เมื่อพระอภิญญาท่านว่า...

***พักนี้เหงาๆเงียบๆกันไปเพราะห่วงเจ้าของบ้าน จะโทรก็เกรงใจเลยต้องใช้Telepathy ตามประสาคนมีสมาธิกระจุ๋มกระจิ๋ม
***กําลังค้นของเก่าเลยไปเจอกลอนของท่านเจ้าคุณนร องค์นี้ท่านเคยมาโปรดในฝันตั้งแต่บัดนั้นก็ขยันหาประวัติและปฎิปทาของท่านยกใหญ่เลย ที่เขาเอ่ยกันว่า"พระป่าในกรุง"


"เห็นเสือหมอบ อย่าเชื่อ ว่าเสือไหว้" (เจ้าคุณนรฯ)



"เห็นเสือหมอบ อย่าเชื่อ ว่าเสือไหว้
เผลอเมื่อไร เสือกิน สิ้นทั้งขน
คนต้องเกรง เยงยำ น้ำใจคน
เขาถ่อมตน อย่าเหมา ว่าเขากลัว

เขาไม่สู้ อย่าเหมา ว่าเขาหนี
คชสีห์ หรือจะ สู้หมูชั่ว
วางตนสม คมประจักษ์ ในฝักตัว
ชาติคนชั่ว ลบหลู่ อย่าสู้มัน

เมื่อน้ำไหล ไหวเชี่ยว เป็นเกลียวกล้า
เอานาวา ขวางไว้ ภัยมหันต์
เรื่องของคน ปนยุ่ง นุงนังครัน
ต้องปล่อยมัน เป็นไป ใจสบาย

อวดฉลาด พูดออก บอกว่าโง่
ฟ้งเขาโอ้ อวดอ้าง อย่างขวางเขา
ขัดคอเขา เขาโกรธ พิโรธเรา
เป็นเรื่องเร่า ร้อนใจ ไม่เป็นการ

ใครมีปาก อยากพูด ก็พูดไป
เรื่องอะไร ก็ช่าง อย่าฟังขาน
เราอย่าต่อ ก่อก้าว ให้ร้าวราน
ความรำคาญ ก็จะหาย สบายใจ"

พระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิต (ธมฺมวิตกฺโกภิกขุ)
วัดเทพศิรินทราวาส กรุงเทพมหานคร

 

ขอเป็นกำลังใจให้คุณเจ้าของกระทู้สู้ๆต่อไปนะคะ(กลัวเขียนชื่อผิดค่ะ) ขอให้ผ่านพ้นปัญหาต่างๆไปได้ด้วยดีนะคะ และขอสวัสดีเพื่อนพี่น้องในกระทู้ทุกท่านค่ะ เพิ่งมาเข้าค่ะ ขอฝากตัวด้วยค่ะ จะรอฟังเรื่องเณร 4 องค์นะคะ (มีเณรคำรึเปล่าคะ) สนใจเรื่องหลวงปู่เทพโลกอุดรค่ะ (เขียนถูกรึเปล่าหนอ สาธุ) เพิ่งอ่านกระทู้หน้าแรก แล้วมาหน้าท้ายๆเลยค่ะ ยังไม่ค่อยรู้เรื่อง ต้องกลับไปอ่านข้างบนก่อน
อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ

 

ยินดีต้อนรับค่ะ คุณพลอยรุ้ง

ช่วงนี้ หมู่บ้านแห่งนี้อาจจะเงียบ ๆ บ้างนะคะ ตามจังหวะเวลา แต่ไม่ช้าท่านเจ้าบ้าน ผู้อาวุโส และบรรดาลูกบ้าน ก็คงจะกลับมาครื้นเครงอีกครั้ง อยู่กันฉันท์ญาติต่อไป

 

พอตั้งท่าว่าจะไปตามลายแทงป๋า Toplus99 ที่เคยให้ไว้...
เท่านั้นแหละ...งานเข้าเต็มแรง..
โดนเตะสกัดจนวุ่นวายไปหมด...
เดือดร้อนตัวเองไม่เท่าไร...เพราะเจอมาจนชิน..ถ้าหัวใจยังไม่หยุดเต้น ฉันยังจะสู้ต่อไป...
มันก็ทำให้เกิดเรื่องกับคนรอบข้างจนวุ่นวาย โดยถ้วนหน้า...
เพื่อทำให้เราเกิดภาระทางใจ หรือเกิดห่วงขึ้นมา...
เกิดมาเป็นคน เรื่องที่จะไม่มีห่วงเลยนั้นเป็นไปไม่ได้
แต่เราก็อย่าให้ห่วงมารัดซะจนหายใจไม่ออก ทำอะไรก็ไม่ได้ แบบนี้มันไม่ถูกต้อง
มีห่วงก็ให้มันมีไป...
เราก็ทำในสิ่งที่ควรทำให้พอเหมาะพอสม...
และเมื่อตั้งใจแล้วว่าจะไป...ก็ต้องไปให้ได้...ไม่ต้องการเหตุผล เงื่อนไข ข้อแม้...
ข้าฯจะไปให้ได้...

