ระหว่างงานที่มั่นคงกับศีลธรรม ท่านจะเลือกอะไรครับ

ขออนุญาตฟังความเห็นของทุกท่านครับ ในห้องนี้น่าจะมี
ท่านที่ทรงภูมิมาก

กระผมเคยตั้งกระทู้มาแล้วครั้งนึงครับ
งานผมต้องตามจับผู้ต้องหาที่หลบหนีหมายจับ เพื่อมาเข้าสู่
การพิจารณาของศาล หรือเพื่อมารับโทษตามคำพิพากษาของศาล
(ศาลที่ผมรับผิดชอบเป็นศาลที่พิจารณาคดีเล็กๆน้อยๆ เช่น
ยักยอก ฉ้อโกง การพนัน เช็ค ฯลฯ)
ซึ่งผู้ต้องหาจะหมดอิสระภาพหรือไม่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของผม
เป็นอย่างมาก

เช่น ผู้ต้องหาประกันตัวออกไปแล้วหลบหนี และศาลมีคำพิพากษา
ลงโทษ หากผมตัดสินใจที่จะจับเคสนี้ ผู้ต้องหาก็จะติดคุก
หากศาลยังไม่มีคำพิพากษา ผมจับมาผู้ต้องหาก็ต้องถูกควบคุมตัว
เว้นแต่จะทำเรื่องและได้ประกันตัวออกไป
( ถ้าผมเฉย หรือขี้เกียจตามจับไม่ได้ บอกว่าตามไม่เจอ ปล่อยจน
คดีขาดอายุความ ผู้ต้องหาก็พ้น ไม่ต้องรับโทษ (คดีมีเยอะ หมายจับมีเยอะ)

ขณะที่ผมจับผู้ต้องหา เห็นผู้ต้องหาสั่นด้วยความกลัว น้ำตาซึม
แล้วผมรู้สึกใจไม่ดีมาก ทั้งสงสารทั้งกลัวบาป
เคยมีบางเคส คดีเล็กน้อย เช่น เป็นเจ้ามือหวยศาลตัดสินลงโทษ
จำคุก ผมตามเจอ เหลืออีกแค่ไม่กี่เดือนกำลังจะขาดอายุความ
เห็นแววตาอาการกลัว ของผู้ต้องหา ทั้งผู้ต้องหามีลูก ทั้งเห็นการ
อ้อนวอน ผมจึงตัดสินใจเดินทางกลับ (ซึ่งจะเป็นผมเองที่ต้องเสี่ยง )

ผมตามจับผู้ต้องหาได้ตัว ทั้งดีใจที่ได้ผลงาน ทั้งใจไม่ดี
กลัวบาปกรรม
ทั้งการติดตามผู้ต้องหา ก็ต้องมีการโกหกสารพัด เพื่อที่จะตาม
จับผู้ต้องหา่ให้ได้ ทำให้รู้สึกว่ารักษาศีลลำบาก

ผมอยากลาออก เปลี่ยนงาน แต่ที่บ้านไม่ยอม พูดเรื่องนี้ก็จะมีแต่
ได้ทะเลาะ เพราะงานที่ทำก็ลงตัว ทั้งเรื่องเงิน (สำหรับผมคงหางาน
ที่ได้เงินเท่าเดิมลำบาก ทั้งได้อยู่บ้าน ฯลฯ)

หากทางบ้านอนุญาตให้บวช ผมคงตัดสินใจบวช แต่ที่บ้านไม่อนุญาต
แน่นอน

อยากถามความเห็นทุกท่านในเรื่องนี้ครับ ( หากไปปรึกษาเรื่องนี้กับที่อื่น
เขาก็คงไม่เข้าใจ ) ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ

 

ก็น่าจะเคยยก ตัวอย่างไปแว้ว กรณี "เพชรฆาติเคราแดง"

บุคคลในสมัยพุทธกาล ศิษยพระสารีบุตร

เป็นเพชรฆาติต้อง กุดหัว ก่อนและหลัง ตัวสั่นระริก
ยิ่งหัวหลุดออกไปแล้ว ก็ แดกซ์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนไหน
ยังอาฆาติ อาจจะเพราะไม่ผิด หรือผิดแต่ก็ยังไม่หาย
แฆ้น ก็จะมีเลือดกระฉูดด้วย ยังไม่นับ 3วันให้หลัง
7วันยังยื้อ หลายวันผ่านแต่มีแมวเว้ยเฮ้ย......

