"มั่ง..."ข้าพเจ้า"บ้าง...หรือกูก็มี ตามประสาคนไม่เคยเขียนหนังสือ ที่เขียนนี้ตั้งใจเอาให้ผู้เขียนจริงๆ

ขอให้รับรู้ว่า ...."ผม" นั้นคือ พี่เอ็กซ์ในเรื่อง!!

 

ผมปลดประจำการ หมดภาระรับใช้ชาติได้สองเดือนก็ถังแตก เบี้ยเลี้ยงทหารอันน้อยนิดไม่พอยาไส้ดอก ไส้ที่แห้งอยู่แล้วยิ่งแห้งหนัก จะกลับบ้านเช่ากรุงเทพฯก็ไม่รู้จะไปทำอะไร พ่อกับแม่เลี้ยงอยู่กับน้องคนละแม่สองคนก็หากินลำบากแย่อยู่แล้ว

(ตอนนี้ทำใหรู้ว่าพี่เอ็กซ์แม่เสียไปแล้ว พ่อมีเมียใหม่)

ไปๆ-มาๆระหว่างค่ายที่สนิทกับพี่หมู่...อาศัยนอนบ้านเพื่อนแถวๆค่ายมั่ง เรื่องกินไม่เป็นไร แต่เรื่องเงินไม่มีใช้เอาเลย ทุกคนร้องถังแตกพอกัน....กำลังแย่ๆวันนึง เจ้าจอนเพื่อนร่วมค่ายคนปักษ์ใต้เจอกันในตลาดแถวลาดหญ้าโดยบังเอิญ เอะอะมะเทิ่งดีใจประสาเพื่อนร่วมค่ายเก่า ปรารภเรื่องไม่มีไรทำ จอนก็ดีใจหาย บอกว่า...."กูกะลังไปทำเหมืองที่ราชรี สวนผึ้งกับพรรคพวก ไปด้วยกันเลย เหลือเงิน มีเงินใช่แน่"

โอกาสดี ฟ้เปิดมาขนาดนี้ ผมกับพลฯเกียรติเพื่อนรักร่วมค่ายไอ้เณรด้วยกัน กระโดดขึ้นรถประจำทางไปกับจอนเพื่อนชาวใต้ทันทีไม่มีรีรอหรือตัดสินใจครั้งที่สองแม้นาทีเดียวด้วยกระเป๋าผ้าคนละใบ ผมมีพระท่ากระดานที่ขุดกับมือห้อยเชือกร่ม องค์พระถักลวดคลุมหมดหน้าหลังติดคอ เป็นสมบัติมีค่าที่สุดชิ้นเดียว

 

ผมกับเกียรติไม่ถามจอนสักคำว่าไปทำเหมืองอะไร แต่สุดท้ายก็รู้ว่าเป็นเหมืองแร่ดีบุกที่กำลังบูม...การเดินทางจากเมืองกาญจน์มาสวนผึ้ง ราชบุรี ความจริงใกล้กันนิดเดียว แต่เอาจริงเหมือนอยู่คนละโลกเพราะความกันดารเส้นทางยุคนั้น...จอนนำเราไปที่นัดหมายกับพวกชาวเหมืองที่ตลาดราชรี จากนั้นก็ขึ้นรถประจำทางโกโรโกโสมีวันละเที่ยวไปจอมบึง ซึ่งกำลังก่อสร้างวิทยาลัยครู

หมายเหตุ...ลองค้นดูนะว่า วิทยาลัยครูจอมบึง เปิดพ.ศ.อะไรเป็นการเทียบให้เห็นห้วงเวลา...

ที่จอมบึงพวกเราต้องรอรถเหมืองแร่อีกหนึ่งวันเต็ม ก็อาศัยนอนเพิงพักคนงานแถวนั้น วันรุ่งขึ้นรถจากเหมืองก็ออกมาซื้อเสบียง พวกเราอัดขึ้นไปบนรถบรรทุกหกล้อด้านหลังเปิดเป็นกระบะโล่งบรรทุกข้าวของทุกอย่างที่ใส่ได้...รถห้อเต็มกำลังบนถนนกันดารสุดๆเหมือนนั่งควบอยู่บนหลังม้าพยศตามที่ดูในหนังคาวบอยตะวันตกไม่ผิด....คนขับบอกว่าต้องรีบ เพราะน้ำป่าพัดทางขาดบ้างแล้ว เดี๋ยวเข้าเหมืองไม่ทัน

พวกเรานั่งอกสั่นขวัญแขวนผสมหัวสั่นหัวคลอนเข้าป่าไปตลอดทาง เส้นทางจากพอรถวิ่งได้ เหลือเป็นทางเกวียน แล้วมันค่อยหายไปจนไม่มีทางเลย นอกจากความชำนาญของคนขับที่เอารถลุยหนองน้ำลุยดงหญ้าทึบ ขึ้นเนิน-ลงห้วยไปเรื่อยไม่กลัวว่ารถติดหล่มหรือตาย