ไม่ตายจะกลับเข้ามาโม้ต่อนะครับ...ยังกะแตะมือกับแม่กาลีนะเลยนิ...555+

สีและขนาดตัวอักษร เอาใจแม่ต้อย โดยเฉพาะ...ขอบอก...

 

โมทนา สาธุ นะคะ คุณระมิงค์ และขอให้อำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยคุ้มครองให้เดินทางไปกลับปลอดภัย และไร้กังวลค่ะ

เห็นคุณระมิงค์เขียนไว้ว่าจะออกเดินทาง ก็ทำให้รู้สึกว่าอยากออกเดินทางไปเหมือนกันค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงพักรบ หลังจากศึกใหญ่ที่เพิ่งผ่านไป

 

************************************
โอ้โฮ อาจารย์คะ เข้าใจทันทีเลยค่ะ เขามาทางเราไม่ได้ก็จะมาที่คนไกล้เคียง นี่แหละที่เขาว่า มารไม่มีบารมีไม่เกิด เพื่อนที่์ํNYจะไปเมืองไทยเพื่อโอนที่ดินให้พระแล้วจะเริ่มสร้างสถานที่ปฎิบัติธรรมหลังจากเก็บเรี่ยไรเงินมาสิบป๊ ก่อนวันเดินทางเหมือนมีใครผลัก พื้นเรียบๆน่ะ เธอโทรมาว่าจะยกเลิกเที่ยวบิน เลยบอกเธอว่า"ไม่ได้นะ ต้องไป เดี๋ยวนี้คนพิการเขายังเดินทางกันมากมาย...เขากําลังขวางทางเธอนะ " เธอเลยไปเมืองไทยเมื่อตุลาปีที่แล้ว หกเดือนเสร็จ สามีเข็นรถไปรักษาที่เมืองไทย ข้อเท้าหัก คิดดูก็แล้วกันเขามากันหลายทาง บางทีทําสมาธิใจสงบๆ เหมือนมีคนเอาเม็ดมะขามปาหน้าต่างดังเป๊ะ... อย่างไรก็ดี ขอเอาใจช่วย พุทธานุภาพ ธรรมานุภาพ สังฆานุภาพ คุ้มครองท่านให้ปลอดภัยทั้งไปและกลับค่ะ
ขอบคุณที่เขียนตัวโตค่ะ

 

**********************************
หลวงปู่เทพโลกอุดร
http://www.dhammajak.net/<wbr>board/viewtopic.php?t=14333

 

พี่ระมิงค์เดินทางปลอดภัยทั้งไปและกลับนะคะพี่
กราบอนุโมทนาบุญค่ะ

 

ขอบคุณคุณ supatorn มากค่ะ

 

เอ่อ ขอสวัสดี คุณ Toplus99 จขกท พึ่งตามอ่านมาได้ 2-3 วัน ยังมึนอยู่เลย ข้อมูลเยอะมากจริงๆ สรุปว่าขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์หลานศิษย์ด้วยคนนะคะ จะติดตามกระทู้ต่อไปเรื่อยๆ ตอนนี้คงต้องอ่านย้อนหลังก่อน ยังอ่านได้ไม่กี่หน้าเองค่ะ ขอให้คุณพยายามต่อไป อย่าพึ่งปิดกระทู้นะคะ เสียดายที่มาช้าเลยอดได้ของดีเลย สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณค่ะ

 

**วันก่อนนั่งทานกาแฟ เอ๊ะ มีผงกาแฟอยู่ในถ้วยก็เลยใช้ซ่อมค่อยๆเขี่ยขึ้นมา อ้าว มันดุ้กดิ๊กได้นะเลยเอาไปปล่อยนอกบ้าน ทําให้นึกถึงพระติสสะ หลังจากมรณะภาพท่านไปติดกับจีวรที่ญาตินํามาถวาย เราไม่อาจรู้ได้เลยว่าสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยนี่เมื่ออาทิตย์ก่อนเขาอาจเป็นคนมาก่อนก็ได้ ธรรมะสวัสดีทุกๆท่านค่ะ
**คุณน้องพลอยรุ้งคะ คุณเป็นเหมือนพี่เลย กว่าจะอ่านทันเล่นเอาหลายวัน

 

ยังอยู่ ยังไม่ตายครับ ท่านผู้ชมผู้ฟังทุกท่านที่อยู่ทางบ้าน..