นะ

พระศาสดาตรัส

"บุคคลยัง มี มิจฉาวาจา ความชั่วอื่นไม่ทำเป็นไม่มี "

ถ้าฟังเผินๆ แบบ ค้าคดี ก็คิดไปว่า ไม่ออกเสียง ก็คง
ไม่ผิด

แต่จริงๆ

สัญญาวิปลาส เห็น ขันธ์5 เป็นตน เห็นตนมิวิญญาณ
วิญญาณเป็นตน มาเล่นเกมส์หลับบ้านนิพพาน

แค่นี้ก็เป็นพวก "ไม่ทำชั่วอย่างอื่น เป็นไม่มีแล้ว"

ดังนั้น

ทุกข์ให้กำหนดรู้ ไม่ได้ให้หนี

หนีไปบวช อาการสำคัญจิตเป็นตน มีตนเป็นจิต
หิ้วหวีไป หิ้วหวีมาเกิด อย่างงั้น อย่างงี้ ก็มี
ความชั่วอื่นยังคงทำวันยันค่ำ

ดังนั้น

ทุกข์ให้กำหนดรู้ ไม่ได้ให้หนี

เพชรฆาติเคราแดง ฟังเทศนาพระสารีบุตร กัณฑ์เดียว

ฉั๊วะ!!!

 

ทีนี้

เนื่องจาก น่าจะเคยกล่าวไปแล้ว

กล่าวไปอีก มันจะไม่พอเพียง ให้เกิด การเห็นทุกขัง

ความที่ ไม่ตั้งใจกำหนดรู้

ยังคิดไปว่า เดี๋ยวบวช ก็สิ้นเรื่อง เปลี่ยนกรรมได้

ยังคิดไปว่า เดี๋ยวหาวิธีวางจิตให้ถูก ตั้งให้ตรงก็คงจะสู้ได้

ยังเข้าใจว่า ทำขันธ์5 ให้เป็นตามนั้น ตามนี้ ที่ "ฟังเอามาจากข้างนอก"
มันจะช่วยได้

เลย ไม่เข้าใจที่เขาพร่ำกล่าว ทุกข์ให้กำหนดรู้ ( ญาญะ ) คืออะไร

ทุกข์ให้รู้ไปตามที่มันปรากฏ ( ญาญะ ) คืออะไร

งง อยู่นั่น สิ่งที่ไม่ได้ฟังจากผู้อื่น มันเป็น จั๋งใด

ถ้าเป็น พระสารีบุตร ก็โน้นแหละ ต้องอาศัย กำหนดรู้เวทนา
อย่างน้อย น้องๆ อุภโตภาควิมุตติเป็นแนวต้าน หากเลยไป
86000 จุดก็คง ปฏิสัมภิทาติดดอย แน่นอน เพราะเลยสมัย
สหชาติ ไป 2500 ก่าปีแว้ว

เรื่องมาก ยากส์นาน

 

ไหนๆ ก็ไหนๆ

เลยกว่านี้ ก็ พระเตมีย์ แระ ฮับ

หาก เลยกว่า พระเตมีย์ ก็

ไปตั้งชื่อ "สิกขา3" อาจจะ ตรง เป๊ะ

 

ขอบพระคุณมากครับ

 

ผมขออนุญาตนำข้อปุจฉาวิสัชนาธรรมของ พระเดชพระคุณท่านหลวงพ่อฤาษีลิงดํา มาให้คุณ @สิกขา1 ได้อ่านพิจารณาเพิ่มเติมครับ (^_^) หากคุณ @สิกขา1 สะดวก และ มีเวลาว่าง… ผมอยากให้ลองอ่านพิจารณาดูครับ (^__^)




ประมาณนี้ครับ… ขอบคุณสำหรับพื้นที่ตรงนี้ครับ _/|\_ _/|\_ _/|\_

Credit: ขอขอบพระคุณที่มาอ้างอิงมาจาก http://www.larnbuddhism.com/grammathan/toppanha.html

 