ผมถามจอนว่า ไหวมั้ยว่ะเพื่อน มึงว่าวันนี้จะถึงเหมืองมั้ย?...จอนสั่นหัวสารภาพ....กูก็มาครั้งแรกเหมือนมึงแหละ

เฮ้อ....ไอ้เกียรติกับผมถอนใจพร้อมกัน อยากถีบมันลงจากรถซะ

 

หมายเหตุ...ขอสารภาพว่า เอาเข้าจริงแล้ว ลายมือคุณพี่เอ็กซ์เหลือทนเหมือนกัน การเขียนก็วกไปวนมา หลายตอน ต้องขอพักทำความเข้าใจกับเนื้อหาก่อน...เจอะกันพรุ่งนี้ จะตัด-ต่อขัดเกลาให้เนี้ยบนะครับท่าน ...ต่อพรุ่งนี้พักสายตาก่อน

 

สนุกมากครับ อ่านแล้วอยากอ่านให้จบเลยครับ. เหมือนได้ร่วมเดินทางไปด้วยครับ. ขอบคุณที่สละเวลามาเล่าครับ

 

อ่านแล้วสนุกมากครับได้ความรู้ด้วย ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านนะครับ ติดตามอ่านครับ ^^

 

สนุกมากครับ รอติดตามผลงานอยู่นะครับ

 

อิอิอิอิ

 

สวัสดีครับ
ตามอ่านตลอด

สงสัยมานาน คนที่ขุดสมบัติ หลายคน ตอนแก่ มักจะมีภาวะแบบ หลงๆลืมๆ ไม่ก็ วิกลจริต เพ้อเจ้อ เคยรู้จะกคนหนึ่ง แบบนี้แหละ ได้ของโบราณมากมาย แต่ตอนจะตาย เพ้อออกมาประมาณว่า กราบขอโทษ จะเอาของไปคืน หรือว่า มีคำสาปจริงๆ
ส่วนคนที่ทำถูก สบายไปก็หลายคนครับ

ขอบคุณ ที่นำเรื่องดีๆ มาเล่ากันฟัง

 

ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณมากๆเลยครับ

 

รถห้อเต็มกำลังบนถนนกันดารสุดๆเหมือนนั่งควบอยู่บนหลังม้าพยศตามที่ดูในหนังคาวบอยตะวันตกไม่ผิด.
คิดทึงหนังสิบหก ม.ม. สมัยนั้นเลยครับ มีมโนภาพเห็นสภาพเส้นทางการเดินทางสมัยขี่เกวียนเทียมวัวเทียมควายแทวบ้านผมที่ผมเคยขับเกวียนเลยครับ ช่างต่างกับสมัยนี้จริงๆ เหมือนยังไม่นานเลยครับ

 

ขอบคุณมากครับ สำหรับการติดตาม ร่วมเดินทางสนุกไปด้วยกันได้เลยนะ

 

คนถ่ายทอดก็สนุก มีคนตามอ่านเยอะๆอย่างนี้ ตาพร่ามัวก็สู้ครับ

 

ยินดีต้อนรับสู่โลกของคุณพี่เอ็กซ์ครับ วันนี้...เว็ปเข้ายากพอควร ติดๆขัดๆบางช่วง ต้องขออภัยมือใหม่หัดขับด้วย

 

ครับ...อิอิอิ หัวเราะแบบนี้ พี่เอ็กซ์เคยเล่าว่า เหมือนเจ้าที่หลายแห่งที่เจอเลยล่ะ...อย่าไปหัวเราะที่เปลี่ยวๆกับมืดๆนะ

 

สวัสดีเช่นกันครับ....ขอบพระคุณในการติดตามตลอด
เคยถามพี่เอ็กซ์เช่นกันในเรื่องนี้....พี่เขาบอกว่า ทำบุญ ทำสังฆทานทุกอย่างให้มากและบ่อย
เงินทุกก้อนที่ได้มามากน้อย ต้องแบ่งส่วนหนึ่งทำบุญ
สำคัญต้องถือศีล5เคร่งครัดสักข้อ สองข้อ
พี่เอ็กซ์ถือข้อแรกกับข้อสุดท้าที่เลี่ยงไม่รับบ่อยๆคือ ข้อสองครับ

 

ผู้เขียนสิครับ ต้องขอบคุณในการเสียเวลาตามอ่านกับโพสท์ให้แรงใจ...ทำให้รู้ว่า การเขียนมีคุณค่า และการอ่านของคนไทย ยังเกินปีละ 8บรรทัด