ไม่เจ็บไม่ป่วย..แต่ภาระเยอะเกิ๊น..หลายทางรุมล้อม
เหนื่อยล้าสมองตื้อๆชอบกล

จึงขอหลบไปหลังเวทีอีกพักใหญ่ๆ...

ไว้สถานะการณ์คลี่คลาย แล้วจะมาเล่นด้วยใหม่นะจ๊ะ!!

 

เป็นกำลังใจให้ อจ.toplus99 ค่ะ ตอนนี้กำลังเก็บตกอยู่ค่ะ ชอบอ่านมากๆเลยค่ะ ขอบอก เพราะว่าสนุก ตื่นเต้น ได้ความรู้เรื่องธรรมะ และได้รู้ได้เห็นเรื่องอจินไตยซึ่งตัวเองอาจไม่มีวันจะได้เจอ ต้องอาศัยอ่านจากประสบการณ์ผู้รู้ผู้ปฏิบัติได้แล้วไปก่อน ขอขอบคุณอีกครั้งที่เอาประสบการณ์มาถ่ายทอดให้เป็นธรรมทานแก่ผู้อื่น ที่อาจจะยังหลงผิด ยังไม่รู้จะไปทิศทางไหน หรือยังกระต้วมกระเตี้ยมอยู่ อนุโมทนา สาธุ และขอบคุณอีกครั้งค่ะ

 

วัฏจักรชีวิตบทที่ 41-50 นิยายธรรมะ หลวงพ่อจรัญ

https://www.youtube.com/watch?v=qE-CcbXq9D0

มีตอนหนึ่งที่ท่านเล่าเกี่ยวกับหลวงพ่อโลกอุดรค่ะ

ขอให้เจริญในธรรมทุกๆท่านค่ะ

 

กลับมาจากการไปปฏิบัติธรรมตามลายแทงเก่าที่ท่านเจ้าบ้านเคยให้ไว้ อากาศหนาวเย็นลงบ้างในบางคืน นำบุญมาฝากทุกท่านค่ะ

 

*****************************
อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ กรุณาเล่าให้พวกเราฟังบ้างถึงการปฎิบัติธรรมค่ะ
"ผู้ใดปฎิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ผู้นั้นชื่อว่าบูชาตถาคตอย่างยิ่ง" ใช่ไหมคะท่าน อ ระมิงค์

 

โมทนาสาธุ....
แล้วการปฏิบัติธรรมอย่างไรจึงได้ชื่อว่าสมควรแก่ธรรมหรือครับแม่ต้อย...
แล้วการปฏิบัติธรรมอย่างไร จึงได้ชื่อว่า ไม่สมควรแก่ธรรม...
ช่วยแนะนำน้องๆด้วยนะขอรับ...

 

ท่าน อ ระมิงค์ ขอตอบตามประสากบน้อยในกะลานะคะ การปฎิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมก็คือการปฎฺิบัติที่เป็นไปเพื่อการหลุดพ้นจากสงสารซึ่งเป็นจุดประสงค์ของพระพุทธเจ้าที่ท่านทรงบําเพ็ญเพียรมาที่จะนําพวกเราไปคือไม่ต้องมาเกิดอีกค่ะ แต่ให้ท่านอระมิงค์อธิบายต่อค่ะ catt1

 

เล่านิทาน
วันหนึ่งตอนสร้างโลกใหม่ๆ พระอินทร์ก็เอาดินเหนียวมาปั้นเป็นคน วัว ควาย สุนัข ลิง แล้วเป่าเสกขึ้นมาให้พูดได้และให้ชีวิตคนละ๓๐ปี
คนบอกว่าดี ดี จะได้เที่ยวเล่นให้สนุก
ส่วนวัวควายบอกว่า "ไม่เอาหรอก ทํางานหนัก ขอแค่๑๐ปี" คนเลยบอก งั้นขอรับไว้"(เป็น๕๐ปี)
ส่วนสุนัขก็บอกว่า"ขอแค่สิบปี"คนก็เลยเอามาอีก๒๐ เป็น๗๐
ส่วนลิงก็ขอแค่๑๐ปีเหมือนกัน คนเลยเอามาอีก๒๐
เพราะฉนั้น
คนตั้งแต่๓๐-๕๐จึงทํางานหนัก
พออายุ๕๐-๗๐ก็ต้องเฝ้าบ้าน
พออายุ๗๐-๙๐ก็นั่งหัวยันเข่าเป็นตัวตลกให้ลูกหลานจากการหลงๆลืม


สาธุธรรมค่ะ

 

แล้วประเภทที่ต้องทำงานหนักไปจนวันตาย...
บ้านก็ไม่ได้เฝ้า...
เข่าก็ไม่ได้กอด...
อยากเข้าวัดก็ไม่ค่อยมีโอกาส..
มันจะเฮ็ดจังซี่...