ขอบพระคุณท่าน rachotp และท่านต้นธาร11 มากครับ
ที่ช่วยเล่าประสบการณ์ เหมือนที่ท่าน ต้นธาร11 กล่าวเลยครับ
แต่งานผมคงไม่สามารถขอเปลี่ยนตำแหน่งได้ เพราะเป็นตำแหน่ง
เฉพาะ ไม่ให้ย้ายสาย หากจะเปลี่ยนงานทางเลือกมีแค่ลาออก
สอบงานใหม่ครับ

เหมือนทำงานเพื่อแลกเงินไปวันๆ

 

ทำไมเอาพฤติกรรมการกระทำผิดของคนอื่น มาเป็นเรื่องทุกข์ใจของตัวเองซะหล่ะ แปลกจัง

ตอนไหนคุณ จขกท ไม่ได้จับผู้ต้องหา ก็รักษาศีลได้นี่ จะรักษาเป็น ชม. สองชม. ครึ่งวันอะไรก็ได้ นี่เล่นรักษาศีลแบบมองยาวๆ เลยหรอ ในความเป็นจริงมีใครรักษาศีล5 ได้เป๊ะมั่งอ่ะ ทำงานอยู่ในสังคม จะไม่กระทบกับใครเลย ไม่มีหรอก ยกเว้นอยู่คนเดียวไม่มีใครขัดใจ ก็พอเป็นไปได้

รักษาศีลแค่สั้นๆ เป็น ชม. หรือครึ่งวันก็พอ อย่ามองยาว เอาผลสั้นๆ ที่รักษาได้นั่นแหล่ะ มาเป็นกำลังใจ โสดายังรักษาศีล5 ไม่ได้เป๊ะเลยคุณ (แต่อาจไม่มีเจตนา)

อย่าเอาความผิดชาวบ้าน มาแบกให้ตัวเองทุกข์ใจเลย ถ้าเขาเป็นคนปกติ ไม่มาวิ่งให้คุณจับหรอก ..แล้วถ้าคุณ จขกท.มีเวลาวันหยุดก็ค่อยมารักษาศีลแบบเต็มวันอีกทีก็ได้หนิ

 

หากว่า ท่านทนไม่ได้อย่าง พระอริยะเจ้าที่ไม่ได้บวช
หากว่า ท่านไม่อยากจะทำบาปเลย แนะนำให้ไปบวชจะดีที่สุด
เพราะถ้าหากจิตใจของท่านเป็น พระ แล้ว
ไม่ว่าท่านจะไปทำอาชีพอะไร ท่านก็จะรู้สึกผิดทั้งนั้น
จะทนไม่ได้ทันที ที่ตัวเองได้ทำบาปกับผู้อื่น
การบวชจะดีที่สุดกับทุกฝ่าย ทั้งตัวท่านเอง และ ครอบครัว
หากว่า เค้าไม่ให้ท่านบวช ท่านก็ขอเค้าสักสามเดือน
หากว่า บวชแล้วไม่ดี เดี๋ยวท่านก็จะสึกเอง ไม่ต้องให้ใครบอก
ถึงเวลานั้น ท่านก็จะตอบตัวเองได้แล้ว

 

ผมเคยสงสัยว่าทำไมในบทสวดมนต์ โอวาทปาฏิโมกขคาถา ซึ่งเป็นบทสวดมนต์ที่สำคัญบทหนึ่งของพระพุทธองค์ มีอยู่ท่อนหนึ่งกล่าวเน้นย้ำถึงความสำคัญของความอดทน “ขันตี ปะระมัง ตะโป ตีติกขา” แปลว่า “ขันติ คือความอดทนอดกลั้น เป็นธรรมเครื่องเผากิเลสอย่างดียิ่ง” อย่างนักปฏิบัติธรรมอย่างเราๆโดยมากก็จะถูกเรียกว่า “โยคี” ซึ่งหมายถึง ผู้เพียรเพ่งเผากิเลสให้หมดไป สรุปคือ ความอดทนเป็นสิ่งสำคัญมากครับ _/|\_

“ขันติ” หรือ “ความอดทน” นั้นเป็นหนึ่งในบารมีสิบทัศ และ เป็นคุณธรรมสำคัญที่จะช่วยเอื้ออำนวยให้เกิดคุณธรรมอื่นๆ ซึ่งเกื้อกูลต่อความสำเร็จขั้นต่อๆไปในคุณธรรมและสภาวธรรมอื่นๆที่สูงขึ้นได้ ไม่ว่าจะเป็นความพากเพียร ความเสียสละ ไปจนถึงการมีปัญญารู้แจ้งในอริยสัจธรรม… “ความอดทน” ช่วยให้ภูมิต้านทานทางด้านจิตใจเราสูงขึ้น ทำให้เรา “อด คือไม่ทำในสิ่งที่เราชอบ” และ “ทน ต่อสิ่งที่เราชัง” ต่อการถูกดูถูก เหยียดหยาม ท้าทาย เยาะเย้ย ทับถม ถูกท้าให้ทดสอบ ที่จะระงับยับยั้งชั่งใจ... “ความอดทน” ทำให้เราไม่ไหลไปตามอำนาจของกิเลส ไม่ไหลไปตามทางอกุศลต่างๆเหล่านั้น

… แต่กระนั้นก็ต้องรู้จักใช้ให้ถูกที่ถูกคนและถูกกาล เรื่องบางอย่างเราใช้ “ความอดทน” หรือวางเฉย อุเบกขา หรือปล่อยวางให้มันผ่านไปเฉยๆไม่ได้ครับ มันไม่มีสีเทาระหว่างถูกกับผิด ดีหรือชั่ว เราต้องเลือกอย่างใด อย่างหนึ่งครับ เราจะวางตัวเป็นกลางระหว่างดีหรือชั่ว ถูกกับผิดไม่ได้ครับ การที่เรานิ่งเฉยไม่ทำอะไรในสิ่งที่ไม่ถูกต้องในบทบาทและหน้าที่ความรับผิดชอบที่เรากำกับดูแลอยู่นี่จะส่งผลเสียต่อตัวเราและสังคมโดยรวม… ไม่ใช่ว่าเรื่องอะไรก็ก้มหน้าก้มตาแบกรับ... ใช้ “ความอดทน” เรื่อยไป โดยเฉพาะกับสิ่งชั่วร้าย สิ่งที่ไม่เป็นมงคล คนชั่ว คนเลว คนโกง และ คนพาล อย่างนี้ไม่ควรอดทนครับ แต่ควรจัดการแก้ปัญหากับสิ่งเหล่านี้ด้วย “สติ” และ “ปัญญา” คิดพิจารณาโดยแยบคายให้รอบคอบ ภาวะที่ต้องเผชิญกับสิ่งชั่วร้าย สิ่งที่ไม่เป็นมงคลแบบนี้หากใครหลงติดอยู่ในวังวนแล้วนิ่งเฉย… อย่างนี้ไม่เรียกว่าใช้ “ความอดทน” ครับ (^_^)

ผมเดาว่าคุณ@สิกขา1 คงเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ หรือ เจ้าหน้าที่กรมบังคับคดี ใช่หรือไม่ครับ? … อยากให้คุณ@สิกขา1 ใช้ “ความอดทน” กอปรกับใช้ “สติ” และ “ปัญญา” ในการจัดการกับปัญหาต่างๆในการทำงานครับ … บทบาทหน้าที่การงานและสิ่งที่คุณทำอยู่นั้นเป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดประโยชน์ต่อบุคคลอื่นๆ ส่วนรวมและสาธารณะครับ... เป็นงานที่มีเกียรติและน่ายกย่องครับ _/|\_ ผมเอาใจช่วยครับ (^__^) บุญรักษาครับ _/|\_ _/|\_ _/|\_

 

... เรื่องบางอย่างเราใช้ “ความอดทน” หรือวางเฉย อุเบกขา หรือปล่อยวางให้มันผ่านไปเฉยๆไม่ได้ครับ มันไม่มีสีเทาระหว่างถูกกับผิด ดีหรือชั่ว เราต้องเลือกอย่างใด อย่างหนึ่งครับ เราจะวางตัวเป็นกลางระหว่างดีหรือชั่ว ถูกกับผิดไม่ได้ครับ การที่เรานิ่งเฉยไม่ทำอะไรในสิ่งที่ไม่ถูกต้องในบทบาทและหน้าที่ความรับผิดชอบที่เรากำกับดูแลอยู่นี่จะส่งผลเสียต่อตัวเราและสังคมโดยรวมครับ... เรื่องบางเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิตมันก็เป็นบททดสอบที่ดีกับตัวเราครับ... คุณทำสิ่งที่ถูกต้องตามหน้าที่และบทบาทหน้าที่ความรับผิดชอบของคุณครับ... อย่าได้รู้สึกผิด บาป หรือ สงสารคนเหล่านั้นครับ

... อย่าได้รู้สึกผิด บาป หรือ สงสารคนเหล่านั้นครับ... เพราะมันเป็น "หน้าที่" ครับ... อย่าได้กังวลกับเรื่องศีลธรรมและการกลัวบาปกรรมกับบทบาทและหน้าที่ความรับผิดชอบที่คุณกำลังทำอยู่ครับ... คุณทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วครับ

 

ผมอยู่ในสังคมแบบคุณ สำหรับผม ผมวางเฉย ไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่ไปมีอารมณ์ไปร่วม
แรกๆ ก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน จนมาได้คุยกับคุณเล่าปัง เขาเลยบอกผมว่า
โลกมันพร่องอยู่นิจ ประโยคนี้ ทำให้ผมแจ่มแจ้ง

 

ทำทุกอย่าง ให้ใช้ความพยายาม ประมาณ 80 เปอร์เซนต์
หลังจากนั้น ก็จะต้องปล่อยวาง ให้เป็นไปตามกฏแห่งกรรม
เราไม่อาจจะฝืนได้ ถึงฝืนมันก็จะเข้าตัว
แรงเหวี่ยงของมันจะทำให้เราทนไม่ไหว

 

ข้าพเจ้าขออนุโมทนาในธรรมทุกท่านด้วยความเคารพครับ


ข้าพเจ้าเคยอ่านสารคดีเรื่องหนึ่ง คือ ในอดีตเคยมีมนุษย์ที่ไม่มีเส้นประสาทและระบบประสาท เขาเป็นคนที่ไม่มีความเจ็บปวด เมื่อนิ้วหัก หรือแขนขาหัก เขาจะไม่รู้ตัวเลยว่าหัก หรือถ้ามีแผลเลือดออก เขาก็ไม่รู้ว่ามีเลือดออก เขาไม่รู้ว่าร่างกายตรงไหนจะมีความเจ็บป่วย ฉะนั้นเขาจึงต้องมีคนคอยดูแลเป็นพิเศษ เขาจะได้ไม่หลงตาย

ขนาดร่างกายยังต้องมีสิ่งที่คอยเตือนถึงสภาวะของตัวเอง จะได้ยับยั้งการกระทำนั้นๆ แล้วในสังคมมนุษย์ หากปล่อยให้กระทำชั่วเบียดเบียนผู้อื่นตามอำเภอใจโดยไม่รู้ว่า สิ่งที่ตนเองกระทำนั้น ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนขนาดไหน แล้วถ้าปล่อยให้เบียดเบียนกันโดยไม่ควบคุม โลกมนุษย์คงเป็นดั่งนรก ผู้รักษากฏหมายมีหน้าที่ควบคุมไม่ให้มนุษย์ในสังคมทำชั่วเบียดเบียนกันเกินไป


หากคุณสิกขา1 ยังปล่อยโลกไม่ได้ แต่ในใจก็ยังมีธรรมอยู่ ก็อยู่กับโลกตามหน้าที่ของตนเองไปเถิด เหตุปัจจัยถึงพร้อมเมื่อไหร่ มันไปของมันเอง โดยไม่ต้องมานั่งลังเลห่วงหน้าพะวงหลังเช่นนี้

ทำตามหน้าที่โดยบริสุทธิ์ใจ โดยตามความจริง หรือโดยสัจจะ
แล้วเมื่อมึเหตุกระทบใจ ให้ลองพิจารณาในคำสอนของพระพุทธองค์ที่ว่า "สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม" (พิจารณาธรรมในข้อนี้โดยละเอียดและแยบคาย จนธรรมบทนี้กระจ่างแจ้งแก่ใจท่าน แล้วท่านจะวางเรื่องนี้ได้)

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

ผมขอน้อมรับคำแนะนำของคุณอานิลกาญจน์ เอาไปพิจารณา และ จะพยายามนำไปไปปฏิบัติครับ … ขอบพระคุณครับ _/\_ ส่วนตัวแล้วผมรู้สึกไม่ค่อย “ถูกจริต” กับพวกคนชั่ว คนเลว คนโกง และ คนพาล เท่าใดนัก… ผมคิดว่าเราไม่ควรที่จะวางเฉย อุเบกขา หรือ ปล่อยวางให้มันผ่านไปเฉยๆนะครับ (An eye for an eye, a tooth for a tooth) เพราะอาจจะจะส่งผลเสียต่อตัวเราและสังคมโดยรวมครับ… ผมจึงแนะนำคุณ@สิกขา1 (AKA. ท่านเจ้าของกระทู้) ให้พยายามใช้ “ความอดทน” และ ใช้ “สติ” และ “ปัญญา” คิดพิจารณาโดยแยบคายให้รอบคอบเพื่อจัดการกับปัจจัยต่างๆเหล่านี้ครับ (^_^)

… ที่คุณอานิลกาญจน์ แนะนำว่า “… หลังจากนั้น ก็จะต้องปล่อยวาง ให้เป็นไปตามกฎแห่งกรรม เราไม่อาจจะฝืนได้ …” ประเด็นนี้คุณอาหมายถึงวางใจให้เป็น “อุเบกขา” ใช่หรือไม่ครับ?

 

เมื่อก่อน ผมก็มีอาการแบบนี้ เหมือนกัน เห็นใครถูกรังแกไม่ได้
แต่เดี๋ยวนี้ เลิกที่จะเปลื่ยนโลกแล้ว จะเปลี่ยนใจคนอย่างเดียว
โดยเฉพาะ ใจของเราเอง ที่จะต้องทนใน สิ่งที่เราเผชิญ ให้ได้
พระอรหันต์ ก็ยังจะต้องรับกรรมด้วยตนเอง อยู่เลย
ฉะนั้น หากเมื่อไหร่ จิตเราโดนกระทบ ให้ลองภาวนาว่า
" ทุกอย่างจะต้องเป็นไปตามกฏแห่งกรรม
สรรพสิ่งเป็นเพียงสิ่งสมมุติเท่านั้น
ไม่มีอะไรจริงแท้แน่นอนในโลกนี้
เราทำเต็มที่แล้ว สุดท้ายก็ต้องปล่อยวาง
คนทั้งโลกทั้งหมดนี้ สุดท้ายก็ตายเหมือนกันหมด ทั้ง คนดี คนชั่ว
ตายเมื่อไหร่ คนชั่วก็จะต้องรับกรรมเอง ในที่สุด ไม่มีใครหนีกรรมได้พ้น"

 

คิดจะเปลี่ยนโลก เขาให้เปลี่ยนที่ใจตัวเองก่อนครับ
หน้าที่ ก็ต้องรับผิดชอบกันต่อไป
เคยได้ยินข่าวไหมคับ ยิงหัวตัวเองตายไปก็เยอะ เพราะคิดที่จะเปลี่ยนแต่โลก

 

ยุติธรรมแบบเป๊ะๆ มันเป็นไปได้ยาก
ผู้มีส่วนในการทำให้เกิดโลกร้อนที่มากกว่า
เวลาจ่ายค่าไฟ ค่าแอร์ เขาก็จ่ายในราคาเท่าที่เขาใช้
ซึ่งก็ไม่ได้มาช้วยเฉลี่ยจ่ายกับผู้อื่นเพื่อชดเชยอะไรให้
ในขณะที่ค่าไฟก็พุ่งขึ้นเพราะโลกมันร้อน

กฏหมายที่คุ้มครองผลประโยชน์โดยรวม
เพื่อให้เกิดความเท่าเทียมของทุกคน
แบบเป๊ะๆ มันเป็นไปได้ยาก

มันต้องมีการยอมเสียเปรียบบ้าง
อะลุ่มอล่วยบ้าง ถึงจะอยู่ร่วมกันได้

แบกโลกมองหาแต่สิ่งที่ต้องยุติธรรมเท่านั้น
มันก็ทุกข์ไปกับโลกตามที่แบก

เสียเปรียบแต่ไม่ทุกข์ใจ
ก็ดีกว่าไปนั่งทุกข์ใจเพราะกลัวการเสียเปรียบ
ยังไงตายไปก็สละทิ้งหมดอยู่ดี

จาคานุสติ มรณานุสติ

 

ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาตอบครับ